diff --git a/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_23 b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_23
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..6a20db3910fbb1e0a85a5b40ef8807b7fbe69369
--- /dev/null
+++ b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_23	
@@ -0,0 +1,318 @@
+ବାଘ
+  ଦେବବ୍ରତ ମଦନରାୟ, ବିହାରୀବାଗ, କଟକ
+ତା: ମେ ୫, ୨୦୧୧  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ଗଳ୍ପ → ଆଧୁନିକ →
+ଜଙ୍ଗଲ ସବୁଜ, ଘଞ୍ଚ ଓ ନିରାପତ୍ତାଶୂନ୍ୟ ।
+ଗାଡ଼ି ପଥୁରିଆ ରାସ୍ତାରେ ଯେତିକି ଆଗକୁ ଯାଉଥିଲା, ମୁଁ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ଉଚ୍ଚା ଉଚ୍ଚା ଶାଳଗଛ ମୂଳରେ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଅନ୍ଧାର, ଭୟଭୀତ ଶାଳିଆପତନି, କଦବା କ୍ବଚିତ ଧୂର୍ତ୍ତ ଶିଆଳ ।
+ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତର ହଳଦିଆ ଆଲୁଅରେ ସବୁ ଅସ୍ପଷ୍ଟ, ମଳିନ ।
+ଗଛଗୁଡ଼ିକର ଛାଇ ଆଉ ଅନ୍ଧାର ସୂଚେଇଦେଉଥିଲା, ସମୟ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ।
+ଅବଶ୍ୟ ସେଥିପାଇଁ ଡ୍ରାଇଭରକୁ ଦୋଷ ଦେଇ ଲାଭ ନାହିଁ ।
+ବାହାରିବା ବେଳକୁ ପ୍ରବଳ ବର୍ଷା ।
+ଆଉ ବର୍ଷା ଥମିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ହେଲା ଗଣ୍ଡମୁଣ୍ଡା ଗାଁରେ ।
+କାମାକ୍ଷାନଗରରୁ ଷୋହଳ ସତର କିଲୋମିଟର ଦୂର ।
+ପାହାଡ଼ ଉପରେ ।
+ସମ୍ଭବତଃ ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ବର୍ଷା ଏତିକି ଚାହିଁଥିଲା ।
+କାହିଁକି କେଜାଣି ଗାଡ଼ିଟି ଗଡ଼ାଣିଆ ନାଳ ଦେଇ ଯାଉଥିବା ବେଳେ ଡ୍ରାଇଭରକୁ ଅତି ଧୀରେ ପଚାରିଲି, ‘ଏଠି ବାଘ ଅଛନ୍ତି ?’
+ହସିଲା ସେ, ହଳଦିଆ ଦାନ୍ତ ଦେଖାଇ ।
+ତାକୁ ନିଶା ଟିକେ ହୋଇଯାଇଥିଲା ବୋଧେ ।
+ଗଣ୍ଡମୁଣ୍ଡା ଗାଁରେ ହାଣ୍ଡିଆ ପିଇ ।
+ମଥା ହଲାଇ କହିଲା, ‘ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା, ଏଠି ବାଘଫାଘ କୁଆଡ଼ୁ ଆସିବେ ? ଆଗେ କିନ୍ତୁ ଭାଲୁଗୁଡ଼ାଏ ଥିଲେ ।
+ଏଇ ଆଦିବାସୀମାନେ ତୀର ମାରି ସବୁ ମାରିଦେଲେ ।
+ଏବେ ଜଙ୍ଗଲ ଫାଙ୍କା ।’
+ତା’ର ବକ୍ତବ୍ୟ ଏତିକିରେ ଶେଷ ହେଲା ନାହିଁ ।
+ଅବଶ୍ୟ ସେ ଅଟକିଗଲା କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ।
+କୌଣସି କଥାକୁ ମନେ ପକାଉଥିବାର ସମ୍ଭାବନା ତା’ ଭିତରେ ଉଙ୍କିମାରିଲା ।
+ପୁଣି କହିଲା, ‘ଏଇ ବାଟେ ଯାଉଥିଲି ।
+ହେଲାଣି ଗୁଡ଼ାଏ ଦିନ ।
+ଆଉ ଟିକେ ଫର୍ଚ୍ଚା ଥିଲା ।
+ଶିଆଳ ଗୋଟେ କୁଆଡୁ ଧାଇଁ ଆସି ମାଡ଼ିବସିଲା ଛେଳିଟାକୁ ।
+ଏଇ ବୁଦୁବୁଦିଆ ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ।
+ଗାଡ଼ି ଅଟକାଇ ଦେଇ ଡେଇଁପଡ଼ିଲି ।
+ମୋ’ ସାଙ୍ଗରେ ଆଉ ଜଣେ ଥିଲା ।
+ଜଗ୍‌ ରଡ୍‌ ନେଇ ଦୁହେଁ ଗୋଡ଼ାଇଲୁ ।
+ଛାଡ଼ି ପଳାଇଲା ଶିଆଳ ।
+ଆମେ କାନ୍ଧରେ ଛେଳିକୁ ବୋହିଆଣିଲୁ ।
+ଓଜନ ପାଞ୍ଚ ସାତ କିଲେ ହେବ ।
+ଗାଡ଼ିରେ ପକେଇ ନେଇଗଲୁ ।
+ଆଉ ଗାଁରେ ସେଦିନ ଭୋଜି ।’
+ତା’ କଥା ଶୁଣିବାବେଳେ ମୋର ବୋଧ ହେଲା ଘଟଣାଟି କିଛି ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ଘଟିଛି ।
+ରାସ୍ତା ଉପରେ ଝରିପଡ଼ିଛି ଟୋପା ଟୋପା ରକ୍ତ ।
+ଛେଳି ଦେହରୁ ।
+ଏବଂ ଆତଙ୍କିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତଟି ସେଇଠି କୋଉଠି ଲୁଚିରହିଛି ।
+ଆହୁରି ନଇଁଆସିଲା ଅନ୍ଧାର ।
+ପତ୍ର ଦେହରେ ବୋଳିହୋଇଗଲା ଥରଥର ଭାବ ।
+ପବନ ନାହିଁ ।
+ଅଥଚ ଟପ୍‌ଟପ୍‌ ହୋଇ ଖସିପଡ଼ିଲା କେତୋଟି ପାଣି ଟୋପା ।
+ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରଟି ମନେହେଲା ଅଧିକ ଅନ୍ଧାର ଆତଙ୍କିତ ଶାଳଗଛ ଭିତରେ ।
+ରାସ୍ତା ଭିଡ଼ିମୋଡ଼ି ହେଉଥାଏ ସରୀସୃପ ପରି ।
+ଗୋଟେ ବୁଲାଣିରେ ଡ୍ରାଇଭର କହିଲା, ‘ଏଇ ସେପଟେ ସୁଆଗିନାଳି ଗାଁ ।
+ସେଠି କେତେଜଣଙ୍କୁ କୃଷି ଋଣ ଦିଆଯାଇଛି ।’
+ଶାଳଗଛ ଉହାଡ଼ରେ ସେଇ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁବାବେଳେ ଝାପ୍‌ସା ହୋଇ କାହା ମୁହଁ ଝଲସିଉଠିଲା ।
+ଚେପ୍‌ଟା ନାକ ।
+ଚକ୍‌ଚକ୍‌ ଆଖି ।
+ବାଙ୍ଗରା ।
+ସବୁବେଳେ ନିଜ ଭିତରେ ସେ ନିଜେ ହଜିଯାଉଥିଲା, ତାହା କେହି ଜାଣିପାରୁ ନ ଥିଲେ ।
+କିଏ ସେହି ? ଆରେ, ହଁ ।
+ସେହି ଜଣକ ହେଉଛି ବାଘ ପଧାନ ।
+ମୋ’ ସାଥିରେ ପଢୁଥିଲା ଢେଙ୍କାନାଳରେ ।
+ଅବଶ୍ୟ ପଢ଼ାପଢ଼ି ତା’ର ସେତେ ଭଲ ହେଉ ନ ଥିଲା ।
+ମାତ୍ର ଖେଳରେ ହେଉଥିଲା ପ୍ରଥମ ।
+ଦୌଡ଼ିବା, ଡେଇଁବାରେ ତା’ର ସମକକ୍ଷ କେହି ନ ଥିଲେ ।
+ଲୁହା ପରି ଟାଣ ତା’ ହାତମୁଠା ।
+ଗୋଟିଏ ବିଧାରେ ନଡ଼ିଆ ଭାଙ୍ଗି ଦି’ ଫାଳ କରିଦେଉଥିଲା ।
+ଅହେତୁକ ଜିଦ୍‌ ଥିଲା ତା’ ଭିତରେ ।
+ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ମୋ’ଠାରୁ ସାଇକେଲ ମାଗିନେଇଥିଲା ।
+ଆଉ ଫେରାଇଲା ତା’ ପରଦିନ ସକାଳ ଆଠଟାରେ ।
+କୁଆଡ଼େ ଯାଇଥିଲୁ ବୋଲି ପଚାରିବାରୁ ସେ ଠୋସ୍‌ କରି ଉତ୍ତର ଯାହା ଦେଇଥିଲା ତାହା ବିଶ୍ବାସ କରିପାରି ନ ଥିଲି ।
+ତା’ ନିଦା ଦେହକୁ ଥରେ ଚାହିଁ ନଜର ଫେରାଇନେଇଥିଲି ପାଣି ଓହଳା ପାହାଡ଼ ଆଡ଼କୁ ।
+ବାଘ ପଧାନ ମୋତେ ଲାଗିଥିଲା ଆଉ ଏକ ପାହାଡ଼ ଯେମିତି ।
+ସେ ଚାଲିଯିବା ପରେ ବୁଝିଥିଲି, କିଛି ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ସେ ଯାହା କହିଥିଲା ତାହା ସତ ।
+ବାଘନାଚ ଦେଖିବା ପାଇଁ ସେ କଟକ ଯାଇଥିଲା ।
+କେହି ଜଣେ ତାକୁ କହିଥିଲା, ବାଲିଯାତ୍ରାରେ ବାଘନାଚ ହେଉଚି ।
+ବାଘନାଚ ଦେଖିବା ପ୍ରତି ତା’ ଆଗ୍ରହ ତାକୁ ପାଖାପାଖି ଦେଢ଼ଶହ କିଲୋମିଟର ଗୋଟେ ରାତି ଭିତରେ ଅତିକ୍ରମ କରାଇଦେଇଚି, ତାହା ବିଶ୍ବାସଯୋଗ୍ୟ ହୋଇ ନ ଥିଲେ ହେଁ ଆପାତତଃ ସତ ।
+କିଛିଦିନ ପରେ ମୁଁ ଦେଖିଥିଲି, ତା’ ଚାଲିଚଳନରେ କିଛିଟା ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିଛି ।
+ଏକା ଏକା ଥିଲାବେଳେ ସେ ବାଘ ପରି ପାହୁଣ୍ଡ ପକାଇ ଚାଲୁଚି ।
+ଆଖି ଡ଼ୋଳା ନଚଉଚି ।
+କାନ୍ଧକୁ ଅଳ୍ପ ଟେକୁଚି ।
+ନହେଲେ ଟିକେ ପଛକୁ ଘୁଞ୍ଚିଆସି ପୁଣି ଆକ୍ରମଣ କରିବା ଢଙ୍ଗରେ ଲମ୍ଫ ପ୍ରଦାନ କରୁଚି ।
+ମନେହେଲା, ବାଘ ପଧାନ ଆଉ ମଣିଷ ନୁହେଁ, ବରଂ ସତକୁ ସତ ଗୋଟେ ବାଘ ।
+ତା’ ପରେ ? ପାଠ ଅଧାରୁ ଛାଡ଼ି ସେ ଚାଲିଗଲା କୁଆଡ଼େ ? ମୁଁ ଆଉ ତା’ ଖବର ଜାଣିପାରି ନାହିଁ ।
+ଏତିକି ଜାଣିପାରିଥିଲି, ଟଙ୍କାପଇସା ଅଭାବରୁ ସେ ଆଉ ଆଗକୁ ପଢ଼ିପାରି ନ ଥିଲା ।
+ଏହା ପଛରେ ତା’ ବାପାଙ୍କର ଅକାଳ ବିୟୋଗ ଏକ କାରଣ ବୋଲି ମୁଁ ଗ୍ରହଣ କରିନେଇଥିଲି ।
+ସୁଆଗିନାଳି ହେଉଚି ବାଘ ପଧାନର ଗାଁ ।
+ଶାଳଗଛ କଡ଼ରେ ତା’ ମୁହଁ ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇ ଦିଶିଲା ଯେମିତି ।
+କିପରି ଅଛି ସେ ? ନାଳ, ପଥର, ପାହାଡ଼କୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ଚଢୁଥିବା ଗୋଟେ ଜିଦ୍‌ରେ ନିଶ୍ଚେ ।
+ମହୁଲି ନିଶାରେ ନାଚୁଥିବ ବାଘ ପରି ।
+କେହି ଜଣେ ଡାକିଲା ସେଇ ଗାଁ ଭିତରୁ ସତେ ଯେପରି ।
+ ସେ ସ୍ବର କାହାର ? ବାଘ ପଧାନର ନୁହଁ ତ ! ଗୋଟେ ବ୍ୟାକୁଳତା ମୋତେ ଅଣନିଶ୍ବାସୀ କରିପକାଇଲା
+ସୁଆଗିନାଳି ହେଉଚି ବାଘ ପଧାନର ଗାଁ ।
+ଶାଳଗଛ କଡ଼ରେ ତା’ ମୁହଁ ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇ ଦିଶିଲା ଯେମିତି ।
+କିପରି ଅଛି ସେ ? ନାଳ, ପଥର, ପାହାଡ଼କୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ଚଢୁଥିବା ଗୋଟେ ଜିଦ୍‌ରେ ନିଶ୍ଚେ ।
+ମହୁଲି ନିଶାରେ ନାଚୁଥିବ ବାଘ ପରି ।
+କେହି ଜଣେ ଡାକିଲା ସେଇ ଗାଁ ଭିତରୁ ସତେ ଯେପରି ।
+ସେ ସ୍ବର କାହାର ? ବାଘ ପଧାନର ନୁହଁ ତ ! ଗୋଟେ ବ୍ୟାକୁଳତା ମୋତେ ଅଣନିଶ୍ବାସୀ କରିପକାଇଲା ।
+ଦୁଇ ବଖରା ଘର ।
+ପଛଆଡ଼କୁ ବାରି ।
+କଣ୍ଟା ବାଡ଼ରେ ସୁରକ୍ଷିତ ।
+ତା’ ଭିତରେ ସୁମ୍ଭାବନାମୟ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଫସଲ ।
+ବାଇଗଣ, ଝୁଡ଼ଙ୍ଗ, କଲରା, ଲଙ୍କା ଆଉ କାଙ୍କଡ଼ରେ ଭରା ଟୋକେଇ ଧରି ଯାଉଥିବ ବାଘ ପଧାନ ।
+ସ୍ତ୍ରୀ ବସିଥିବ ପିଣ୍ଡା ଉପରେ ।
+ସମ୍ଭବତଃ ଲେମ୍ବୁଗଛରେ ଝୁଲିଥିବା ପ୍ରତ୍ୟାଶାର ପାଚିଲା ଲେମ୍ବୁକୁ ଚାହିଁରହି ।
+ଆଉ ତା’ ପାଖରେ ପିଲାଟି ଖେଳୁଥିବ ।
+ଧୂଳିରେ ବୋଳିହୋଇ ।
+ଏ କଥା ଭାବିବାବେଳେ ଗୋଟେ ଖୁସି ସଂସାରର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିହୋଇଗଲା ମୋ’ ମନ ଭିତରେ ।
+ସତ କହୁଚି, ଏଇ ଚିତ୍ରଟି କେବଳ ବାଘ ପଧାନ ଯୋଗୁ ହିଁ ଆଙ୍କି ହୋଇଯାଇଥିଲା ।
+ବିଶ୍ବାସ ଓ ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗର ସମ୍ମିଶ୍ରଣରେ ।
+ସେହି ସଂସାରକୁ ଟିକେ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଡ୍ରାଇଭରକୁ କହିଲି, ‘ଚାଲ, ଗାଁ ଭିତରକୁ ।’
+ଗାଡ଼ି ବୁଲିଲା ।
+ନାଲି ଗୋଡ଼ି ରାସ୍ତା ଟପି ଗାଆଁ ମଝିରେ ଗାଡ଼ି ଅଟକିଗଲାବେଳେ ଆକାଶ ଦେଖାଗଲା ନାହିଁ ମେଘୁଆ, ବରଂ ମେଘୁଆ ଦେଖାଗଲା ସମୁଦାୟ ଘର ଓ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ ।
+ପିଣ୍ଡା ଉପରେ ବସିଥିବା ଲୋକ କେତୋଟି ଦେଖାଗଲେ ମଳିନ, ରୁଗ୍‌ଣ ।
+ଡ୍ରାଇଭର ଡାକିବାରୁ ସେମାନେ ଗାଡ଼ି ପାଖକୁ ଆସିଲେ ।
+ସେମାନଙ୍କ ସହ କଥା ହେଲି ।
+ଚାଷବାସ ଓ ଋଣର କଥା ।
+ସେମାନଙ୍କ କଥାରୁ ବୁଝିଲି ଋଣ ଶୁଝିବା ସକାଶେ ସମସ୍ତେ ଅସମର୍ଥ ।
+ଚାଷରୁ ଯାହା ମିଳୁଚି ସେଥିରେ ଗୁଜୁରାଣ ମେଣ୍ଟିବା ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ ।
+କଥା ଶେଷରେ ବାଘ ପଧାନର ଘର କେଉଁଠି ପଚାରିବାରୁ ଜଣେ ଲୋକ ଦେଖାଇଦେଲା ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିଥିବା କାନ୍ଥ ଆଡ଼କୁ ।
+ବର୍ଷାମାଡ଼ରେ ମାଟି ଖସିପଡ଼ିଥିବା ଘରଟି ନିଜ ବୋଝ ଧରିରଖିବା ପାଇଁ ଏବେ କ୍ଳାନ୍ତ, ଅସମର୍ଥ ।
+ସେହି ଘର ଭିତରୁ ଜଣେ ଦୁର୍ବଳ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ବାହାରିଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେବା ଯୋଗୁଁ ହିଁ ଜାଣିଲି, ସେ ହେଉଛନ୍ତି ବାଘ ପଧାନର ମାଆ ।
+ବାଘ ପଧାନ ସେଠି ରହୁନାହିଁ ।
+ରହୁଚି ପଚାଶ କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ, ଏକ ମଠରେ ।
+ତାଙ୍କ କଥାକୁ ବିଶ୍ବାସ କରିପାରିଲି ନାହିଁ ।
+ବାଘ ପଧାନର ମାଆ ବି ବିଶେଷ କିଛି କହିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କଲେ ନାହିଁ ବୋଧେ ।
+ପଦେ ଅଧେ କଥା କହି ସେ ସେଠୁ ପଳାଇଗଲେ ।
+ସମୁଦାୟ ପରିବେଶ ମୋତେ ଲାଗିଲା ରହସ୍ୟମୟ ।
+ଫେରିଆସିଲି କ୍ଳାନ୍ତି ଓ ଅନିଶ୍ଚିତତା ଭିତରେ ।
+ବାଟସାରା ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି ସମୁଚିତ ଉତ୍ତରଟିଏ ମୋତେ ମିଳିଲା ନାହିଁ ।
+ଶେଷରେ ମନେ ମନେ ସ୍ଥିର କଲି ସେଇ ମଠକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ମୋତେ ।
+ସେଠି ପାଇବି ସମୁଚିତ ଉତ୍ତର ।
+ଶାଳ ଜଙ୍ଗଲ ଘେରା ଗାଁଆଟି ଭିତରେ ଲୁଚିରହିଥିବା ରହସ୍ୟମୟ କଥାଟିର ଖିଅ ମୋତେ ମିଳିଯିବ ନିଶ୍ଚେ ।
+ସେଠିକୁ ଯିବି ଯିବି ବୋଲି ଯାଇପାରିଲି ନାହିଁ ।
+ବ୍ୟାଙ୍କ୍ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବାରୁ ବିତିଗଲା କିଛିଦିନ ।
+ମୋ’ ମନ ଭିତରୁ ବାଘ ପଧାନ ମୁହଁଟି ଅସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ହଠାତ୍‌ ଦିନେ ପହଞ୍ଚିଗଲା ସେ ।
+ବ୍ୟାଙ୍କରେ ।
+ସମୟ ବାରଟା ପାଖାପାଖି ।
+ଡୋର୍‌ ଠେଲି ଗେରୁଆ ଲୁଗା ଆଉ ଚାଦର ପରିହିତ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ ବାଘ ପଧାନ ବୋଲି ଚିହ୍ନିବାରେ ମୋତେ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଲାଗିଥିଲା ।
+ଅବଶ୍ୟ ତା’ ମୁହଁରେ ଥିବା ବହଳିଆ ଦାଢ଼ି ତାକୁ ଅଚିହ୍ନା କରିଦେବାରେ ସହାୟକ ହେଇଥିଲା ।
+ମାତ୍ର ତା’ ଚକ୍‌ଚକ୍‌ ଆଖି ଦୁଇଟିକୁ ଦେଖି ମୁଁ ତାକୁ ଚିହ୍ନିପାରିଲି ।
+ସେ ଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରରେ କହିଲା, ‘ଆରେ ଚାହିଁରହିଚୁ କ’ଣ ? ମୁଁ ହେଉଛି ବାଘ ପଧାନ ।
+ମୋ’ ଘର ସୁଆଗିନାଳି ।
+ଯେଉଁ ଗାଆଁକୁ ଯାଇ ତୁ ମୋତେ ଖୋଜିଆସିଚୁ ।
+ଜାଣିଚୁ, ସାଧୁସନ୍ନ୍ଯାସୀ ନିଜ ପରିଚୟ ସହ ଗାଁ କେଉଁଠି କହନ୍ତି ନାହିଁ, ମାତ୍ର ମୁଁ ତୋତେ କହିଲି ।
+ମୋ’ ନିଜ ପରିଚୟ ଦେଲି ।
+କାରଣ ମୁଁ ସନ୍ନ୍ଯାସୀ ନୁହେଁ ।’
+ତା’ପରେ ଅସ୍ବାଭାବିକ ଭାବେ ସେ ହସିଉଠିଲା ।
+ତା’ କଥା ଆଉ ତା’ର ପୋଷାକ ମୋତେ ବିସ୍ମିତ କରିଦେଲା ।
+ତାକୁ ବସିବାକୁ କହିଲି ।
+ସେ ବସିଲା ସିଧା ହୋଇ ।
+ଏକ ଅପୂର୍ବ ଠାଣିରେ ।
+ବୋଧେ ବାଘ ବସିବା ପରି ଥିଲା ସେଇ ଠାଣି ।
+କିଛି ସମୟ ନୀରବ ରହିବା ପରେ ପଚାରିଲି, ‘ତୁ ସନ୍ନ୍ଯାସୀ ନୁହଁ, ତେବେ ଏ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିଚୁ କାହିଁକି ?’
+ମୋ’ ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି ସେ ବୋଧେ ଅଣନିଶ୍ବାସୀ ହୋଇଉଠିଲା ।
+ଗୋଟେ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଛୁରୀ ଯେପରି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରିଦେଲା ତା’ ଭିତର ସତ୍ତାକୁ ।
+କାନ୍ଥ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ କହିଲା, ‘ମୋ’ ବାପାଙ୍କ ପାଇଁ ।
+ପିଲାଦିନେ କ’ଣ ଗୋଟେ ରୋଗ ଧରିଥିଲା ଯେ ସେଇ ରୋଗରେ ମୁଁ କୁଆଡ଼େ ମରିଯାଇଥାଆନ୍ତି ।
+ତେଣୁ ସେ ମଠକୁ ନେଇ ମୋତେ ଗୋଟେ ସନ୍ନ୍ଯାସୀକୁ ଦାନ କରିଦେଲେ ।
+ଆଉ ମୁଁ ବଞ୍ଚିଗଲି ।
+ବାହାଘର ପ୍ରସ୍ତାବ ଯେତେବେଳେ ଆସିଲା ସେଇ କଥାଟିକୁ ମୋତେ ବୋଉ ମନେ ପକାଇଦେଲା ।
+ଆଉ ତା’ ସହ ମଠକୁ ଯାଇ ଅନୁମତି ଆଣିବା ପାଇଁ ଚେତେଇଦେଲା ।
+ସେଠିକି ଗଲି ।
+ଯାହାକୁ ବାପା ମୋତେ ଦାନ କରିଦେଇଥିଲେ ସେ ମୋତେ ମୁକୁଳାଇଦେବା ନିମନ୍ତେ ଗୋଟେ ଚିଠା ଧରାଇଦେଲେ ।
+ସେଇ ଚିଠାରେ କ’ଣ ଲେଖାଯାଇଥିଲା ଜାଣିଚୁ ? ଶହେ ସନ୍ନ୍ଯାସୀଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେବାକୁହେବ ।
+ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ନୂଆ ଲୁଗା ଆଉ ଦକ୍ଷିଣା ।
+ଦକ୍ଷିଣା ବି କମ୍‌ ନୁହେଁ ରେ ।
+ଦଶ ହଜାର ଟଙ୍କା ।
+ଯଦି ଏତକ ନ ଦିଏ ତେବେ ବର୍ଷଟିଏ ମଠରେ ରହି ତାଙ୍କର ସେବା କରିବି ।
+ତା’ ପରେ ସେ ଯାହା ବିଚାର କରିବେ ।
+ମୁଁ ଆଉ କ’ଣ କରିଥାନ୍ତି ? ତାଙ୍କରି ସେବା ଏବେ କରୁଚି ସେଇ ମଠରେ ରହି ।
+ଗେରୁଆ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ।’
+କଥା ସରିବା ପରେ ତା’ର ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ କମ୍ପିଉଠିଲା ।
+ବୋଧେ ହୃଦୟ ଭିତରେ ହୋଇଥିବା କ୍ଷତରେ ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।
+ପୁଣି ରହି ରହି କହିଲା, ‘ମୋ’ ଭାଗ୍ୟ ଛୋଟ ।
+ସେଦିନ ମୁଁ ରୋଗରେ ମରିଯାଇଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଥାଆନ୍ତା ।
+ହେଲେ, ମୋ’ ପାଇଁ କେବଳ ଦୁଃଖ ଅଛି ।
+ପାଠ ପଢ଼ିପାରିଲ ନାହିଁ ଟଙ୍କା ଅଭାବରୁ ।
+ଖେଳୁଥିଲି ଯେ ତାହା ବି ଭଲ ଭାବରେ ଖେଳିପାରିଲି ନାହିଁ ।
+ଗୋଟେ ଝିଅକୁ ଭଲ ପାଉଚି ଯେ ତାକୁ ବାହା ହୋଇପାରୁ ନାହିଁ ।
+ଜାଣିଛୁ, ବାହାଘର ପ୍ରସ୍ତାବଟି ମୋ’ ପ୍ରରୋଚନାରେ ତା’ ବାପା ଆମ ଘରକୁ ନେଇ ଆସିଥିଲେ ।
+ ମାତ୍ର ସେ କେତେଦିନ ଅପେକ୍ଷା କରିବେ ବଢ଼ିଲା ଝିଅକୁ ଘରେ ରଖି ?’
+କିଛି ସମୟ ନିସ୍ତବ୍ଧ ।
+ମୋର କ’ଣ କହିବା ପାଇଁ ଅଛି ବାଘ ପଧାନକୁ ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ।
+ଅନୁଭବ କଲି, ତା’ଭିତରେ ଥିବା କୋମଳ, ସୁକୁମାର ଜିନିଷଟି ମରି ହଜିଯାଉଚି ।
+ଗୋଟେ ଅନ୍ଧବିଶ୍ବାସର ଶିକାର ହୋଇଚି ସେ ।
+ଏହା ଛଡ଼ା ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ ।
+ଦୋଛକିରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିବା ମଣିଷଟି ଯେ ବାଟବଣା ହେବାର ଉଦାହରଣ ଅନେକ ରହିଛି ସେ କଥା କହି ତାକୁ ବୁଝାଇବା ସକାଶେ ଚେଷ୍ଟା କରି ନାହିଁ ।
+ ବରଂ ପଚାରିଲି, ‘ହଇରେ, ଯାହାକୁ ଭଲ ପାଉଛୁ, ସେ ଦେଖିବାକୁ କେମିତି ?’
+ଚହଲିଗଲା ହଠାତ୍‌ ସେ ।
+କ’ଣ ଉତ୍ତର ଦେବ ତାହା ଚିନ୍ତା କରିପାରିଲା ନାହିଁ ବୋଧେ ।
+ଟାଣ ଦିଶୁଥିବା ଲାଜଲାଜ ଦିଶିଲା ।
+ବେକର ମାଂସପେଶୀ କୋହଳ ହୋଇଗଲା ।
+ଗୋଟେ ଚମତ୍କାର ହସ ଖେଳିଗଲା ତା’ ମୁହଁରେ ।
+ଝୁଲାମୁଣିରୁ ବାହାର କଲା ଫଟୋ ।
+ମୋ’ ଆଡ଼କୁ ବଢ଼ାଇ କହିଲା, ‘ତୁ କହ, କର୍ପୂରୀ ସୁନ୍ଦରୀ ନା ଅସୁନ୍ଦରୀ ।’
+ଫଟୋଟିକୁ ତା’ ହାତରୁ ନେଲି ।
+ସବୁ ସୁଖ ଭରିରଖିଥିବା ଗୋଟେ ଝିଅର ସୁନ୍ଦର ରୂପ ।
+ଝଲସିଗଲା ଆକାଶରେ ଚିତ୍ରମୟ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ପରି ।
+କେଉଁଠି ସୁଖ ଅଛି ପଚାରିଲେ ଯେ କେହି କହିଦେବ ସଙ୍କୋଚହୀନ ଭାବରେ ସେଇ ଝିଅଟି ଭିତରେ ।
+ଅଳ୍ପ ହସିଦେଲି ।
+ କହିଲି, ‘ଏମିତି ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅକୁ ଭଲ ପାଇ କେହି କେବେ ସନ୍ନ୍ଯାସୀ ହୋଇପାରେ ?’
+ବାଘ ପଧାନର ବେକର ଶିରାପ୍ରଶିରା ଟାଣିହୋଇଗଲା ହଠାତ୍‌ ।
+ହାତମୁଠା ଶକ୍ତ ହୋଇଗଲା ତା’ ଅଜାଣତରେ ।
+ମୋ’ ହାତରୁ ଫଟୋଟିକୁ ନେଇ କହିଲା, ‘ତୁ ଯାହା କହୁଚୁ, ତାହା ଠିକ୍‌ ।
+ମୁଁ ଚାହେଁ ସୁଖମୟ ହେଉ ମୋ’ ସଂସାର ।
+ପିଲାଦିନଟି କେମିତି କଟିଚି, ତୁ ତାହା ଜାଣିଚୁ ।
+ଖାଲି ଦୁଃଖ ।
+ଦୁଃଖ ଛଡ଼ା ଆଉ କାହାକୁ ଭେଟିନି ।
+ଏବେ ଟିକିଏ ସୁଖ ଆସିଲା ଯେ ସନ୍ନ୍ଯାସୀଟା ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ହୋଇ ଛିଡ଼ା ହୋଇଚି ।
+ଖାଲି ମୋ ବୋଉ ପାଇଁ ।
+ତା’ ସୁଁସୁଁ କାନ୍ଦ ପାଇଁ ଆଜି ଏତେ କଥା ।
+ଆଉ ପୁଣି ଆମ ଜାତି କଥା ଅଛି ।
+ବାଛନ୍ଦ ହୋଇଯିବାର ଭୟରେ ମୁଁ କିଛି ପଦକ୍ଷେପ ନେଇପାରୁନି ।
+ଜାଣିଚୁ, ଆଉ ପନ୍ଦର ଦିନ ଅଛି, ବର୍ଷଟିଏ ପୂରିବାକୁ ।
+ ସେ କ’ଣ ବିଚାର କରିବେ ତାହା ଅପେକ୍ଷାରେ…’
+କଥା ଶେଷ ହେବାବେଳକୁ ଅଟକିଗଲା ବାଘ ପଧାନ ।
+ବୋଧେ ଆଉ କିଛି ତା’ର କରିବାର ନ ଥିଲା ।
+ତା’ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲା ।
+ଫଟୋଟିକୁ ନେଇ ପୁଣି ଝୁଲାମୁଣିରେ ପୂରାଇଲା ।
+ସେଇ ହାତଟି ପଦାକୁ ବାହାରିଯିବାବେଳକୁ ଅଙ୍ଗୁଳିରେ ନଖଗୁଡ଼ିକ ବାଘ ନଖ ପରି ମୋତେ ଦିଶିଲା ।
+କଳା ଓ ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗର ଲୋମ ଗଜୁରିଉଠିଥାଏ ସେଥିରେ ।
+ଗୋଟେ ହିଂସ୍ର ବାଘର ପଞ୍ଝା ପାଲଟିଯାଇଥିଲା ତା’ ହାତ ବୋଧେ ।
+ଚମକିପଡ଼ିଲି ମୁଁ ।
+ତା’ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁବା ପାଇଁ ମୋର ସାହସ ହେଲା ନାହିଁ ।
+ସେ ଉଠିପଡ଼ିଲା ହଠାତ୍‌ ।
+ଯେମିତି ଆସିଥିଲା ସେମିତି ସେ ଚାଲିଗଲା ।
+ଧୀରସ୍ଥିର ହୋଇ ମୁଁ ତା’ ଯିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁ ରହିଲି ।
+ନୀରବରେ, ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହିତ ।
+ଏତେ ଦୁଃଖ ସତ୍ତ୍ବେ ସେ ବଦଳି ନାହିଁ ଜମା ।
+ଗୋଟେ ବିଧାରେ ନଡ଼ିଆ ଭାଙ୍ଗି ଦେବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ରଖିଥିବା ବାଘ ପଧାନ ବିଚାର ଅପେକ୍ଷାରେ ଅଛି ନା, ତା’ ପାଇଁ ବିଚାର ଅପେକ୍ଷା କରିଛି, ତାହା ମୁଁ ଜାଣିପାରିଲି ନାହିଁ ।
+ମାତ୍ର ଅନୁଭବ କଲି, ମୋ’ ଦେହ ଭିତରେ କମ୍ପନଟିଏ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା ଏବଂ ତାହାର ତରଙ୍ଗ ବ୍ୟାପିଗଲା ମୋ’ ସାରା ଶରୀରରେ ।
+ଏହା କାହିଁକି ହେଲା ? ଏମିତି କଥା ଭାବିଲାବେଳକୁ ଗୋଟେ ମୁହଁ ମୋ’ ଆଖି ଆଗରେ ଭାସିଉଠିଲା ।
+କିଛି ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁ ଫଟୋଟିକୁ ବାଘ ପଧାନକୁ ଫେରାଇଦେଇଥିଲି, ଏଇ ମୁହଁଟି ସେଇ ଝିଅର ।
+ଢଳଢଳ ଆଖି, ପୂରିଲା ଓଠ ସହ ଭରପୁର ଦେହ ।
+ସେଇ ଆଖିରେ ଦେଖାଗଲା ଲୁହ ।
+ସେଇ ଓଠରୁ ଶୁଣାଗଲା ଦରଦ କଥା ।
+ଆଉ ଦେହ କଥା ପଚାରନା ।
+ଗୋଟେ କୋହରେ ଥରିଗଲା ସାରା ଦେହ ।
+ଦେଖ, କେତେଦିନ ଅପେକ୍ଷା କରିରହିବି ତାଙ୍କୁ ।
+ଏଠି, ଏକା ଏକା ।
+ସନ୍ନ୍ଯାସୀର ଚେଲା ହୋଇ ସେ ମଠରେ ରହିବେ ଆଉ ମୁଁ ଏକା ଏକା ସାରା ଜୀବନ କେମିତି କାଟିବି ? ମୁଁ ତ ପାଷାଣୀ ଅହଲ୍ୟା ନୁହେଁ, ସବୁ କିଛି ସହିନେବି ।
+ ମୋ’ ଦେହର ତ ଗୋଟେ ଦାବୀ ଅଛି !
+ପୋତିହୋଇଗଲି ଯେମିତି ଗୋଟେ ବ୍ୟାକୁଳତାରେ ।
+ଏଇ ବ୍ୟାକୁଳତା ଗୋଟେ ଝିଅର ନୁହେଁ, ବରଂ ସମଗ୍ର ନାରୀ ଜାତିର ।
+ମୋ’ ଭିତର ନୀରବତା ଆଚ୍ଛନ୍ନ କରିଦେଲା ସେଇ କୋଠରିକୁ ।
+ମାତ୍ର ମୁଁ ଧୀରେ ଧୀରେ ବିଚଳିତ ହୋଇପଡ଼ିଛି ।
+ଏଇ କଥା କିପରି ବୁଝିପାରୁ ନାହାନ୍ତି ବାଘ ପଧାନର ଗୁରୁଜଣଙ୍କ ? ମୋହମାୟାର ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ ରହି ସଂସାରତ୍ୟାଗୀ ସନ୍ନ୍ଯାସୀଜଣଙ୍କର ହୃଦୟ କ’ଣ ନାହିଁ ? ଖାଲି ମିଛରେ ସନ୍ନ୍ଯାସୀର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି ।
+ଯେମିତି ଗେରୁଆ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିଛି ବାଘ ପଧାନ ।
+ଏଇ ସଙ୍କଟର ସମାଧାନର ସୂତ୍ର ଖୋଜିବାବେଳେ ମୁଁ ବାଟବଣା ହୋଇଗଲି ।
+ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରେ ଉଚ୍ଚା ଉଚ୍ଚା ଶାଳଗଛ ମଝିରେ ବାଟ ଖୋଜି ପାଉ ନ ଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଜଣକ କେବଳ ମୁଁ ।
+ମୋ’ ଛଡ଼ା ଆଉ କେହି ନୁହେଁ ବୋଲି ଜାଣିବା ପରେ ଭୟ ଓ ଆଶଙ୍କାରେ ଜଡ଼ସଡ଼ ହୋଇଗଲି ଏବଂ ଘଟଣାଟି ତା’ ବାଟରେ ଯାଉ ଭାବିନେଇ ସବୁକିଛି ବାଘ ପଧାନ ଉପରେ ଛାଡ଼ିଦେଲି ।
+ସେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମୁଁ ମୁକ୍ତ ହେଲି ଚାପା ଉତ୍ତେଜନାରୁ ।
+ବ୍ୟାଙ୍କ୍‌ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଲି ।
+ବାଘ ପଧାନ ଦିନେ ଆସି ତା’ କାହାଣୀର ଶେଷ ଭାଗ ଶୁଣାଇବ, ତାହା ଭୁଲିଗଲି ।
+ଅନେକଥର ଗଣ୍ଡମୁଣ୍ଡା ଯାଇଥିଲେ ବି ମୁଁ ଆଉ କେବେ ଗଲି ନାହିଁ ସୁଆଗିନାଳି ।
+ସେଇ ଗାଁରେ ବାଘ ପଧାନର ଘର ଅଛି ବୋଲି ମନେ ପକାଇଲି ନାହିଁ ।
+ଭୁଲିଗଲି ସବୁ କିଛି ।
+କୃତଜ୍ଞ ହୋଇପଡ଼ିଲି ସମୟ ପ୍ରତି ।
+ମାତ୍ର ଏହି ସମୟ ହିଁ ଅକୃତଜ୍ଞ ହୋଇଗଲା ।
+ପୁଣି ଥରେ ଭେଟ କରାଇଲା ମୋତେ ବାଘ ପଧାନ ସହ ।
+ହାଟ ଭିତରେ ।
+ମୋତେ ସେ ଦେଖି ତରତର ହୋଇ କିଛି ଜିନିଷ ତା’ ଝୁଲାରେ ପୂରାଇଦେଲା ।
+ଗେରୁଆ ରଙ୍ଗର ଝୁଲାରେ ଲାଗିଗଲା ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗରୁ ମେଞ୍ଚାଏ ।
+ମୁଁ କିଛି ପଚାରିବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ଦଉଡ଼ିଲା ଭଳି ଚାଲିଗଲା ।
+ଚାଲିଗଲାନି ତ ମୋତେ ଲାଗିଲା ସେ ଉଡ଼ିଗଲା ଉଦ୍‌ଭ୍ରାନ୍ତ ପକ୍ଷୀ ପରି ।
+ଏତିକିବେଳେ ଡ୍ରାଇଭର କହିଲା, ‘ସୁଆଗିନାଳି ଗାଁର ଜଣେ ଲୋକ ସହ ମୋର ଭେଟ ହୋଇଥିଲା ।
+ବାଘ ପଧାନ କଥା ତାକୁ ପଚାରିବୁଝୁଥିଲି ।
+ସେ ସେଇ ମଠରେ ଅଛି ।
+ସେଇ ସନ୍ନ୍ଯାସୀଜଣକ ତାକୁ ଛାଡ଼ି ନାହାନ୍ତି ।
+ଆଉ ବର୍ଷେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ରହିବା ସକାଶେ କଥା ସ୍ଥିର ହୋଇଛି ।
+ସେ ଏତେ ସହଜରେ ତାକୁ ଛାଡ଼ିବେ ନାହିଁ ବୋଲି କହିଛନ୍ତି ।
+ତାଙ୍କର ଯୁକ୍ତି ହେଉଚି, ପୁଅ ହେଇଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ସେ ସାରା ଜୀବନ ପୋଷିଥାନ୍ତା ।
+ସାରା ଜୀବନ ପୋଷିବାରେ ଯାହା ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଥାନ୍ତା ତାଠାରୁ ତାଙ୍କର ଦାବି କ’ଣ କମ୍‌ ନୁହେଁ ? ନିଶ୍ଚୟ କମ୍‌ ଅଟେ ।’
+ନିଜ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇ ଡ୍ରାଇଭର ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଦେଖାଗଲା ।
+ମାତ୍ର ମୁଁ ଚାହିଁଥିଲି ଜନଗହଳି ଭିତରେ ହଜିଯାଇଥିବା ବାଘ ପଧାନ ଆଡ଼କୁ ।
+ ସେ ଏବେ କେଉଁଠି ? ଜନଗହଳି ଟପି କେଉଁ ରାସ୍ତାରେ ସେ ଏବେ ଚାଲିଥିବ ? ସୁଆଗିନାଳି, ଯେଉଁଠି ତା’ ପ୍ରେମିକା ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବା ନା ପଚାଶ କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ଥିବା ମଠକୁ, ଯେଉଁଠି ପହଞ୍ଚି ସେ ଋଣମୁକ୍ତ ହେବ ?
+ପ୍ରକୃତରେ ମୁଁ କୌଣସି ନିଶ୍ଚିତ ଉତ୍ତର ପାଇବାରେ ସଫଳ ହେଲି ନାହିଁ ଏବଂ ବାଘ ପଧାନକୁ ତା’ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ସମୟରେ କିଛି ଟଙ୍କା ନ ଦେଇଥିବାରୁ ମୁଁ ନିଜକୁ କ୍ଷମା କରିପାରିଲି ନାହିଁ ।
+କ’ଣ କରିବି କିଛି ଚିନ୍ତା କରି ନ ପାରି ପରଦିନ ସକାଳେ ତା’ ଗାଁରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲି ।
+ଗାଁ ସାରା ନିସ୍ତବ୍ଧ ।
+ଝଡ଼ ବହିଯାଇଚି ଯେମିତି କିଛି ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ।
+ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ଦିଶୁଚି ଆମ୍ବଗଛ ।
+ଘରଦ୍ବାର ଛିନ୍ନଛତ୍ର ହୋଇପଡ଼ିଛି ।
+ଫାଟିଯାଇଚି ମାଟି କାନ୍ଥ ।
+ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁହଁରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇ ଥିଲା ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।
+ମୁଁ ଆପାତତଃ ସଙ୍କୁଚିତ ହୋଇପଡ଼ିଲି ।
+କାହାକୁ କିଛି ପଚାରିବା ପାଇଁ ସାହସ ହେଲା ନାହିଁ ।
+ଏତିକିବେଳେ ଜଣେ ବୟସ୍କ ଲୋକ ମୋ’ ସାମନାକୁ ଆସିଲେ ।
+ଥରଥର ସ୍ବରରେ କହିଲେ, ‘ଗତକାଲି ରାତିରେ ବାଘ ପଧାନ ଆସି ଏଇ ପଥର ଉପରେ ବସିରହିଲା ।
+ତାକୁ ଯେତେ ଯିଏ କହିଲେ ଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ, ସେ ମନା କରିଦେଲା ।
+ଶେଷରେ କର୍ପୂରୀ ଆସିଥିଲା ।
+ତା’ କଥା ବି ସେ ଶୁଣିଲା ନାହିଁ ।
+ଝୁଲାରେ ଆଣିଥିବା ରଙ୍ଗରେ ନିଜ ଦେହକୁ ରଙ୍ଗେଇଦେଲା ।
+ମୁହଁରେ ପିନ୍ଧିଲା ବାଘ ମୁଖା ।
+ଆଉ ବହେ ନାଚିଲା ଏଠିସେଠି ।
+ତା’ ନାଚରେ ଥରିଉଠିଲା ସାରା ଗାଁ ।
+ଏଇ ଦେଖୁନା, ହଳଦିଆ ଆଉ କଳାରଙ୍ଗ କେମିତି ପଡ଼ିଚି ଚଟାଣ ଉପରେ ।
+ତା’ ଆଖିରୁ ନିଆଁ ବାହାରୁଥିଲା ।
+ଆମେ ଜଳକା ହୋଇ ଚାହିଁରହିଥିଲୁ ।
+ସେ ସତକୁସତ ବାଘ ପାଲଟିଗଲା ।
+ଆଉ ହେଣ୍ଟାଳିଲା ।
+ତା’ ହେଣ୍ଟାଳରେ ଗାଁ ଫଟାଇଦେଲା ।
+ଆମେ ଭୟରେ ତାଟିକବାଟ ଦେଇଦେଲୁ ।
+ସେ ଲାଞ୍ଜ ପିଟି ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରକୁ ପଳାଇଲା ।
+ଆଉ ଆଜି…. ।’
+ବିସ୍ମିତ ହେଲି ।
+ ପଚାରିଲି, କ’ଣ ହେଲା ଆଜି ?
+ଆହୁରି ଥରିଉଠିଲା ସେଇ ଲୋକର କଣ୍ଠସ୍ବର ।
+ଛେପ ଢୋକି କହିଲା, ‘ଘଣ୍ଟାଏ ତଳେ ଖବର ପାଇଲୁ ଗୋଟେ ବାଘ ମଠରେ ଥିବା ସନ୍ନ୍ଯାସୀର ତଣ୍ଟିକୁ କଣା କରି ମାରିଦେଇଚି ।’
+ମନେ ମନେ ଭାବିଲି, ବାଘ ପଧାନର ଗେରୁଆ ରଙ୍ଗର ଝୁଲାରେ ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗ ସହ କଳା ରଙ୍ଗ ନିଶ୍ଚେ ଲାଗିଥିବ ।
+ହେଲେ, ତାହା ମୋ’ ନଜରକୁ ଏଡ଼ାଇଦେଲା କିପରି ? ମୋ’ ନଜରକୁ ତ ଏଡ଼ାଇଗଲା ଅଥଚ କର୍ପୂରୀର ନଜରରେ ତ ତାହା ଧରାପଡ଼ିଥାନ୍ତା ! ସେ କ’ଣ ଚାହିଁଥିବ ଏତେ ଭଲ ପାଇଥିବା ମଣିଷଟି ତା’ ଅଜାଣତରେ ବାଘ ପାଲଟିଯାଉ ! କେବେ ନୁହେଁ ।
+ଏହା ନିର୍ମମ ଓ ଆକସ୍ମିକ ଘଟଣା ତା’ ପାଇଁ ନିଶ୍ଚେ ।
+ଗାଡ଼ି ପାଖକୁ ଫେରି ଆସିବାବେଳେ ନଜର ପଡ଼ିଲା ମଥା ନୁଆଁଇ ବସିଥିବା ଝିଅଟି ଉପରେ ।
+ହଠାତ୍‌ ଅନୁଭବ କଲି ଏକ ଶିହରଣ ସଞ୍ଚରିଯାଉଚି ମୋ’ ରକ୍ତକଣିକାରେ ।
+ହାଡ଼ର ମଞ୍ଜ ଭିତରେ ।
+ଚିହ୍ନିଲି ସେଇ ଝିଅକୁ ।
+ସେ ହେଉଚି, କର୍ପୂରୀ ।
+ବାଘ ପଧାନର ପ୍ରେମିକା ।
+ତା’ ମୁହଁରେ ଖେଳୁଚି ମୁଗ୍ଧ ହସର ବିହ୍ବଳିତ ରେଖା ।
+ଆଉ ତା’ ହାତ ପାପୁଲି ଜୁଡୁବୁଡୁ ହୋଇଚି କଳା ରଙ୍ଗରେ ।
+ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ପବନ ବିଞ୍ଚିହୋଇଗଲା ମୋ’ କାନ ପାଖରେ ।
+ଶୁଣିଲି, କେହି ଜଣେ ଫୁସ୍‌ଫୁସ୍‌ କରି କହୁଚି, ଭୋକ ନୁହେଁ, ବରଂ ଭଲ ପାଇବା ହିଁ ମଣିଷକୁ ବାଘ କରିଦିଏ ।
+ସତସତିକା ବାଘ ।