diff --git a/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_67 b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_67
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6a0967abc1e28659a83c6867f23c0388a3589d7a
--- /dev/null
+++ b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_67	
@@ -0,0 +1,230 @@
+ସପନ
+- ଅଖିଳମୋହନ ପଟ୍ଟନାୟକ
+ତା: ଫେବୃଆରୀ ୨୦, ୨୦୧୧  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ସ୍ମରଣୀୟ ଲେଖା → ଗଳ୍ପ →
+ସେ ରିକ୍‌ସା ଟାଣେ ।
+ଲୋକଟା ଦେଖିବାକୁ ବେଶ୍‌ମଜବୁତିଆ ।
+ଦିହଟି ଗୋଲଗାଲ ।
+ଦାଢିଗୁଡାକ ଟିକିଏ ବେଶୀ ବଢିଯାଇଥିଲା ପରି ମନେ ହୁଏ ।
+କେଉଁ କାଳର ଖଣ୍ଡେ ମସିଆ ଲୁଗା ଦିହରେ ଗୁଡାଇ ହୋଇ ପଡିଥାଏ ।
+ଗୋଡରେ ହଳେ ଛିଣ୍ଡା ତାଳିପକା ଚପଲ ।
+ଖଣ୍ଡେ ଚିରା କନା ମୁଣ୍ଡରେ ଗୁଡାଇ ଦେଇଥାଏ ।
+ତା ଭିତରୁ ତାର କୁଞ୍ଚୁକୁଞ୍ଚିଆ ନୁଖୁରା ବାଳ ଗୁଡାକ ବେଶ୍‌ଦେଖାଯାଏ ।
+ସପନ ହେଉଛି ଲବ୍ଧପ୍ରତିଷ୍ଠ କଥାଶିଳ୍ପୀ ଅଖିଳମୋହନ ପଟ୍ଟନାୟକଙ୍କ ପ୍ରଥମ ଗଳ୍ପ ।
+ଏହା ୧୯୪୬ ମସିହାରେ ‘ଶଙ୍ଖ’ ପତ୍ରିକାରେ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା ।
+କେବେ ଯଦି କେହି କଲେଜ ପିଲା ସିନେମା ଯିବାକୁ ରିକ୍‌ସା, ଖୋଜେ ବନ୍ଧୁଆ ରିକ୍‌ସାଟାକୁ ଧରି ଆଗ ଠିଆ ହୋଇପଡେ, ବାବୁମାନେ ଦର ବୁଝିବାକୁ ଅଟକି ଯାନ୍ତି ।
+ବନ୍ଧୁଆ ହସି କହେ, ”ଠାକୁର ଆପଣମାନଙ୍କୁ ବଡଲୋକ କରିଛନ୍ତି-କଅଣ ଗରିବ ପେଟ ବୁଝିବେ ନାହିଁ ଯେ !” ବାବୁ ବସିପଡନ୍ତି ।
+ବନ୍ଧୁଆ ଆଗକୁ ଚାଲେ ଲୋକ ପରେ ଲୋକ କଟେଇ ନେଇ ।
+ରାଣୀହାଟ ଛକ ପାଖେ ବନ୍ଧୁଆ ବାଙ୍କିଯାଏ ।
+ବାବୁ ପଚାରନ୍ତି, ”କିରେ-ଏପଟେ ଯେ ।”
+ବନ୍ଧୁଆ ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ କହେ, ”ବାବୁ, ସେପଟେ ସଇନ ମଟରର ସବୁବେଳେ ଯିବା ଆସିବା, ଏପଟଟା ଟିକିଏ ନିରୋଳା ।
+ବନ୍ଧୁଆର ସଇନ ମଟରକୁ ଭାରି ଡର ।
+ସିନେମା ପାଖେ ଯାଇ ପଇସା ନିଏ ।
+ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି ଥରେ ଦି ପଇସା ମାଗେ ।
+ଦେଲେ ଖୁସି ନଦେଲେ ଖୁସି ।
+ବନ୍ଧୁଆ ଦିନଯାକ ଦିହ ଲଗେଇ ଗାଡି ଟାଣେ ।
+ସଞ୍ଜ ହେଲେ ମୁନିସିପାଲଟି ଆଲୁଅ ଲାଗିଲେ ତା ଭଙ୍ଗା କୁଡିଆ କାନ୍ଥରେ ଆଉଜି ପଡେ ।
+ଦିନଯାକ ଗଳିଗଳି ପିଚୁରାସ୍ତା ଉପରେ ବୁଲିବୁଲି ତାର ଗୋଡ ଥକି ଯାଇଥାଏ ।
+ଟିକିଏ ରାତି ବଳି ପଡିଲେ ସେ ପଶିଯାଏ ପାଖ ଗୋଟାଏ ଗୁଲି ଖଟିକୁ, ସେ ଗୁଲି ଖାଏ, ମନଇଚ୍ଛା ଗୁଲି ଖାଏ ।
+ସାରାଦିନର ଝାଳବୁହା ପଇସାକୁ ସେ ଗୁଲି ଖାଇବାରେ ଉଡାଇଦେଇ ଫତୁଆ ହୋଇ ଘରକୁ ଫେରେ ।
+ସେହି ଫତୁର ହେବାରେ ସେ ଗୋଟାଏ ଆନନ୍ଦ ପାଏ ।
+ବନ୍ଧୁଆର କେହି ନାହିଁ ।
+ବାପ ମା’ଙ୍କର ମୁହଁ ତାର ମନେ ନାହିଁ ।
+ସେ ନିହାତି ଏକା ।
+ଯେତେବେଳେ ସେ ଦଶ ବାର ବରଷର ପିଲା, ଗଳି ଗଳି ସେ ମାଗି ବୁଲୁଥିଲା; ଏବେ ଛଅ ବରଷ ହେବ ରିକ୍‌ସା ଟାଣୁଛି ।
+ତାର ପାଶୋରା ଦିନର କଥାଗୁଡା ମନେ ପକାଇଲେ ସେ କାହାକୁ ମନେ କରି ପାରେନା ଯେ କି ତା ପାଇଁ ଜୀବନରେ କେବେ ”ଆହା” କରିଚି ।
+ତେବେ ତା’ର ମନେପଡେ ତା ସାଙ୍ଗ କଥା, ତାର ଗୁଲିଖିଆ ସାଙ୍ଗ ।
+ସେ ତିନି ଚାରି ବରଷ ତଳର କଥା ।
+ପ୍ରଭାତ ସିନେମା ତଳକୁ ଗଡି ପଡିଲେ ଛୋଟ କୁଡିଆଟିଏ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ସେଇଠିକି ବରାବର ଯିବା ଆସିବା କରେ, ସେ କୁଡିଆର ଲୋକ ଭିତରେ ରାମାବୋଉ, ରାମା ଓ ତାର ଭଉଣୀ-ଚମ୍ପା ।
+ସେଇ ଛୋଟ ସଂସାରଟି ଏଇ ତିନିଟି ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ନେଇ ଚଳେ ।
+ରାମା, ବନ୍ଧୁଆ ସାଙ୍ଗର କୋଡିଏ ବର୍ଷର ଭେଣ୍ଡା ।
+ବେକାର ବସିରହିଚି ।
+ରାମାବୋଉ ଚକୁଳି କରେ ।
+ବେଳ ରତରତ ହେଲାବେଳକୁ ଚମ୍ପା ପିଠଉ ବାଟି ଦେଇଥାଏ ।
+ରାତିରେ ବୁଢୀ ଚୁଲି ଜାଳିଦେଇ ଚକୁଳି ତିଆରି କରିବସେ ।
+ବୁଢୀ ହୋଇ ଗଲାଣି, ଆଖିକି ଭଲ ଦିଶୁନି-ତେବେ ବି ଘୁସୁରି ଘୁସୁରି କାମ କରେ ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକ ପାଇଁ ।
+ଆଉ ଚମ୍ପା; ଏଇ ମଗୁଶିରକୁ ଷୋହଳ ଯାଇ ସତର ପଶିବ ।
+ଗୋରା ଦିହଟି-ଧୀର ଶାନ୍ତ ଆଖି ଦୁଇଟି ।
+ଗରିବ ହେଲେବି ନାରୀ ସୁଲଭ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଫୁଟିଉଠିଚି ।
+ପାଇଟିପତ୍ରରେ ବୁଢୀ ମା’କୁ କେତେବେଳେ କିମିତି ଟିକିଏ ଅଣ୍ଟେଇ ଦିଏ ।
+ଛୋଟକୁଡିଆର ସଂସାର ଏୟା ।
+ବେଳ ରତରତ ହେଲେ ବନ୍ଧୁଆ ନୁଆଁଣିଆ ଚାଳିଟି ଭିତରକୁ ପଶିଆସି କହେ ”ମାଉସୀ, କଅଣ ହୋଇଚି ଦବୁଟି ।” 
+ତେଣେ ପୁଣି ଗାଡିବାଲା ଜରିମାନା କରିବ ।
+ବୁଢୀ ଦିଖଣ୍ଡ ଚକୁଳି କରି ବନ୍ଧୁକୁ ଥୋଇଦିଏ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ତାର କଳା ମଚ୍‌ମଚ୍‌ ହାତଟାକୁ ଗୁଡବଣା ଭିତରକୁ ପୂରାଇ ଦେଇ ବିଶି ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଟିକିଏ ଗୁଡ କାଢି ଆଣେ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ ଖାଉ ଖାଉ କହେ, ”ମାଉସୀ ଗୁଡ ତ ଆସି ସରିଲାଣି ।” 
+ବୁଢୀ ଚୁଲ୍ଲୀରେ କାଠ ଦଉ ଦଉ ଥଙ୍ଗେଇ ଥଙ୍ଗେଇ କହେ, ”ଆଜିକି ହେଲା ସଂକ୍ରାନ୍ତିକୁ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ମାସେ-ଗରାଖ ତ ଆଜିକାଲି ଟିକିଏ ବେଶି ହେଲେଣି, ଆଉ ଆସନ୍ତା କୁଆଡୁ ।
+ଗୁଡ ଦର ତ ଆଜିକାଲି ଯାହା ହେଲାଣି ।
+ରାମାକୁ କାନେ କାନେ କହିଲି ଯେ ସେ ଟିକିଏ କାନେଇଲାନି ।
+ତୁମେ ଏତେ ଆଡେ ବୁଲୁଚ, ଟିକିଏ ସୁବିଧା ଦର ଦେଖି କୋ’ଠୁ ବଣାଟାଏ ଆଣି ଦିଅନ୍ତନି ?” ବନ୍ଧୁଆ କିଛି କହେନି ।
+ଦି ଦଫାରେ ସାରି ଦେଇ ହାତ ଧୋଇବାକୁ ଦଉଡିଯାଏ ।
+ବୁଢୀ ବି ଚୁପ୍‌ରହେ ।
+ସେ ଜାଣେ ସେଇତକ ଯଥେଷ୍ଟ, କେତେବେଳେ ହେଲେ ବି ବନ୍ଧୁ ଗୁଡବଣାଟାଏ ଦେଇଯିବ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ହାତ ଧୋଇବାକୁ ଚମ୍ପା ପାଣି ଢାଳେ ଥୋଇଦିଏ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ଚମ୍ପାର ଲଙ୍ଗଳା ହାତକୁ ଅନାଇ କହେ ”କିଲୋ ଅଥରପି, କାଚ ଦି’ପଟ ଭାଙ୍ଗିସାରିଲୁଣି ।”
+-”ହୁଁ, ପିଠଉ ବାଟୁବାଟୁ ଭାଙ୍ଗିଗଲା, ମୁଁ କଅଣ କରିବି ?” ଚମ୍ପା ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଭାବରେ ଉତ୍ତର ଦିଏ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ଦଦରା କୁଡିଆ ଖଣ୍ଡକରୁ ବାହାରିଯାଏ ।
+ବୁଢୀକୁ ବନ୍ଧୁଆ ପୁଅ ପରି ଦିଶେ ।
+ନିଜ ପୁଅ ହେଲେ କଣ ହେବ, ରାମାଟା ନିହାତି ବୋକା ।
+ସେ ବନ୍ଧୁଆକୁ ରାମା ଅପେକ୍ଷା ବେଶୀ ପସନ୍ଦ କରେ ।
+ବେଳ ଅବେଳ ପଡିଲେ ସେ ବନ୍ଧୁଆକୁ ପଚାରେ ।
+ବୁଝେ ।
+ରାମାକୁ କିଛି କହେନି, ସେ ଜାଣେ ରାମାଟା ନିକର୍ମା ।
+– ଲାଗି ଖାଇବନି ।
+ଆଉ କେତେ ବଜର ବଜର ହେବ ସେଇ କଥାକୁ ।
+ଏମିତି ଦିନ କଟିଯାଏ ।
+ରାମା ଦିନସାରା ଫୁଙ୍ଗୁଳା ହୋଇ ବଜାରୀଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ବୁଲୁଥାଏ ।
+ରାତି ହେଲେ ଗୁଲି ଖଟିକୁ ପଶିଯାଏ ଗୁଲି ଖାଇବାକୁ ।
+କିଛି ଦିନ ତଳ କଥା ।
+ରାମା ଯେତେବେଳେ ନୁଆ ନୁଆ ଗୁଲି ଖାଏ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ତାକୁ ବହୁତ ବୁଝେଇଚି ।
+ତା କାନେ କାନେ କହିଛି, ”ରାମା, ଗୁଲି ଖାଇଲେ ଅଣ୍ଟାରେ ପଇସା ରହେନି-ପାଣିପରି କୁଆଡେ ଉଭେଇଯାଏ ।
+”ତାର ଛୋଟ ମୁଣ୍ଡରେ ସେ ତା’ ଭିତରେ ଆଉ ରାମା ଭିତରେ ଗୋଟାଏ ତଫାତ୍‌କୁ ସ୍ପଷ୍ଟ କରିଦିଏ ।
+ତାର କେହି ନାହିଁ ।
+ରିକ୍‌ସା ଟାଣୁଟାଣୁ ଦିନେ ସେ ରାସ୍ତା କରରେ କେଉଁଠି ଟଳିପଡିବ ।
+ରାମାର ମା’ ଅଛି, ଭଉଣୀ ଅଛି ।
+ମା’କୁ ପୋଷିବ, ଭଉଣୀ ହାତକୁ ଦି’ହାତ କରିବ ।
+ରାମାକୁ ଏ କଥାଗୁଡା ପସନ୍ଦ ଆସେନି-ଏ କାନରେ ପଶି ସେକାନରେ ବାହାରିଯାଏ, ତେବେ ତାର ସାହାସ ହୁଏନି ଏତେଗୁଡାଏ ନିରାଟ ସତ କଥାକୁ ଫୁତ୍‌କାରରେ ଉଡେଇ ଦବାକୁ ।
+ସେ ବୋକାଙ୍କ ପରି ଗୋଟାଏ ଜାଗାକୁ ଅନେଇରହି କହେ ”ହୁଁ” ।
+ବନ୍ଧୁଆ ଖୁସି ହୁଏ ।
+ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖେ ରାମାପାଇଁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରେ ।
+କିନ୍ତୁ କାଇଁ ତା’ ପରଦିନ ରାମାର ତ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଏନି ।
+ସେ ହତାଶ ହୁଏ ।
+ଦିନ ପରେ ଦିନ ବିତିଚାଲେ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ନିତି ବୁଝାଏ ।
+ହତାଶ ହୁଏ ।
+ଦିନେ ବୁଝିଲା, ସେ ଯାହା ଆଶା କରିଚି ଖାଲି ସପନ ସିଏ ।
+ ଥରେ ଗୁଲି ଖାଇଲେ ଆଉ କି ଛାଡି ହୁଏ ?
+ଦିନକର କଥା ମନେ ପକାଇ ଏବେ ବି ବନ୍ଧୁଆ ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସେ ।
+ସେ ହେଉଛି ଫଗୁଣର ଗୋଟାଏ ରାତି ।
+ରାମା ଆଉ ବନ୍ଧୁଆ ଦୁହେଁ ଖଟିରୁ ଫେରୁଥିଲେ ।
+ରାତି ପ୍ରାୟ ଏଗାରଟା ହେବ ।
+ସଡକଟା ଶୂନ୍‌ଶାନ୍‌ପ୍ରାୟ ।
+ଦୂରରୁ ସଇନ ମଟରର ଆଲୁଅ ଆଖିକୁ ଜଳକା କରି ଦଉଚି ।
+ମଟର, ପାଖକୁ ଆସୁଚି, ଖୁବ୍‌ପାଖକୁ ।
+ରାମା ଗୁଲି ନିଶାରେ ଟେର୍‌ହୋଇ ଗୋଟାଏ ଟେକା ଝୁଣ୍ଟି ସଡକ ଉପରକୁ ଫୋପାଡି ହୋଇ ପଡିଲା ।
+ବନ୍ଧୁଆ ଚମକି ଅନାଇଲା ।
+ତା’ ଆଖି ଆଗରେ ବିରାଟଯନ୍ତ୍ର ଦାନବଟା ରାମା ଦିହକୁ ମାଡି ଦେଇ ଆଗେଇ ଚାଲିଗଲା ।
+ବନ୍ଧୁଆ ବହୁ ସମୟ ପରେ ସେ ଅନ୍ଧାରରେ ରାମାକୁ ପାଇଲା ।
+‘ରାମା, ରାମା’ ବୋଲି ସେ ଦୁଇଥର ଚିତ୍କାର କଲା ସେ ନିଶୁନ ରାତିରେ ।
+ତାର ମନେ ହେଲା ଯେପରି ରାମାର ପ୍ରେତ ତାର ପ୍ରତ୍ୟୁତ୍ତର ଦେଉଚି ।
+ତା ମୁଣ୍ଡର ସବୁ ଭାବନା ଗୁଡାକ ଗୋଳମାଳ ହୋଇଯାଉଥାଏ ।
+ସେ ରାମାକୁ କାନ୍ଧେଇ ଆଗକୁ ଚାଲିଲା ଧୀରେ ଧୀରେ ।
+ଶବଟାକୁ ରିକ୍‌ସାରେ ଥୋଇ, ଥରେ ଆଲୁଅରେ ତା ମୁହଁ ଦେଖିନେଲା ମୁହଁଟା ଚେପ୍‌ଟା ହୋଇଯାଇଛି ।
+ଚିହ୍ନି ହେଉନାହିଁ ।
+ସେଇ ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ବନ୍ଧୁଆ ରିକ୍‌ସା ଟାଣି ଟାଣି ଖାନନଗର ପାଖେ ପହଞ୍ଚିଲା ।
+ବାତାହତ ଚିତାଟିଏ ଦୁକୁଦୁକୁ ହୋଇ ଲିଭି ଆସୁଥିଲା ।
+ବନ୍ଧୁଆ ତା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ପ୍ରଣାମ କରି ମଠେଇ ଫେରିଲା ଘରକୁ ।
+ଆଜିକାଲି ବନ୍ଧୁଆ ସେ ଛୋଟ ପରିବାରର ଜଣେ ନିଜ ମଣିଷ ହୋଇଯାଇଚି ।
+କେତେ ରିକ୍‌ସାବାଲା ଆସନ୍ତି ଯାଆନ୍ତି ଖାଇସାରି, ତେବେ ବନ୍ଧୁଆର ମମତା କାହିଁକି ସେ ଦୁସ୍ଥପରିବାର ପ୍ରତି ଟିକିଏ ବେଶୀ ।
+ରାମା ମରିଯିବାପରେ ତାହା ଟିକିଏ ଘନେଇ ଉଠିଛି ଯାହା ।
+ଦିନ କାହାକୁ ଅନେଇ ବସେନି ।
+ଚମ୍ପାର ବୟସ ହୋଇଗଲାଣି ।
+ହାତକୁ ଦି’ହାତ ହେବ ।
+ଚମ୍ପାର ଅଳସ ଅଙ୍ଗଭଙ୍ଗୀରେ , ଘୂମନ୍ତ ଭୃଳତାର ଗମ୍ଭୀର ଚଳନରେ ବନ୍ଧୁଆ ମୁଗ୍‌ଧ ହୁଏ ।
+ସେ ଅନାଇ ରହେ ଲୋଲୁପ ରୂପପିପାସୁ ପରି କେତେବେଳେକେ, ଆଖି ଫେରେଇ ଆଣେ କଅଣ ଭାବି ।
+ବୁଢୀ କେତେଥର କହିଲାଣି, ”ବନ୍ଧୁ, ଝିଅ ଘିଅ, ଘରେ ରହିଲେ ଗନ୍ଧେଇଯାଏ ।
+” ଚମ୍ପା କପାଳରେ କ’ଣ ଶାଶୁଘର ନାହିଁ ?” ଚମ୍ପା ପାଖରେ ଥିଲେ ଦୂରକୁ ଉଠି ପଳାଏ ଲାଜରା ହୋଇ ।
+ବନ୍ଧୁଆ ସପନ ଦେଖିଲା ପରି ଅନେଇ ରହେ ।
+ଦିନ ଚାଲିଗଲାଣି, କେତେଦିନ ତଳେ ଯେ ଖାନନଗରର କେଉଁ କଣରେ ଦୁକୁଦୁକୁ ଚିତାଟିଏ ନିଭି ଯାଇଥିଲା, ତାର ହିସାବ ରଖିଛି କିଏ ? ଖାଲି ବନ୍ଧୁଆ ଛାତିରେ କେବେ କେବେ କିପରି ଝଟ୍‌କା ଲାଗେ ।
+ତା ଆଖିପତା ଓଦା ହୋଇଆସେ ।
+ସେ ମସିଆ ଗାମୁଚ୍ଛାରେ ସେଗୁଡାକ ପୋଛିପକାଏ ।
+ଆଜିକାଲି ସେ ବଡ ଗମ୍ଭୀର ।
+ସାଥୀ ଲୋକଙ୍କ ସାଙ୍ଗେ ବେଶୀ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରେନି ।
+କେବେ କେହି କିଛି ପଚାରିଲେ ଛୋଟ ‘ହଁ’ଟିଏ ମାରି ନୀରବ ରହେ ।
+ସାଙ୍ଗ ମେଳରେ କେହି କେବେ ତାକୁ ଇଙ୍ଗିତ କରି କହିଥିଲା, ”ବନ୍ଧୁଆ ଭାଇକୁ କଅଣ ସେମତି କରି ପାଇଚକି ? ସେ ବୁଡିବୁଡି ପାଣି ପିଏ ।
+ମୂଳରୁ ପରା ଚମ୍ପାକୁ ସାଇତିଛି ।
+” ବନ୍ଧୁଆ ରାଗିଯାଇ ନାଲି ଆଖି ଦେଖେଇ ଥିଲା ।
+ସେହି ଦିନଠାରୁ କେହି କେବେ ତା’ ସଙ୍ଗେ ଥଟ୍ଟା କରେନି ।
+ବୁଢୀମା’ ଏବେ ଆଉ ପାରୁନି ।
+ଚମ୍ପା ସବୁ ନିଜ ହାତରେ କରୁଚି ।
+ବୁଢୀ କଣରେ ପଡିରହି ଏଇଟା କର ସେଇଟା କର ପାଟି କରି ବତେଇ ଦେଉଚି ।
+ଆଜିକାଲି ପାଖ ହମିଦ ମିଆଁ ଦୋକାନରେ ଯେଉଁମାନେ ପକୋଡି ମାଉଁସ ଖାଉଥିଲେ ସେମାନେ ଏଠି ଆସି ଜୁଟିଲେଣି ।
+ କିଏ ନଚାହେଁ କଅଁଳ ହାତର ପରଶା ମିଠା କଥା, ବଅସ ଥିଲା ଟୋକାଗୁଡାକ ନା ଆଉ କଣ ?
+ବନ୍ଧୁଆ ଆଜିକାଲି ବେଶୀ ସମୟ ସେମାନଙ୍କ ପାଖେ କଟାଏ, ତାଙ୍କରି ଘରେ ଶୋଇପଡେ ।
+ତାର ଭୟହୁଏ, କାଳେ ଚମ୍ପା କାନ୍ଦିବ ।
+ବୁଢୀ ମା’ ସେ କଣରୁ ସକେଇ ସକେଇ କହେ, ”ବନ୍ଧୁ, ପୋଡିଗଲା ତିଅଣରେ କଣ ସୁଆଦ ଥାଏ ।
+ମୋର ସବୁ ଯାଇଚି, ଖାଲି ଏଇଟା ଯୋଗୁ ସିନା ପଡିରହିଚି ।” 
+ବୁଢୀ ଆଉ କହି ପାରେନି ।
+ବନ୍ଧୁଆ ତା’ କୋହ ଚାପିରଖି କହେ,” ହଁ ମାଉସୀ, ସେଗୁଡାକ ଭାବି ଆଉ କଅଣ ହବ ? ଯେ ଯାଇଚି ଆଉ କଅଣ ଫେରିବ ?” ତାପରେ ସବୁ ନୀରବ ।
+ଚୁଲିଟା ସେଁ ସେଁ ହୋଇ ଜଳୁଥାଏ ।
+ଡିବିରୀର ଥରିଲା ଆଲୁଅରେ ବନ୍ଧୁଆ ଅନେଇ ରହେ ଚମ୍ପା ମୁହଁକୁ ।
+ତା ମନରେ କେତେ କଣ ଆସେ, ଚମ୍ପା ତା ଭଉଣୀ, ସେ ତାକୂ ହାତକୁ ଦି’ହାତ କରିବ ।
+ସେଥିପାଇଁ କିଛି ପଇସା ବି ଜମେଇଛି ।
+ଭଗବାନଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ତାର ହାତ ଦୁଇଟା ଉପରକୁ ଉଠିଯାଏ ।
+ଡିବିରୀଟାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ସେ ଘର କଣର ଖଣ୍ଡେ ମାଙ୍କଡା ପଥର ଟେକିଦିଏ ।
+ତା’ତଳେ ଅଣି , ଦୋ’ଣି , ସୁକି ଟଙ୍କା କେତେ କଣ ସେ ସାଇତି ଥାଏ ।
+ସେ ଏତେ ଟଙ୍କା ଜୀବନରେ ଦେଖିବା ପ୍ରଥମ ।
+ସିଏ ଚମ୍ପା ବାହାଘର କରିବ ।
+ଚମ୍ପା ଦଉଡି ଆସି କହେ, ”ଏଁ, ସତେ କେତେ ପଇସା ବନ୍ଧୁଭାଇ ଜମେଇଲେଣି ଲୋ ମା’ ।”
+ବନ୍ଧୁଆ ହସି ଦେଇ କହେ ତୋ’ ବାହାଘର ହବ କିମିତି ।” 
+ଚମ୍ପା ଲାଜରା ହୋଇ କହେ, ”ହେ”, ଝଳକାଏ ଥଣ୍ଡା ପବନ ମୁମୂର୍ଷ ଡିବିରୀଟାକୁ ଲିଭେଇ ଦେଇ ଯାଏ ।
+ବୁଢୀ ହେଂସଟାକୁ ଉପରକୁ ଟାଣି ନେଇ କହେ, ”ଜଳାକବାଟିଟା ଆଉଜାଇ ଆଣିବୁଟି ଲୋ ଝିଅ” ।
+ସେଇ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ଦୁଇଟା ରାତି ସପନ ଦେଖେ-ଜଣେ ବାହା ହେବ, ଆଉ ଜଣେ ତା’ ଭଉଣୀକୁ ବାହା ଦେବ ।
+ସଂଜ ହେଲେ ରିକ୍‌ସାବାଲା ସବୁ ଆସି ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଜୁଟନ୍ତି ।
+ସେମାନେ ବନ୍ଧୁଆର ଚମ୍ପା ସାଙ୍ଗରେ ମିଳାମିଶାଟାକୁ ସହି ପାରନ୍ତିନି ।
+ମଣିଷ ଛାତି ତ’ କେତେ ସହିବ ? ବନ୍ଧୁଆ ଫେରେ ବଢିଲା ଝିଅଟାକୁ ଗେଲ କରିବ ।
+ତାଙ୍କ ଘରେ ଶୋଇବ ।
+ଏ ଦୁହିଁଙ୍କର ଚରିତ୍ର ବିଷୟରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଟୁପ୍‌ଟାପ୍‌ଚାଲିଲା ।
+ଚମ୍ପା ବାସନା ପାଇ ବନ୍ଧୁଆକୁ ନାହିଁ କରେ ଆସିବାକୁ ।
+ବନ୍ଧୁଆ କହେ, ”ଲୋକେ କହିଲେ ବୋଲି କଣ ଭାଇ ତା ଭଉଣୀକୁ ଛାଡି ପଳେଇବ ।
+” ବନ୍ଧୁଆର ନୈତିକ ସାହାସ ଦେଖି ତା ଆଗରେ ମୁହଁକୁ ମୁହଁ କେହି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ, –ଯାହା କହନ୍ତି ପଛରେ ।
+ଆଜିକାଲି ବେଳ ଦେଖି କିଏ କେମିତି ଚମ୍ପାକୁ ଟାହୁଲି ଟାପରା କଲେଣି ।
+ କିଏ କହେ, ”ହଁ ଲୋ ଚମ୍ପା, ତୋ’ ହାତ ଚକୁଳି କାହିଁକି ମିଠା ନାଗୁଛି ମ ?” ଆଉ କିଏ କହେ, ହଇଲୋ, ବୁଢୀ ଏତେ ଦିନକେ ତୋ ହାତକୁ ରସ ବଟଫଳ ଦିଖଣ୍ଡ କରେଇ ଦେଇଚି-ସେ ତ ବନ୍ଧୁଆ ବନ୍ଧୂଆ ହୋଇ ମଲା, ବନ୍ଧୁଆ କଣ କମ ତରକା କି ?”
+ଚମ୍ପା ବନ୍ଧୁଆର ନିନ୍ଦା ସହିପାରେ ନି ।
+ ମୁହଁ ଛିଞ୍ଚାଡି କହେ, କାହିଁକି ମ ବନ୍ଧୁଆ କଅଣ ଆମର ଖାଇଗଲା କି ?
+ଜୋକ ମୁହଁରେ ଲୁଣ ଦେଲାପରି ଏଇ କଥା ପଦକରେ ସମସ୍ତେ ତଳକୁ ମୁହଁ ପୋତି ଖାଇବାରେ ଲାଗିଯାଆନ୍ତି ।
+ଥରେ ସନିଆ ରିକ୍‌ସାବାଲା ଚାରିଅଣାର ଖାଇ ଚମ୍ପାହାତରେ ଟଙ୍କାଟିଏ ଗୁଞ୍ଜି ଦେଇ କହିଲା, ”ଚମ୍ପା ଲୋ, ରଖିଥା, ବାଲିଯାତରେ ଖରଚ କରିବୁ ।”
+ଚମ୍ପାକୁ ଏଗୁଡା ପସନ୍ଦ ଆସିଲାନି ।
+ସେ ଜୋର ଦେଇ କହିଲା, ”ନାଇଁ, ମୁଁ କାହିଁକି ତୁମର ଧାରୁଆ ହୋଇ ରହିବି ।” 
+ସନିଆ ଚାଲିଯାଇଛି, ଚମ୍ପା ଦୁଆର ମୁହଁରେ ଡାକୁଛି ।
+ବନ୍ଧୁଆ ଫେରୁଚି ଆସାନ୍‌ସୋଲ ଗାଡି ସବାର ନେଇ, ଯନ୍ତ୍ର ଚାଳିତ ପରି ସେ ଅଟକି ଗଲା ।
+ସନିଆକୁ ଧରି ପକେଇ କହିଲା, ”କିରେ, ମଗରା ହେଲୁଣିକି, ଅଣ୍ଟାରେ ତ ବଡ ପଇସା ଜୋର ହେଲାଣି, ” ସନିଆ ଦବି ଯାଇଥିଲା, ବନ୍ଧୁଆ କହି ଚାଲିଲା ”କିରେ , ଏ ହାତରେ କେତେ ରୋଜଗାର କରିଚି ।
+ତୁ କ’ଣ ଆଜି ବାରଅଣା ପଇସାରେ ମୋ ଭଉଣୀ ଆଗରେ ନାଗର ହଉଚୁ ।
+ଆଉ ଥରେ ସେମିତି କଲେ ଦେଖିଥା ।”
+ସନିଆ ଚାଲିଗଲା ।
+ମନେମନେ ଗୁଣି ହେଲା, ”ଓହୋରେ ଭାଇ , ଏକା ମା’ ପେଟର ହୋଇତ ଏତେ ସିନିହ ଦେଖା ନାହିଁ ।”
+କେତେକ ଅହନ୍ତା ରଖିଲେ, ”ହଁ, ଦେଖିଲା କାମ କରି ଦବାନି”- ବେଳ ଗଡିଯିବା ସାଥିରେ ସେଇ ଅହନ୍ତା ରୂପନେଲା ।
+ଦିନକର କଥା, ରାତି ପ୍ରାୟ ଏଗାରଟା ହେବ, ମେଲ୍‌ରୁ ସବାର ନେଇ ରିକ୍‌ସାବାଲା ସବୁ ଫେରି ନାହାନ୍ତି ।
+ଚମ୍ପା ଦୋକାନ ଖୋଲା ରଖି ବସିଚି ।
+ଗରାଖ ଫେରିଲେ ଖାଇବେ ।
+ଡିବିରିଟା ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ହୋଇ ଜଳୁଛି ।
+ଚମ୍ପା, ଆଉଜି ପଡିଚି ଛିଣ୍ଡା ହେଂସ ଖଣ୍ଡକ ଉପରେ-ଅନେଇ ସପନ ଦେଖୁଚି ।
+ଚୋରଙ୍କ ପରି ଦୁଇଟା ଲୋକ ଭିତରକୁ ପଶିଆସିଲେ ।
+ଚମ୍ପା ନୀରବରେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଖାଇବାକୁ ଥୋଇଦେଲା ।
+ସନିଆ କହିଲା, ”ଆମେ ଖାଇବାକୁ ଆସିନୁ ଲୋ ଚମ୍ପା, ଖାଇବାକୁ ଆସିନୁ ।
+” ଚମ୍ପା ଜଳ ଜଳ କରି ଅନାଇ ରହିଲା ।
+ତା ମନରେ ପାପ ଛୁଇଁଲା ।
+ ପାଖରେ ତ କେହି ନାହିଁ, ଡାକିବ କାହାକୁ ?
+ସନିଆର ପିଶାଚର ଆଖି ଦୁଇଟା ତାକୁ ଭୟ ଦେଲା ।
+ ସେ ଅନାଇ ପାରିଲା ନାହିଁ, ରହି ରହି କହିଲା, ”ଆଉ ମୋଠିଁ କଅଣ କାମ ?”
+ବହୁତ ଅଛିଲୋ ଟୋକି-ବହୁତ ଅଛି, ଆଜିଯାଏ ଠକି ଠକି ଆସିଚୁ, ଆଉ କେତେଦିନ ଠକିବୁ ।
+ସବୁ ଦିନ ତ ବନ୍ଧୁଆ ପାଖରେ ନଥିବ ।” 
+ସନିଆ ଗୁଲି ନିଶାରେ କହିଲା ।
+ବାହାର କବାଟରେ ଠକ୍‌ଠକ୍‌ଶୁଣାଗଲା-ଏମାନେ ଟିକିଏ ସଂଯତ ହେଲେ, ଚମ୍ପା ଯାଇ କବାଟ ଖୋଲିଲା ।
+ବନ୍ଧୁଆ ।
+ଚମ୍ପା ପିଣ୍ଡରେ ପ୍ରାଣ ପଶିଲା, ବନ୍ଧୁଆ ଆସିବାରୁ ଚମ୍ପା ବନ୍ଧୁଆ ଆଡକୁ ଆଡ ହୋଇଗଲା, ”କିବେ ସନିଆ, ଫେର୍‌ତୁ ଏଠି” ବନ୍ଧୁଆ ଆରମ୍ଭ କଲା ।”
+ମୁଁ କାହାର ବୋପା ପଇସାରେ ଖାଇବାକୁ ଆସିନି” ସନିଆ ଜବାବ ଦେଲା ।
+ପଛପଟୁ ବନ୍ଧୁଆ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଏକ ଶକ୍ତ ପାହାର ବସିଲା ।
+ବନ୍ଧୁଆ ମାଟି ଉପରେ ଢଳି ପଡିଲା ।
+ତା ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ନଇଁ ଆସିଲା ଚମ୍ପାର ବିରସ ମୁର୍ତ୍ତିଟି ବନ୍ଧୁଆ ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ।
+ଚମ୍ପାର ସେତେବେଳକୁ ଆଉ ଜ୍ଞାନ ନଥିଲା ।
+କେବଳ ଯାହା ସେ ଦୁଇଟା ଶକ୍ତ ହାତର ସ୍ପର୍ଶ ଅନୁଭବ କଲା ତାକୁ ଯେପରି କିଏ ବଳ ପ୍ରୟୋଗକରି ନେଇଯାଉଚି ।
+ତାର ଶେଷ ଅସ୍ଫୁଟ ଚିତ୍କାର ‘ବନ୍ଧୁ ଭାଇ’ ବାୟୁମଣ୍ଡଳରେ ଯାହା ଟିକିଏ ସ୍ପନ୍ଦନ ଆଣିଲା ।
+ବନ୍ଧୁଆ ସ୍ବପ୍ନରୁ ଉଠିଲା ପରି ଦେଖିଲା, ସେ ରହିଚି ଗୋଟାଏ ହାସପାତାଳରେ ।
+ନାଲିପଗଡିଆ ତାଠୁ ଜମାନବନ୍ଦୀ ନବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ ।
+ସେ ଦେଲା ନାହିଁ, ଖାଲି ବଲବଲ କରି ଅନାଇ ରହିଲା ।
+ତା କାନ ପାଖକୁ ଝୁଙ୍କିପଡି ନାଲିଆ ପଗଡିଆ ଟିକେ ଜୋରରେ କହିଲା ”ତୋ ମୁଣ୍ଡ ଫାଟି ଯାଇଥିଲା ।
+ଆସିଥିଲୁ ଭଲ ହେବାକୁ ।”
+ଗୋଧୂଳିର ଅନ୍ଧାରେ ଗୋଟିଏ ଲୋକ ପହଞ୍ଚିଲା ଚମ୍ପା କୁଡିଆ ପାଖରେ ।
+ଦାଢି ଗୁଡାକ ବଢି ଯାଇଚି ।
+ମନେ ହୁଏ କ୍ଳାନ୍ତ ଅବସନ୍ନ ଶରୀର, ଫୁଙ୍କି ଦେଲେ ପଡିଯିବ ।
+ସେ ଘର ଭିତରେ କାହାକୁ ଖୋଜୁଥିଲା ।
+ଚମ୍ପା ନାହିଁ ।
+ତାର ବୁଢୀ ମା’ ନାହିଁ, ଘର ଦେଖିଲେ ମନେ ହେଉଚି ଯେପରି କିଛି ଦିନ ହେଲା କେହି ଏଠାରେ ନାହିଁ ।
+ଠାଏ ଠାଏ ଚାଳ କଣା ହୋଇ ଯାଇଛି ହନୁ ଡେଇଁ ।
+ସଞ୍ଜ ପବନରେ ଦଦରା ବାଉଁଶଗୁଡାକ ବଇଁଶୀ ବଜାଉଛନ୍ତି ।
+ଦୂରରୁ ଘର୍‌ଘର୍‌କରି ସଇନ ମଟରଟାଏ ଆସୁଥିଲା ।
+ସେ, ପାଖ ଲାଇଟ ଖୁଣ୍ଟଟାକୁ ଧରି ସଂଧ୍ୟାର ଶିଉଳିରେ ମିଶିଗଲା ।
+ ତାର ବୋଧେ ମନେ ପଡୁଥିଲା, ”ରାମା ଏଇ ମଟର ତଳେ ଚାପା ପଡି ମରିଥିଲା-ଆଉ ଚମ୍ପା…