diff --git a/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_27 b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_27
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..efdf4e647dd6fc79e1b81746fe9ed267353bca83
--- /dev/null
+++ b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_27	
@@ -0,0 +1,141 @@
+ଝୁମା
+ଲକ୍ଷ୍ମୀଧର ମହାନ୍ତି
+ତା: ଏପ୍ରିଲ୍ ୬, ୨୦୧୧  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ଗଳ୍ପ → ଆଧୁନିକ →
+ଦିନେ ଦିନେ ରାତି ଅଧରେ ସେପଟ ଅଗଣା ମଝିରେ ଠିଆ ହୋଇ ସେ ବଡ଼ ପାଟିରେ ଡାକ ଛାଡ଼େ “ଝୁମା ! ଆଲୋ ହେ ଝୁମା ! ଆଲୋ କୁଆଡ଼େ ଚାଲିଗଲୁ ଅଲକ୍ଷଣୀ, ଆଲୋ ବାରବୁଲି ।
+କେଉଁଠି ଅଛୁ ଘରକୁ ଆ ।
+ଆରେ-ଏ, ମୋତେ ଟିକିଏ ଛାଇ ନିଦ ନାଗିଛି କି ନାହିଁ ବାରବୁଲି ଖସିଗଲା ମୋ କୋଳରୁ ।
+ କେତେ ଆକଟ କରିବି ତାକୁ?”
+ଟିକିଏ ରହି ସେ ଚାରିଆଡ଼କୁ ଆଖି ପକାଏ ।
+ପାଉଁଶିଆ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ଭିତରେ ସବୁ ଝାପ୍ସା ଦେଖାଯାଏ ।
+ସାନବାବୁ ଘର ସେଇ ଇଟା ପାଚେରୀ କୋଣ ଖଣ୍ଡେ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଛି କୋଉଦିନରୁ ।
+ସେଇ ଭଙ୍ଗା କାନ୍ଥି ଉପରେ କୁଦା ମାରି ସେ ହୁଏତ ଚାଲିଯାଇଥିବ ଆରପଟକୁ ।
+ଝାପ୍‌ସା ଦେଖାଯାଉଛି ସେଇ ଅଧା କାନ୍ଥ ଉପରେ କିଏ ଗୋଟିଏ ବସିଲା ପରି ।
+ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ଶାଗୁଆ ନଡ଼ିଆ ବରଡ଼ା ଉପରୁ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ଖସିଆସୁଛି ତଳକୁ ।
+ତରଳ ରୂପା ବହିଯିବା ଭଳି ।
+ପୁଣି ପାଟି କରି ମନକୁମନ ବଜରବଜର ହୁଏ ବୁଢ଼ୀ ।
+ଗୁଡ଼ାଏ ଗାଳି ବର୍ଷଣ ହୋଇଯାଏ ସାନ ବାବୁ ଘର ସେଇ ଭୂଆ ବିଲେଇ ଉପରେ, “ସେ ଖଣ୍ଡକ ତ କମ୍‌ ନୁହେଁ ।
+ସତେ ଯେମିତି ଏ ଗାଁର ଆଉ କେଉଁଠି ବିଲେଇ ନାହାନ୍ତି ।
+ମୋ’ରି ଝୁମା ଉପରେ ତା’ର ଆଖି ଲାଗିଛି ।
+ସବୁବେଳେ ରାତି ଅଧରେ ମ୍ୟାଉଁ ମ୍ୟାଉଁ ଡାକ ଛାଡୁଛି ।
+ସେ ଡାକ ଶୁଣିବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଏ ବାରବୁଲି ଛତରଖାଇ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ବଂଶୀ ଶବଦ ଶୁଣିଲା ଭଳି ନୁଙ୍ଗୁନୁଙ୍ଗୁ ହୋଇ ଚାଲିଯାଇଛି ନାଁ ପକେଇବାକୁ ।
+ଆଜି ଆ ତୁ, ଦେଖିବୁ କ’ଣ କରିବି ।”
+‘ଝୁମା’ କେଉଁଠି ଥାଏ କେଜାଣି ନୁଙ୍ଗୁନୁଙ୍ଗୁ ହୋଇ ଧୀର ପାଦରେ ଆସି ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀର ପାଦ ପାଖରେ ଲଟରପଟର ହୋଇ ଘସିହୋଇଯାଏ ।
+ବୁଢ଼ୀର ଲୁଗା ପଣତଟାକୁ କାମୁଡ଼ି ଧରି ତା’ ଚାରିପଟେ ବୁଲିଆସେ ଥରେ ଦି’ଥର ।
+ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ ଡିଆସିଲି ମାରି ଡିବି ଲଗାଏ ।
+ଡିବି ଆଲୁଅରେ ‘ଝୁମା’ର ସାରା ଦେହଟାକୁ ଅଣ୍ଡାଳିପକାଏ ।
+ପାଦରୁ ମଥା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତା’ର ଲୋମଶ ଶରୀରରୁ ଉଙ୍କୁଣି ବାଛିଲା ପରି ଟିକିନିଖି ପରୀକ୍ଷା କରିନିଏ ।
+ଛତରଖାଇ ! ଛତରକୁ ଯାଇଥିଲୁ ନା ? ହଉ ଯାହା ତ କଲୁ କଲୁ ।
+ଆ’ ଶୋଇପଡ଼େ- ଆ ।
+ନିହାତି ବାଧ୍ୟ ଶିଶୁଟି ପରି ଝୁମା ପଶିଯାଏ ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ କୋଳରେ ।
+ଅଖାରୀ ତା ମଇଳା ଅସନା ପଣତ କାନିଟାକୁ ଝୁମା ଉପରେ ଢାଙ୍କିଦିଏ ।
+ଦୁହିଙ୍କର ଆଖିରେ ଭରିଯାଏ ପାହାନ୍ତି ନିଦ ।
+-‘ନାଁ ସବୁ ଠିକ୍‌ ଅଛି ।
+ପାଦରେ ଅଳତା ମାଖିଥିଲି ଠିକ୍‌ ଅଛି ।
+ପୋଡ଼ାମୁହିଁ ।
+ପଙ୍କ କାଦୁଅରେ ପଶିନି ।
+ମଥା ଉପରେ ଯେଉଁ ନାଲି ଟିକିଲିଟା ମାଖିଥିଲି ସେଇଟା ମଧ୍ୟ ଖସିନି ।
+ବେକରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଥିବା ପିତଳ ତିଆରି ଘୁଙ୍ଗୁର ପାଞ୍ଚଟାରୁ କିଛି ଖସିନି, ତେବେ ? ଆଲୋ ! ତୋ ମୁଣ୍ଡରେ ଖଣ୍ଡିଆ ଦାଗ ଆସିଲା କୁଆଡ଼ୁ ? ପୋଡ଼ପାଡ଼ି ମରୁନୁ ତୁ ! ମୁହଁ ସାରା ଖାଲି ନଖ ଆଞ୍ଚୁଡ଼ା ଦାଗ ।
+ଛତରଖାଇ ! ଛତରକୁ ଯାଇଥିଲୁ ନା ? ହଉ ଯାହା ତ କଲୁ କଲୁ ।
+ଆ’ ଶୋଇପଡ଼େ- ଆ ।
+ନିହାତି ବାଧ୍ୟ ଶିଶୁଟି ପରି ଝୁମା ପଶିଯାଏ ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ କୋଳରେ ।
+ଅଖାରୀ ତା ମଇଳା ଅସନା ପଣତ କାନିଟାକୁ ଝୁମା ଉପରେ ଢାଙ୍କିଦିଏ ।
+ଦୁହିଙ୍କର ଆଖିରେ ଭରିଯାଏ ପାହାନ୍ତି ନିଦ ।
+ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀର ଏଇ ହେଲା ନିତିଦିନିଆ ଜୀବନ ।
+ସବୁ ମଣିଷମାନଙ୍କଠାରୁ ସେ ଆସ୍ଥା ହରାଇବା ପରେ ଶେଷ ଜୀବନରେ ଝୁମାକୁ ହିଁ ଆଦରି ନେଇଛି ।
+ନିଜର ନିଃସନ୍ତାନ ଜୀବନର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ ଭଳି, ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ କହୁ କହୁ ଥରେ ଥରେ କହିପକାଏ- “ପଥରକୁ ଡାକିଲେ ପଥର ଓ କରିବ, ମାତ୍ର ମଣିଷକୁ ଡାକିଲେ ମଣିଷ ମୁହଁ ଆଡ଼େଇଦେବ ।” 
+ସେ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଝୁମା ତା’କୁ ଛାଡ଼ି କୁଆଡ଼େ ଯାଏନା, ବିଛଣା ପାଖରେ ବସି ଲୁହ ଗଡ଼ାଏ ।
+ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀର ବାପଘରେ କେହି ନାହାଁନ୍ତି କି ଶାଶୁଘରେ କେହି ନାହାଁନ୍ତି ।
+ସମସ୍ତେ ମରି ହଜିଗଲେଣି ।
+ଧର୍ମକୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି ଯାହାର ହାତ ସେ ଧରିଥିଲା, ବାହା ହେବାର ଦୁଇ ବର୍ଷ ପରେ ତା’ର କାଳ ହୋଇଗଲା ।
+ଏଥିପାଇଁ ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ ଗାଁ ଗୋଟାକରେ ଘୃଣ୍ୟ ।
+ସେ କୁଆଡ଼େ ଗୋଟେ ଅଲକ୍ଷଣୀ ।
+ତା’ ମୁହଁ ଚାହିଁଲେ ପାପ ।
+ବାହା ହଉ ହଉ ଯିଏ ଶାଶୁ, ଶ୍ବଶୁର, ଗେରସ୍ତଙ୍କୁ ଖାଇଲା, ସେ ଅଲକ୍ଷଣୀ ନୁହେଁ ତ ଆଉ କ’ଣ ? ଖାଲି ଅଲକ୍ଷଣୀ କ’ଣ, କେହି କେହି ତା’କୁ ପିତାଶୁଣି ବୋଲି ମଧ୍ୟ ଡାକନ୍ତି ।
+ବିଚାରୀ ଏକଘରିକିଆ ହେଲା ଭଳି କେମିତି ତା’ର ସମୟ କଟାଇବ ? କେତେଥର ବିଷ ଖାଇବାକୁ ଯାଇଛି, ଅଥଚ଼ ଖାଇପାରିନି ।
+ଏଇ ଝୁମା ହିଁ ପରୋକ୍ଷରେ ତା’କୁ ବାରଣ କରିଛି ।
+-“ମୁଁ ମରିଗଲେ ଝୁମା ମୋ’ର ଅନାଥିନୀ ହୋଇଯିବ ।
+ଝୁମାକୁ ଆଉଁସୁ ଆଉଁସୁ ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ ପିଲାଙ୍କ ଭଳି ଭେଁ ଭେଁ ହୋଇ କାନ୍ଦିଉଠେ ।
+ଓଃ, ବଡ଼ ଦୁର୍ବିସହ ଏ ଜୀବନ ।
+ରାତି ପାହିଲେ ବୁଢ଼ୀ ଚିନ୍ତା କରିବସେ କେମିତି ବିତିବ ଆଜିର ଦିନଟା ।
+ସକାଳ, ଖରାବେଳ, ସଞ୍ଜ ଓ ରାତି ।
+ଅତି ଦୀର୍ଘ ଏ ସମୟର ଚକ ।
+କଳ୍ପନା କରେ ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ- ସେ ମରିଯାଇଛି ।
+ତା’ର ଶବ ପଡ଼ିରହିଛି ଘର ଭିତରେ ।
+ଗାଁ ଲୋକେ କେହି ଆସୁନାହାନ୍ତି ଶବ ପାଖକୁ ।
+ଶବ ଉଠାଇବା କଥା ଭିନ୍ନ ମାତ୍ର ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ କ’ଣ ପାପ ଲାଗି ଯାଉଛି ! ପାଖରେ ଜଗିରହିଛି ଝୁମା ।
+ଆଖିରୁ ତା’ର ଧାର ଧାର ଲୁହ ବୋହି ଯାଉଛି ।
+କିଏ ତା’ର ଶବ ଉଠାଇବ ? କିଏ ତା’ର ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା କରିବ ? କିଏ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଖୁଆଇବ ? ଅଖାରୀର ମୁଣ୍ଡଟା ଝାଇଁ ଝାଇଁ କରେ ।
+ପାଖରେ ଶୋଇଥିବା ଝୁମାକୁ ସେ କୋଳେଇ ନିଏ ।
+ତା’ ପିଠିରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ଚଳାଉ ଚଳାଉ କହେ- ହଁ ଲୋ ଝୁମା ! ମୁଁ ଆଗ ନ ମରି ତୁ ଯଦି ମରିଯାଉ ନା, ତେବେ ତୋତେ ନେଇ ବାରିପଟ ଖତଗଦା ସେପଟେ ସମାଧି ଦେବି ।
+ତୋର ଦଶାହକୁ ଦଶଜଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଖୁଆଇବି ।
+ବାରପତ୍ର ପକାଇ ସାଇ ଲୋକଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେବି ।
+ଦାଣ୍ଡପିଣ୍ଡାରେ ଏକୁଟିଆ ବସି ବସି ତାକୁ ବିଜାର ଲାଗେ ।
+ଏମିତି ଗୁଡ଼ାଏ ଚିନ୍ତା ତା’ମୁଣ୍ଡ ଭିତରେ ପଶି ମୁଣ୍ଡଟା ତା’ର ଖରାପ ହୋଇଯାଏ ।
+ଦିନଦିନ ମାସମାସ ବର୍ଷବର୍ଷ ଏମିତି ଚିନ୍ତା ସବୁ ତା’ ଶେଥା ମୁହଁର ରେଖାଗୁଡ଼ିକୁ ବିକୃତ କରିପକାନ୍ତି ।
+କେବେ ସାବୁନ୍‌ ମରା ହୋଇନଥିବା ତେଲ ଚିକିଟା ଗାମୁଛାଖଣ୍ଡକରେ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ମଇଳା ଆସ୍ତରଣ ବସିଯିବା ପରେ ଆଉ ସଫା ନ ଫିଟିଲା ଭଳି ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀର ମୁଖମଣ୍ଡଳରେ ବିଷାଦ ଲେପିହୋଇଯାଏ ।
+ଶୁଖିଲା ମୁହଁ ଓ ଶୁଖିଲା ଓଠ ଉପରେ କେବେ କେମିତି ହସ ଉକୁଟିଲେ ତାହା ମଧ୍ୟ ଶୁଖିଲା ଦେଖାଯାଏ ।
+ସେ ହସରେ ନଥାଏ ଆନ୍ତରିକତା, ନଥାଏ ସରସତା ବରଂ ଭରି ରହିଥାଏ ତା’ର ନିଃସଙ୍ଗତା, ଅସହାୟତା ଓ ଦାରିଦ୍ର୍ଯର କେତେ ଅକୁହା କାହାଣୀ ।
+ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀର ହସ ଲୋଭନୀୟ ହୋଇଯାଏ, ଗାଁକୁ ଶୁଖୁଆବାଲା ଆସିଲେ ।
+ନିଜେ ବୈଧବ୍ୟ ବ୍ରତ ପାଳନ କରି ଆଇଁଷ ଛୁଏନାଁ, ମାତ୍ର ଝୁମା ପାଇଁ ପଚାଶେ କି ଶହେ ଚିଙ୍ଗୁଡି ବା ତାମ୍ପେଡ଼ା ଶୁଖୁଆ କିଣିବା ପାଇଁ ଧାଇଁଯାଏ, ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ଡାକ ଛାଡୁଥିବା ଶୁଖୁଆ ବିକାଳୀ ପାଖକୁ ।
+ପ୍ରତି ମଙ୍ଗଳବାର ଯଦି ଶୁଖୁଆବାଲା ନ ଆସେ ତେବେ ବୁଢ଼ୀର ଭାଳେଣି ପଡ଼ିଯାଏ ।
+ଆଉ କ’ଣ ଦେଲେ ତ ସେ ଖାଇବନି ।
+ପାଖରେ ପଇସା ଥିଲେ ଅବା ସେ ଦୁଇଶ ଅଢ଼େଇଶ ଶୁଖୁଆ କିଣି ରଖନ୍ତା, ମାତ୍ର ପଚାଶେ ଶହେ କିଣିବାକୁ ବି ପଇସା ନିଅଣ୍ଟ ହୁଏ ।
+ଆରପାଳିକୁ ବାକି ରହେ ପୁଣି ଶୁଝିବାକୁ ।
+ଶୁଖୁଆ କିଣିଲାବେଳେ ସେ ଝୁମାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନିଏ ।
+ଝୁମା ଶୁଖୁଆ ବୋଝ ଚାରିପାଖରେ ମ୍ୟାଉଁ ମ୍ୟାଉଁ ବୋବାଏ ।
+ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ ଶୁଖୁଆ କିଣିସାରି କହି ପକାଏ, -ଦଉନୁ ମୋ ଝିଅକୁ ଦି ଚାରିଟା ଶୁଖୁଆ ।
+ ଲାଭ ଦବୁନି କି ?
+ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ମଣ୍ଡପ କରରେ ଷ୍ଟକ୍‌ମ୍ୟାନ ସେଣ୍ଟର ।
+ଷ୍ଟକ୍ମ୍ୟାନ ସ୍ବାଇଁବାବୁ ।
+ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ ସ୍ବାଇଁବାବୁଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଯାଏ, ଯେତେବେଳେ ଝୁମାକୁ ଝାଡ଼ା ହୁଏ ବା ଜ୍ବର ।
+ଏମିତି ଆପଦବିପଦ ବେଳେ ସ୍ବାଇଁବାବୁ ଔଷଧ ଦେଇ ଝୁମାକୁ ଭଲ କରି ଦିଅନ୍ତି ।
+ଅଖାରୀ ମୁହଁରେ ସେତିକିବେଳେ ହସ ଫୁଟିଉଠେ ।
+ସେଦିନ ପଶୁ ଡାକ୍ତରଖାନା ଖୋଲିବା ପୂର୍ବରୁ ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ ହାଜର ହୋଇଗଲା ।
+ସ୍ବାଇଁବାବୁଙ୍କ ଆସିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁରହି ସେ ଖାଲି ଏପଟ ସେପଟ ହେଉଥାଏ ।
+ଆଖିରେ ଲୁହ ।
+ଡାକ୍ତରଖାନା ବାରଣ୍ଡା ତଳେ ବସିରହି ସେ କେବଳ ଭୂଇଁ ସାଉଁଟିବାରେ ଲାଗିପଡ଼ିଥାଏ ।
+ମଝିରେ ମଝିରେ ତା’ର ହାତ ଦୁଇଟାକୁ ନିଜ ଛାତି ଉପରେ ବାଡ଼େଇ ବାହୁନା ପକାଉଥାଏ ।
+ସ୍ବାଇଁବାବୁ ଆସିବା ମାତ୍ରେ ସେ ତାଙ୍କର ଗୋଡ଼ ଦୁଇଟାକୁ ଜାବୁଡ଼ିଧରି ବଡ଼ ପାଟିରେ ବାହୁନା ପକାଇଲା ।
+“ମୁଁ କ’ଣ କରିବି ଡାକ୍ତରବାବୁ ।
+ମୋ ଝୁମାର କ’ଣ ହୋଇଯାଇଛି ।
+ସେ ଆଖି ଖୋଲୁନି ।
+ବାନ୍ତି କରି ଭୂଇଁରେ ଲୋଟିପଡ଼ିଛି ।
+ମୁଁ ତା’ଉପରେ ଖଣ୍ଡିଆ ଛାଞ୍ଚୁଣୀ ଘୋଡ଼େଇଦେଇ ଆସିଛି ।
+ତମେ ଟିକିଏ ଆସ ଡାକ୍ତର ବାବୁ, ତମ ଯନ୍ତ୍ର ଲଗାଇ ତା’କୁ ଟିକିଏ ଦେଖ ଡାକ୍ତର ବାବୁ ।
+ତା’କୁ ବଞ୍ଚାଅ- ନ ହେଲେ ଏଇଠି ତୁମ ଆଗରେ ମୁଁ ଜୀବନ ହାରିଦେବି ।” 
+ଏତିକି କହି ବୁଢ଼ୀ ସ୍ବାଇଁବାବୁଙ୍କ ପାଦ ଦୁଇଟାକୁ ଧରି ଲମ୍ବ ହୋଇ ଭୂଇଁରେ ଲୋଟିଗଲା ।
+କି ବିକଳ ସେ ପ୍ରାର୍ଥନା ! ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକେ ବୁଢ଼ୀର କାନ୍ଦଣା ଶୁଣି ଠୁଳ ହୋଇଗଲେ ।
+ସମସ୍ତେ ଭାବିଲେ ଝୁମା ବୋଧହୁଏ ବୁଢ଼ୀର ଝିଅ କି ବୋହୂ ହୋଇଥିବ ।
+ସ୍ବାଇଁବାବୁ କିନ୍ତୁ ଅବିଚଳିତ ।
+ସମସ୍ତେ ସ୍ବାଇଁବାବୁଙ୍କୁ ପଚାରିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ।
+ବୁଢ଼ୀ ତା’ ଝୁମା ପାଇଁ ପି.ଏଚ୍.ସି. ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପାଖକୁ ନ ଯାଇ ଏ ପଶୁ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସି ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଛି କାହିଁକି ? 
+ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ ଯେ ଝୁମା ବୁଢ଼ୀର ଝିଅ ନୁହେଁ କି ବୋହୂ ନୁହେଁ, ଛାର ବିଲେଇଟାଏ, ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ହସି ହସି ମୁହଁ ମୋଡ଼ିଦେଲେ ବୁଢ଼ୀକୁ ଅନାଇ ।
+ଅଖାରୀ ସେମାନଙ୍କ ମୁହଁମୋଡ଼ାରେ ରାଗିଯାଇ ଷ୍ଟକ୍ମ୍ୟାନଙ୍କ ହାତ ଧରି ଟାଣି ଟାଣି ନେଇଗଲା ତା’ ଘରକୁ ।
+ସ୍ବାଇଁବାବୁ ଝୁମା ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ଝୁମାର ଶେଷ ଅବସ୍ଥା ।
+ଗୁଡ଼ାଏ କଳା ବାନ୍ତି କରି ଝୁମା ନିର୍ଜୀବ ହୋଇ ପଡ଼ିରହିଥିଲା ।
+ସ୍ବାଇଁବାବୁ ତା’ ଉପରେ ପୁଣି ଛାଞ୍ଚୁଣିଟାକୁ ଘୋଡ଼ାଇ ଦେଇ କହିଲେ, “ଆଉ ଲାଭ ନାହିଁ ।
+ପଏଜନ୍‌ କେଶ୍‌ ।
+କିଏ ତା’କୁ ବିଷ ଦେଇ ମାରିଦେଇଛି ।
+ଏତିକି ଶୁଣିବା ପରେ ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ ତା’ ମୁଣ୍ଡଟାକୁ ଢୋ କରି ବାଡ଼େଇ ଦେଲା ଦୁଆର ବନ୍ଧ ଉପରେ ।
+ଝରଝର ହୋଇ ରକ୍ତ ବୋହିଲା ତା’ ମଥାରୁ ।
+ବୁଢ଼ୀ ବଡ଼ ପାଟିରେ ଗର୍ଜିଉଠିଲା ।
+ମଣିଷକୁ ଲାଗି ଲାଗି ପାରିଲନି, ଶେଷକୁ ପଶୁଟା ଉପରେ ଦାଉ ସାଧିଲା ସବୁ ରାଗ ତମର, ସେଇଠି ସୁଝାଇଲ ? ହଉ ହେ ଧର୍ମଦେବତା ! ତମେ ବୁଝିବ ।
+ହାତ ସାରା ରକ୍ତ ଆଉଟୁପାଉଟୁ ହୋଇ ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀ ବାହୁନା ପକାଇଲା ଝୁମା ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ- କୋଉ ଚଣ୍ଡାଳୁଣୀ ଏକଥା କଲା ଲୋ, ବାୟାଣୀ ମୋର ; କେମିତି ତାହାର ହାତ ଚାଲିଲା ଲୋ, ବାୟାଣୀ ମୋର ; ଝୁମା ଡାକି ଦେଲେ ଯେଉଁଠି ଥିବୁ ଲୋ, ବାୟାଣୀ ମୋର ; ଝୁମୁଝୁମୁ ହୋଇ କୋଳେ ପଶିବୁ ଲୋ, ବାୟାଣୀ ମୋର ।
+ସେଇ ଲୋକ ଗହଳି ଭିତରୁ ଜଣେ କିଏ ଚିପାଗଳାରେ ଟୁପୁଟୁପୁ ହେବାର ଶୁଣାଗଲା ।
+ କିଏ ଏକଥା କଲା କ’ଣ ଅଛପା ଅଛି କି ? କାଲି ସଞ୍ଜ ବେଳେ ଯୋଉ ଲୋକର କୁକୁଡ଼ା ଛୁଆକୁ ଝୁମା ଗୋଡ଼େଇଥିଲା ଖାଇବ ବୋଲି- ସେଇ ଏମିତି କରିଥିବ ତ, ଆଉ କିଏ ?
+ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀର ହଂସା ଉଡ଼ିଗଲା ।
+ସେ ଗଛ କାଟିଲା ପରି ଭୁଇଁ ଉପରେ ଲୋଟିପଡ଼ିଲା ।
+ଦାନ୍ତ ପଡ଼ିଗଲା, ଆଖି ତରାଟିହୋଇଗଲା ।
+ମଥାରେ ଯେତେ ପାଣି ମାରିଲେ ମଧ୍ୟ ବୁଢ଼ୀ ଆଉ ଉଠିଲା ନାହିଁ ।
+ଝୁମାର ଶବ ଭିତରୁ ତା’ର ଜୁଳୁଜୁଳୁ ଆଖି ଦିଇଟା ଚାହିଁରହିଥିଲା ଅଖାରୀ ବୁଢ଼ୀର ମୁହଁକୁ ।
+ଗାଁ ଲୋକେ ଜଳଜଳ କରି ଚାହିଁରହି ସେ ଦୃଶ୍ୟକୁ ଉପଭୋଗ କରୁଥିଲେ କେବଳ ।
+ଜଣେ କିଏ କହିପକାଇଲା ଖଟିଆଟାଏ ଆଣ, ବୁଢ଼ୀକୁ ସେଥିରେ ପକାଇ ଡାକ୍ତରଖାନା ନେଇଯିବା ।
+ଏତକ ଶୁଣିବା ପରେ ଲୋକ ଗହଳି ଧୀରେ ଧୀରେ କମିବାରେ ଲାଗିଲା ।
+ ବୁଢ଼ୀ ଅଗଣାରେ କେହି ରହିଲେ ସିନା, ଖଟିଆ ଆଣି ବୁଢ଼ୀକୁ ସେଥିରେ କାନ୍ଧେଇବା ପାଇଁ କିଏ କହିବ ?
+ସେତେବେଳକୁ ଛାଇ ଗଡ଼ିଯାଇଥିଲା ।
+ଖାଇବାବେଳ ବି ଗଡ଼ିଯାଇଥାଏ ।
+ବୁଢ଼ୀ ମରିଛି କି ନାହିଁ ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜଣା ନାହିଁ, ତା’ ପୂର୍ବରୁ ଗାଁ ସାରା ଭାତ ଗଣ୍ଡାଏ ଗଣ୍ଡାଏ ପେଟରେ ପକାଇ ଦେବା ପାଇଁ ବ୍ୟଗ୍ର ହୋଇ ଉଠିଲେ ସମସ୍ତେ ।
+ମରିବା ଖବରଟା ପ୍ରଘଟ ହୋଇଗଲେ ଶବ ପଡ଼ିଥିଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଉ ଖାଇ ହେବନି ଯେ ! 
+ଜଣ ଜଣ ହୋଇ ବୁଢ଼ୀର ଅଗଣାରୁ ଖସିଯିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ ସମସ୍ତେ ।
+ଉଦୁଉଦିଆ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ କ୍ରମେ ମଳିନ ପଡ଼ିଆସୁଥିଲା ।