diff --git a/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_14 b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_14
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..dd55e30079410aedf969accf52b66dd1ba71c4ec
--- /dev/null
+++ b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_14	
@@ -0,0 +1,132 @@
+ମୃତ୍ୟୁଲଗ୍ନ
+- କାଶୀନାଥ ନନ୍ଦୀ
+ତା: ମେ ୨୫, ୨୦୧୨  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ଗଳ୍ପ → ଆଧୁନିକ →
+ଶ୍ୟାମଳୀର ଦୁଃଖସୁଖର ଜୀବନ ଲାଗିଥାଏ ।
+ଯେତିକି ବର୍ଷା ବତୁରାଇ ଦେଉଥାଏ, ସେତିକିକୁ ଖରା ଶୁଖାଇ ଦେଉଥାଏ ।
+ଭଲ ଲାଗୁଥାଏ ଜୀବନ ।
+ସବୁବେଳେ ତା’ସହ ଜଡ଼ିତ ଥାଏ ଶ୍ବେତାମ୍ବର ।
+ଜୀବନରେ ଏତେ ଖୁସି ଥାଏ ଯାହାର ମାପି ହେଉ ନଥାଏ ଦୂରତା, ଦୈର୍ଘ୍ୟ, ପ୍ରସ୍ଥ, ଉଚ୍ଚତା ଓ ଓଜନ ।
+ସୁଖଭରା ଜୀବନରେ ଫୁଲ୍ଫୁଲିଆ ଦୁଃଖ ବି ରହୁଥାଏ ।
+ଏମିତି ଜୀବନର ପରମାୟୁ ଥାଏ ମାତ୍ର ଦି’ ବର୍ଷ ।
+ବିବାହର ଦି’ଟା ବର୍ଷ ପରେ ଜୀବନକୁ ଆସ୍ତେଆସ୍ତେ ଘେରିଆସେ ଅସନ୍ତୋଷ, ଦୁଃଖ, ସନ୍ତାପ, ଜ୍ବାଳା, ଅପମାନ ଓ ଲାଞ୍ଛନା ।
+ଶ୍ୟାମଳୀ ସହୁଥାଏ ।
+ସହିପାରୁଥାଏ ବୋଲି ତା’ ମୁହଁ ଉପରେ ହିଁ ଶ୍ବେତାମ୍ବର ବହୁତ କିଛି କରିଚାଲିଥାଏ ।
+ଦେଖେଇ ଦେଖେଇ କରୁଥାଏ ପାପ ।
+ଯେତେ ଯେତେ କୁକର୍ମ କରିଚାଲିଥାଏ, ଶ୍ୟାମଳୀ ପ୍ରତିବାଦ କରୁ ନଥାଏ ।
+ଶ୍ବେତାମ୍ବରର ସବୁ କୁକର୍ମ ତା’ ମନ-ବନରେ ବୁଲୁଥାଏ ।
+ସେ କାନ୍ଦୁଥାଏ ।
+ଆଖି ଲୁହ ଆଖିରେ ମାରୁଥାଏ ।
+ଶେଷକୁ ଆଉ ସହି ହେଲାନାହିଁ ଜୀବନ ।
+ସବୁ ସହିବା ଦିନଠୁ ସରିଗଲା ଯେଉଁଦିନ ଶ୍ବେତାମ୍ବର ଚରିତ୍ରହୀନାର ଦୋଷ ଲେଖିଲା ଶ୍ୟାମଳୀର କପାଳରେ ।
+ନାରୀ ପେଟକଷ୍ଟ ସହିଯାଏ, ଦେହକଷ୍ଟ ସହିଯାଏ, ମନର କଷ୍ଟକୁ ବି ସହିଯାଏ; ତେବେ ତା’ ଚରିତ୍ରକୁ ଛିଡ଼େଇଦେଲେ ଫୁଲ ପରି ସେ ଶୁଖିଯାଏ ଓ ମରିଯାଏ ।
+ସେ ଆଉ କେତେ ସହନ୍ତା ? ଆଉ ହେଲାନାହିଁ ।
+ତା’ ଜୀବନ ତାକୁ ଧିକ୍ ଲାଗିଲା ।
+ଜୀବନ ହାରିଦେବାକୁ ସ୍ଥିର ନିଶ୍ଚିତ କଲା ।
+ସେ ଭାବିନେଲା ତା’ ମୃତ୍ୟୁ ହିଁ ସବୁର ସମାଧନ ।
+ତେବେ ତା’ ମୃତ୍ୟୁଲଗ୍ନ ଫିଟୁ ନଥିଲା ।
+ଶ୍ବେତାମ୍ବର ଆଜି ଗୋଇଠା ମାରିଲା ଶ୍ୟାମଳୀର ମରମକୁ ।
+ଯେଉଁଠୁ ଆରମ୍ଭ ଜୀବନ, ସେଇଠି ଥିଲା ସେ ପ୍ରହାର ।
+ସବୁ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ।
+ଏଥର ଶ୍ୟାମଳୀ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ହେଇଗଲା ମୃତ୍ୟୁ ନିକଟରେ ।
+ମୃତ୍ୟୁଲଗ୍ନ ଫିଟିଗଲା ।
+ସେ ମରଣମୁଖୀ ହେଲା ।
+କୌଣସି ଏକ ନିକାଞ୍ଚନ ସ୍ଥାନ, ନୀରବ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଓ କିଛି ଅନ୍ଧାର ତା’ସନ୍ଧାନରେ ଥିଲା ।
+ଶ୍ୟାମଳୀ ଚାଲିଥିଲା ।
+ବାଟ ଲମ୍ବଥିଲା ।
+ଅନ୍ଧାର ତଥାପି ଆସିବାକୁ ବାକି ଥିଲା ।
+କନ୍ଦରକେଲାରୁ ବାଟଟା ବୁଦୁବୁଦିଆ ଜଙ୍ଗଲ ଦେଇ ଲମ୍ବି ଯାଇଥିଲା ।
+ସେ ଚାଲିଚାଲି ଯାଉଛି, ମନର ସବୁ ଅବସୋସ୍ ତାକୁ ଖାଇ ଖାଇ ଯାଉଛି ।
+ସେ ମନରେ ମରିମରି ଯାଉଛି ।
+ଏତିକିବେଳେ ଟାଟା ସୁମୋଟେ ତା’ ପାଖରେ ବ୍ରେକ୍ ଦେଲା ।
+ଛ’ଜଣ ଓହ୍ଲେଇପଡ଼ିଲେ ଧଡ଼ଧାଡ଼ ।
+ତାକୁ ଘେରିଗଲେ ।
+ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଶ୍ୟାମଳୀର ମୃତ୍ୟୁମନସ୍ଥ ମନରେ ହଠାତ୍ କିଛି ପଶୁ ନଥିଲା ।
+ସେ ସେମାନଙ୍କୁ କେବଳ ଚାହିଁଥିଲା, ଟିକିଏ ମାତ୍ର ସମୟ ।
+ତା’ପରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ହେଇଗଲା ।
+ସେ ସେମାନଙ୍କ ମୁହଁରେ ଦେଖିଲା ଦୁଷ୍ଟ ଲୋଭ ।
+ଯାହା ଟହଟହ ଦିଶୁଥିଲା ।
+ତା’ ମନ ଭାଙ୍ଗିଯିବାକୁ ବେଳ ନେଇ ନଥିଲା ।
+ତା’ ବିଭକ୍ତ ମନ ଏଥର ବୁଝିବାକୁ ଲାଗିଲା ଲୋକଗୁଡ଼ାଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ।
+ଆଖିଗୁଡ଼ା ଯେମିତି ତାକୁ ଖାଇ ଯାଉଥିଲା ।
+ସେମାନେ ଶ୍ୟାମଳୀକୁ ଧରିପକାଇଲେ ।
+ପଣ୍ୟ ପରି ଗାଡ଼ିକୁ ଉଠାଇନେଲେ ।
+ମୃତ୍ୟୁର ବସାଘର ଭାଙ୍ଗିଯାଇଥିଲା ।
+ଶ୍ୟାମଳୀର ମନ ଓହ୍ଲାଇ ଯାଇଥିଲା ନର୍ଦ୍ଦମାକୁ ।
+ଯେଉଁଠି ପୋକ ପରି ତା’ ଜୀବନ ଲହଲହ ହେଉଥିଲା ।
+ଢେର ଦୂରଯାଏ ସେ ଯାତ୍ରା ଥିଲା ।
+ସେମାନେ ବ୍ରେକ୍ କରି ଗାଡ଼ି, ଠିଆକଲେ ।
+ଏଣେ ତେଣେ ଅନେଇଲେ ।
+କୁହାକୁହି ହେଲେ-ଏଇଟା ଠିକ୍ ଜାଗା ।
+ଏଇଠି ଠିକ୍ ହେବ ।
+ସ୍ଥାନଟା ନିର୍ଜନ ଥିଲା ।
+ଯେଉଁଠି ପତିତ ମନ୍ଦିରଟିଏ ନିକାଞ୍ଚନରେ ଆଶ୍ରୟ ପରି ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ।
+ଯାହାକୁ ଆଶ୍ରୟ କରି କିଏ କିଏ ରହୁଥିବାର ଜଣାଯାଉଥିଲା ।
+କାରଣ ମନ୍ଦିର ବେଢ଼ା କିଛିଟା ପରିଚ୍ଛନ୍ନ ଥିଲା ।
+ସେମାନେ ଓହ୍ଲାଇଗଲେ ।
+ଶ୍ୟାମଳୀକୁ ଓହ୍ଲାଇଲେ ।
+ଗାଡ଼ିରେ ବାନ୍ଧିଥିବା ତା’ ଆଖି ଓ ପାଟିର ପଟି ସେମିତି ବନ୍ଧା ଥିଲା ।
+ଟିକିଏ ସମୟ ସମସ୍ତେ ଠିଆ ହୋଇଗଲେ ।
+ଏଣେତେଣେ ଆଉଥରେ ଅନେଇଲେ ।
+ଜଣେ ଦେଖିଦେଲା ।
+କହିଲା-ଶଳା ଏଠି ଗୋଟେ ବାବା ବେ ।
+ଏ ଜାଗା ଠିକ୍ ନୁହେଁ ।
+ଅନ୍ୟ ଆଡ଼େ ଚାଲ ।
+ଆଉ ଜଣେ ପ୍ରତିବାଦ କଲା-ଶଳାଟା ଆମର ତାଡ଼ିବ ? ହୁଟ୍ ।
+କଥା ଖେଳିଗଲା ।
+ବାବା ଜଣକ ମୁହଁ ବୁଲାଇଲେ ଓ ଅନ୍ୟଜଣେ ମନ୍ଦିରରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲେ ।
+ଜଣେ କହିଲା-ଏ ଶଳାଗୁଡ଼ା ଦି’ଟା ବେ ।
+ଏ ଶଳା ଦି’ଟାକୁ ହାଣିଦିଅ ।
+କାମ ତମାମ କର ।
+ପ୍ରତିବାଦ କଲା ଜଣେ-ଶଳା ଫାଲତୁ ବକ୍ ନା ।
+ଦେଖ୍ ଶଳାର ବୁଦ୍ଧି ।
+ ମାଲ୍‌ରେ ଲାଲ୍‌ରଙ୍ଗ କ’ଣ ଚଳେ କି ବେ ?
+ଟିକିଏ ବୟସ୍କ ହଡ଼ାବଳଦ ଭଳି ଦିଶୁଥିବା ବୁଢ଼ାଳିଆ ଟୋକାଟେ କହିଲା- ଶଳାଗୁଡ଼ାଙ୍କୁ ଯାଇ ଭୁଜାଲି ଦେଖା ।
+ସେମିତି ହେଲା ।
+ଏଠୁ ଝପଟିଗଲେ ଦି’ଜଣ ।
+କାବୁ କରିଦେଲେ ବାବା ଦି’ଜଣଙ୍କୁ ।
+କଥା ଛିଡ଼ିଲା-ପାଳିକରି ଜଗ, ପାଳିକରି ଆସ ।
+ସେମିତି ହେଲା ।
+ନୀରବ ମାଂସ କଣ୍ଢେଇ ହେଇ ହାତରେ ଝୁଲୁଥିବା ଶ୍ୟାମଳୀକୁ ତଳେ ଥୁଆହେଲା ।
+ତା’ ନୀରବତା ଉପରେ କୁକଥା କୁହାଗଲା ।
+ବେଶ୍ୟାର ଆରୋପ ଦିଆଗଲା ଓ ବିବସନା କରାଗଲା ।
+ଟିକିଏ ବି ପ୍ରତିରୋଧ କରୁ ନଥିଲା ଶ୍ୟାମଳୀ ।
+ତା’ପରେ ପୁରୁଷ ପରେ ପୁରୁଷ ।
+ଗୋଟିଏ ପୁରୁଷର ପୁରୁଷାକାର ଗୁଡ଼ାଏ ଆବର୍ଜନାରେ ପରିଣତ ହେଇଯିବାକୁ ଯେତିକି ସମୟ ଗଲା, ସେତିକି ବା ତା’ଠୁ କମ୍ ସମୟ ବ୍ୟବଧାନରେ ଜଣେ ପରେ ଜଣେ ପୁରୁଷ ଆବର୍ଜନା ପାଲଟୁଥିଲେ ।
+ଶ୍ୟାମଳୀ ପ୍ରତିଥର ଛେପ ଫିଙ୍ଗୁଥିଲା ମାଟିକୁ ।
+ଏମିତି ଫିଙ୍ଗୁଥିଲା ଯେମିତି ସେ ଛେପ ଫିଙ୍ଗୁଥିଲା ସେମାନଙ୍କ ମୁହଁକୁ ।
+କିଛି ସମୟ ଏକୁଟିଆ ରହିଲା ଶ୍ୟାମଳୀ ।
+ଭାବିଲା ସବୁଗୁଡ଼ା ମରିଗଲେ ବୋଧହୁଏ ।
+ଶ୍ୟାମଳୀ ଉପରେ ଗଡ଼ି ଗଡ଼ି ଚାଲିଯାଇଥିଲା ସମୟ ।
+ଗୋଟାଏ ପୁରୁଷଠାରୁ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ସେ ଚାହିଁଥିଲା ମୃତ୍ୟୁ ।
+ଏବେ ତା’ ସାମ୍ନାରେ ଅନେକ ପୁରୁଷ ।
+ପୁରୁଷର ହାଇ ତା’ଉପରେ ମାଡ଼ିଗଲା ।
+ସେ ଘୃଣାରେ ଅପମାନରେ ଛିଞ୍ଚାଡ଼ି ଦେଲା ତା’ ମନକୁ ।
+ସେ ଧଡ୍କି ଉଠିଲା ।
+ବିହ୍ବଳ ପୁରୁଷଗୁଡ଼ା ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଇଥିଲେ ଚାଲିଯିବାକୁ ।
+ଶ୍ୟାମଳୀ ସେମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁଲା ।
+ସବୁରି ମୁହଁରେ ବିଜୟ ଭେରୀ ।
+ଆଖିରେ ପୁରୁଷର ମିଛ ଗୌରବ ।
+ସେ ସହିପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ତା’ ଆଖି ମାଡ଼ିଧରିଲା ପୁରୁଷଗୁଡ଼ାଙ୍କୁ ।
+ଯେପରି ପୁରୁଷର ବଳ ମାଡ଼ିବସେ ନିରୀହଙ୍କୁ ।
+ଏଥର ଠିଆହେଲା ଶ୍ୟାମଳୀ ।
+ତା’ ଉଲଗ୍ନ ଦେହକୁ ଆଖି କଲେ ବିଜୟୀ ପୁରୁଷଗଣ ।
+ସେ ମୁକ୍ତହେଇ ସାରିଥିଲା ନିଜ ଭିତରେ ।
+ପଡ଼ିଥିବା ଭୁଜାଲିଟାକୁ ସେ ଉଠେଇ ଧରିଲା ।
+ସେମାନେ ଦେଖୁଥିଲେ ଏ ଦୃଶ୍ୟ ।
+ହସି ଉଡ଼େଇଦେଲେ ଏ ଦୃଶ୍ୟକୁ ।
+ନିସ୍ତେଜ ପରି ପଡ଼ିରହିଥିବା ଦେହକୁ ବିଦାରିଥିବା ପୁରୁଷଗୁଡ଼ା କାହିଁକି ବା ଭୟ କରନ୍ତେ ତା’ର ଏ ରୂପକୁ ? ସମସ୍ତେ ଭୋଗ କରୁଥିଲେ ଦୃଶ୍ୟ ।
+ଶ୍ୟାମଳୀ ଏଥର ଆଗେଇଗଲା ତିନି ପାଦ ।
+ପିନ୍ଧିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଥିବା ଜଣେ ପୁରୁଷର ଚୁଟି ଧରିନେଲା ।
+ହାଣିଲା ଚୋଟେ ।
+ଦି’ଗଡ଼ ହେଇଗଲା ଗୋଟେ ଲଙ୍ଗଳା ଦେହ ।
+ରକ୍ତ ପିଚିକି ପଡ଼ିଲା ।
+ଯେଉଁ ରଙ୍ଗ ରଙ୍ଗେଇଦେଲା ଶ୍ୟାମଳୀର ମୁହଁ ଓ ଦେହ ।
+ତା’ ରକ୍ତମୁହାଁ ଆଖି, ତା’ ରକ୍ତଓଦା ମୁହଁ ଖୁବ୍ ଭୟଙ୍କର ଦିଶୁଥିଲା ।
+ଭୟରେ କାତର ଅନ୍ୟ ପୁରୁଷମାନେ ଦୌଡ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।
+ଏଥର ଶ୍ୟାମଳୀ ଆଖି ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ।
+ଯେଉଁ ଆଖିରୁ ନିଆଁ ବର୍ଷୁଥିଲା, ସେଇ ଆଖିରେ ବାବାମାନେ ପଡ଼ିଗଲେ, ଜଳିଗଲେ, ଭସ୍ମିଭୂତ ହୋଇଗଲେ ।
+ତଥାପି ଅନ୍ଧାର ଆସି ନଥିଲା ।
+ଅନ୍ଧାର ଯାଏଁ ବ୍ୟାପିରହିଥିବା ସମୟ ଉପରେ ଧୀର ପବନ ବହୁଥିଲା ।
+ଶ୍ୟାମଳୀର ମୃତ୍ୟୁଲଗ୍ନ ଫିଟି ନଥିଲା ।