From 273b9f303880f4f01f98d8e824d9beb99853e40d Mon Sep 17 00:00:00 2001
From: Nayan Ranjan Paul <nayan.paul@gmail.com>
Date: Mon, 19 Sep 2022 22:56:50 +0530
Subject: [PATCH] Upload New File

---
 .../odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_25 | 128 ++++++++++++++++++
 1 file changed, 128 insertions(+)
 create mode 100644 Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_25

diff --git a/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_25 b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_25
new file mode 100644
index 0000000..5851805
--- /dev/null
+++ b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_25	
@@ -0,0 +1,128 @@
+ନିସ୍ତରଙ୍ଗ
+ଆଶୋକ ଚନ୍ଦନ
+ତା: ଅଗଷ୍ଟ୍ ୭, ୨୦୧୫  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ସ୍ମରଣୀୟ ଲେଖା → ଗଳ୍ପ →
+ମିତା ! ବୋଧହୁଏ କାନ୍ଦି ପକାଇଥାନ୍ତା କିମ୍ବା ମନକୁ ମନ ହସିଥାନ୍ତା ।
+ଅଥଚ ସେ କାନ୍ଦିଲାନି କି ହସିଲାନି ।
+ବେଶ୍‌ କିଛିଦିନ ହେଲା ସେ ହସ ଓ କାନ୍ଦର ପାର୍ଥକ୍ୟ ଭୁଲିଯାଇଛି ।
+ବରଂ ସେ ଅପରିଷ୍କାର ଅଗଣା ମଝିରେ ଖୁଣ୍ଟ ଭଳି ଛିଡ଼ା ହୋଇ ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ରହିଲା ।
+ଚାହିଁ ଚାହିଁ ଆଖିମାନ କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ ।
+ତା’ପରେ ସେ ଘର ଭିତରକୁ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ପଳାଇଲା, ଯେପରି ତାକୁ କିଏ ଅଜାଣତରେ ଛୁଇଁ ଦେଇଛି ।
+ଆକାଶ କିମ୍ବା ପବନ ।
+ଶୀତଋତୁ ଯିବାପରେ ପୁଣି ଏକ ଭିନ୍ନ ପବନ ବହିବା ଆରମ୍ଭ କଲାଣି ।
+ଗତବର୍ଷ ଠିକ୍‌ ଏହି ସମୟରେ ସେ ଅଗଣାରେ କେତୋଟି ଫୁଲ ଚାରା ପୋତିଥିଲା ।
+ଚାରାଗୁଡ଼ିକରେ ଖୁବ୍‌ ଯତ୍ନରେ ପାଣି ଢାଳିଥିଲା ।
+ଅଥଚ କିଛିଦିନ ପରେ କଅଁଳି ଆସୁଥିବା ପତ୍ରମାନେ ଆପେ ଝଡ଼ିଗଲେ ।
+ଆଜି ସେଇ ଶୁଖିଲା ଗଛମାନଙ୍କୁ ହିଂସ୍ର ଭାବରେ ଉପାଡ଼ି ପକାଇବା ପରେ ହିଁ ସେ ହଠାତ୍‌ ଅନ୍ୟମନସ୍କା ହୋଇ ପଡ଼ିଥିଲା ।
+ଏଇଘରେ ଚାରାଟିଏ ପୋତିଲେ ଝାଉଁଳି ଯାଉଛି ।
+ହୁଏତ ଏ ଘରର ମଣିଷମାନଙ୍କ ନିଶ୍ୱାସରେ ସବୁକିଛି ଜଳିଯିବ ।
+ଘର ଭିତରେ କିନ୍ତୁ ମିତା ସତକୁ ସତ କାନ୍ଦି ପକାଇଲା ।
+ଘରମାନେ କେତୋଟି କାନ୍ଥ ଓ ଗୋଟିଏ ଛାତ ବୋଲି ମାନିବାକୁ ସେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହେଁ ।
+ଆଉ ଟିକିଏ ପରେ ଏ ଘରର ସମସ୍ତ ଅଭିଶପ୍ତ ମଣିଷ ଫେରି ଆସିବେ ।
+ତା ବୋଉ, ପାଞ୍ଚୋଟି ଭାଇ ଭଉଣୀ, ବାପା ଓ ତା’ର ଦୂର ସମ୍ପର୍କୀୟ କୁମୁଦ ଭାଇ ।
+ତା’ପରେ ପୁଣି ସବୁକିଛି ପାରମ୍ପାରିକ ।
+କଳି, କୋଳାହଳ ।
+ସନ୍ଧ୍ୟା ବିତିଯିବା ପରେ ସମସ୍ତେ ଜାକି ଜୁକି ହୋଇ ଦୁଇଟି କୋଠରି ଭିତରେ ଶୋଇପଡ଼ିବେ ।
+ସମବେତ ନିଶ୍ୱାସ, ପ୍ରଶ୍ୱାସ ।
+ରାତିସାରା ମିତା ଚାହିଁ ରହିବ ଛାତର ଛିତ୍ରମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ଆକାଶକୁ ।
+ତା’ର ପରିଚିତ ନକ୍ଷତ୍ରକୁ, ସେଇ ନୀଳ ନକ୍ଷତ୍ରଟି ମିଟି ମିଟି କରି ଚାହିଁ ରହିଥିବ ତାକୁ ।
+ହୁଏତ କିଛି କହିବା ପାଇଁ , ହୁଏତ କିଛି ଶୁଣିବା ପାଇଁ ।
+କେତେବେଳେ ସେ ନକ୍ଷତ୍ରକୁ ଆହତ କରିଦେବ ପୁଳାଏ ଭସା ମେଘ ।
+କିମ୍ବା ମିତାର ଆଖିକୁ ବନ୍ଦ କରିଦେବ କେଇବୁନ୍ଦା ଲୁହ ।
+ସହରକୁ ଚାକିରି ଖୋଜିବା ପାଇଁ କୁମୁଦ ଭାଇ ଆସିବା ଦିନଠୁ ମିତା ବୋଉ ପାଖରେ ଶୋଉଛି ।
+ସେ ଏଠାକୁ ଆସିବା ଆଗରୁ ତାଙ୍କ ନାଆଁ ବା ପରିବାର ସମ୍ପର୍କରେ ମିତା କିଛି ଶୁଣି ନ ଥିଲା ।
+ବେଶ୍‌ ଡେଙ୍ଗା ହୋଇ ଶ୍ୟାମଳ ବର୍ଣ୍ଣର ପଚିଶ ବର୍ଷର ଯୁବକ କୁମୁଦ ଭାଇ ।
+ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଥମ ଥର ଦେଖିବାବେଳେ ମିତା ଡରି ଯାଇଥିଲା ।
+ତାଙ୍କର ଦୁଇଟି ଚିଲାଆଖି ଯେମିତି ସବୁବେଳେ କିଛି ଗୋଟାଏ ଝାମ୍ପି ନେବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ।
+ପ୍ରଥମେ ଭୟ, ତା’ପରେ ସଙ୍କୋଚ ।
+ପାଖ କୋଠରିରେ କୁମୁଦ ଭାଇ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଶୋଇ ହୁଏତ କୌଣସି ସୁଖ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥିବେ, ଚାକିରି, କୋଠା, ପତ୍ନୀ, ସନ୍ତାନ ।
+ଅଥଚ ବୋଉର ଧଇଁକାଶ ଯୋଗୁଁ ମିତା ରାତିସାରା ଅନିଦ୍ରା ।
+ଏ କୋଠରିର ଛାତର ଛିଦ୍ରମାନଙ୍କ ଦେଇ ଅନେକ ନକ୍ଷତ୍ର ଦୃଶ୍ୟମାନ କେବଳ ସେଇ ପରିଚିତ ନୀଳ ନକ୍ଷତ୍ର ବ୍ୟତୀତ ।
+ଦୁଇ କୋଠରୀର ମଣିଷମାନେ ସକାଳ ହେଲେ ଝାଡ଼ି ଝୁଡ଼ି ହୋଇ ବାହାରିବେ ଓ କାଉ କୁକୁଡ଼ାଙ୍କ କୋଳାହଳକୁ ବଳିଯିବ ସେମାନଙ୍କ ପାଟିତୁଣ୍ଡ ।
+ବାପା ଅପରିଷ୍କାର ଅଗଣାରେ ଦଉଡ଼ି ଖଟ ଉପରେ ବସି ପଢ଼ିବେ ପୁରୁଣା ଖବର କାଗଜ ।
+ଅସନା ପୃଷ୍ଠାମାନଙ୍କରେ ତାଙ୍କର ଆଖିଦୁଇଟି ସ୍ଥିର ଥିବ ଓ ସେଇ ଅବସ୍ଥାରେ ବୋଉର ଅବିରତ ଗାଳି, ପ୍ରଶ୍ନ, ଦାବି ପ୍ରତିବାଦର ଉତ୍ତର ଦେଉଥିବେ ।
+ଭାଇ ଭଉଣୀମାନେ ବାରଣ୍ଡାରେ ଘୋଷିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେବେ ପଣିକିଆ ।
+କୋଳାହଳରେ ଫାଟି ପଡ଼ିବ ଘର ।
+ମିତା ସେହି ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ସହ୍ୟ କରିପାରେ ନାହିଁ ।
+ସେ ଛାଟିପିଟି ହୋଇ ପଳାଇଯାଏ ବାଡ଼ିପଟକୁ ।
+ସେଇଠି ସାମାନ୍ୟ ସାନ୍ତ୍ୱନା ।
+ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଲାଗି ଏକାଟିଆ ଗୋଟିଏ ଘର ।
+ବାଡ଼ ଆର କଡ଼ ଘରେ ସେ ଘରକୁ ଘେରିଥିବା ସୁସଜ୍ଜିତ ବଗିଚା ।
+ଘର ଚୁନବୋଳା ସଫା କାନ୍ଥ ।
+ପ୍ରଶସ୍ତ ବାରଣ୍ଡାରେ ଏକା ଏକା ଇଜି ଚେୟାର୍‌ରେ ବସିଥିବା ଜଣେ ଚିହ୍ନା ଲୋକ ।
+ଗୋଟିଏ ଝାପ୍ସା ମୁହଁ ।
+ଝାପ୍ସା ଝାପ୍ସା ଚିହ୍ନା ।
+କେବଳ ଦୂର ଦେଖାରୁ ।
+ମିତା ପ୍ରଥମେ ସେ ଘରକୁ ଦେଖି ଭାବିଥିଲା ତାଙ୍କ ନିଜ ଘରକୁ ବି ସେମିତି ସଜାଇବ ।
+କିନ୍ତୁ ଏ ଘର ମଣିଷମାନଙ୍କ ନିଶ୍ୱାସରେ ଫୁଲ ଗଛର ଚାରାଟିଏ ବି ଜଳିଯିବ ।
+କୁମୁଦ ଭାଇ ଆସିବା ଦିନଠୁଁ ମିତାକୁ ନିଜ ଘରେ ବି ସଙ୍କୁଚିତ ଲାଗୁଛି ।
+ତାଙ୍କର ଦୁଇଟି ଭୋକିଲା ଆଖି ସବୁବେଳେ ଯେପରି ତାକୁ ନିରେଖି ରଖିଛି ।
+ପ୍ରଥମେ ସେ ଭାବିଥିଲା ତାଙ୍କୁ ସିଧାସଳଖ କହିଦେବ, କିନ୍ତୁ ତା ପାଟିରେ ଶବ୍ଦ ସ୍ଫୁରିବା ଆଗରୁ ଆଖିଏ ଲୁହ ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇଗଲା ।
+କୁମୁଦ ଭାଇ ଜାଣି ଜାଣି ବାରମ୍ବାର ଭୁଲ କରୁଛନ୍ତି ।
+ଦିନ ଦଶଟାବେଳେ ସେ ଖାଇପାଇ ବାହାରକୁ ନଯିବା ଯାଏ ମିତା ଗାଧୋଇ ବି ପରୁନି ।
+ବାଥ୍‌ରୁମ୍‌ ନାମରେ ତାଙ୍କର ଯେଉଁ ବାଉଁଶ ତାଟି ଘେରା ସନ୍ତସନ୍ତିଆ କୋଠରୀ, ସେଥିରେ ଦ୍ୱାରଟିଏ ବି ନାହିଁ ।
+ସେ ବାଥ୍‌ରୁମ୍‌ରେ ଥିଲାବେଳେ ବାହାରୁ ଖଣ୍ଡିଏ ଅଖାରେ ପର୍ଦ୍ଦା ଟାଣିଦିଏ ।
+ତିନିତିନି ଥର କିଛି ନଜାଣିଲା ପରି ଆସି ପୁଣି ଜିଭ କାମୁଡ଼ି ଚାଲି ଯାଇଛନ୍ତି ।
+ତା’ଠାରୁ ସେ କ’ଣ ଚାହାଁନ୍ତି ମିତା ବୁଝିପାରେନି ।
+ଚାକିରି ପାଇଲେ ସେ କୁଆଡ଼େ ମିତା ପାଇଁ ଖଣ୍ଡିଏ ଶାଢ଼ି କିଣିଦେବେ ।
+କୁମୁଦ ଭାଇଙ୍କ ମିଛ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତିକୁ ମନେ ପକାଇ ମିତା ହସିଲା, ବୋଧହୁଏ ବେକାର କୁମୁଦ ଭାଇଙ୍କ ପ୍ରତି ସହାନୁଭୂତିରେ ।
+ମିତା ଠିକ୍‌ କରି ଜାଣେନା, କୁମୁଦ ଭାଇ ତା’ର କେତେ ଦୂରର ଭାଇ ।
+ବୋଧହୁଏ ଦିନ ଦଶଟା ହେବ ।
+ମିତା ପ୍ରଥମେ ଆକାଶ, ତା’ପରେ ଦିଗ୍‌ବଳୟ ଓ ଶେଷରେ ପାଖ ଘର ବଗିଚାକୁ ଚାହିଁ ସ୍ଥିର ହୋଇଗଲା ।
+ସେହି ଘରେ ସେ ଏକା ରହନ୍ତି ।
+ସେଠି କୌଣସି କୋଳାହଳ ନାହିଁ ।
+ତାଙ୍କ ହାତ ଲାଗିଲେ ଶୁଖିଲା ଗଛରେ ଫୁଲ ଫୁଟେ ।
+ମିତାର ମନ ଇର୍ଷାରେ ଜଳି ଉଠୁଥିଲା ।
+ଜଣେ ଅନାତ୍ମୀୟଙ୍କୁ ବା ସେ କାହିଁକି ଇର୍ଷା କରିବ, କେଉଁ ଅଧିକାରରେ ? ଅଥଚ ଏକ ବିଚିତ୍ର ଉତ୍ତେଜନାରେ ମୂକ ବଧିର ପରି ସେପାଖ ଘରର ବଗିଚା ଓ ଧଳା କାନ୍ଥକୁ ଚାହିଁ ବିତାଇ ଦେଲା ସମଗ୍ର ଖରାବେଳ ।
+ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲେ ଏଇ ଘର କୋଳାହଳରେ କମ୍ପିଉଠେ ।
+କିନ୍ତୁ ମିତା ଅନୁଭବ କରେ, ସେ ଯେମିତି ଏକା, ଅନ୍ୟ କାହାରି କଥା ତାକୁ ଶୁଭେ ନାହିଁ ବା ତା ପାଟିରେ ଶବ୍ଦଟିଏ ବି ସ୍ଫୁରେ ନାହିଁ ।
+ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ତା ଛାତି ତଳେ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିବା ଲଘୁଚାପର ଏକମାତ୍ର କାରଣ, ତା ଆଖି ଆଗରୁ ଧିରେ ଧିରେ ଉଭେଇ ଯାଉଥିବା ସାମ୍ନାଘର କାନ୍ଥ ଓ ବଗିଚା ।
+ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ପରାଜିତ ଆଖିମାନେ ଫେରି ଆସନ୍ତି ପତା ତଳର ନିରାପତ୍ତାକୁ ।
+ଆଜି ମିତା ଆଖିରେ ନିଦ ନାହିଁ ।
+ଜାକିଜୁକି ହୋଇ ତା’ର ଭାଇ ଭଉଣୀମାନେ ସମସ୍ତେ ଶୋଇପଡ଼ିଛନ୍ତି ।
+ଛାତର ଛିଦ୍ରମାନଙ୍କ ଦେଇ ସେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା ତା’ର ପରିଚିତ ନକ୍ଷତ୍ରକୁ ଖୋଜିବାକୁ ।
+ଅଥଚ ଏ କୋଠରିକୁ ସେ ନକ୍ଷତ୍ର ଦେଖାଯିବ ନାହିଁ ।
+ଅନ୍ୟ କୋଠରିରେ କୁମୁଦ ଭାଇ ।
+ସେଇଠୁ ହୁଏତ ପରିଷ୍କାର ଦିଶିବ ସେ ନକ୍ଷତ୍ରଟି ।
+ହଠାତ୍‌ ମିତା ଚମକି ପଡ଼ିଲା, ପାଖ ଶେଯରେ ତା’ର ବୋଉ ।
+ଏ ଯାଏ ଶୋଇନି ।
+ବୋଉ ଅନ୍ଧାରରେ ହାତ ବଢ଼ାଇ ତା ମୁଣ୍ଡକୁ ସାଉଁଳି ଦେଲା ।
+ବୋଉ ।
+ ଶୋଇନୁ ?
+ନା, ନିଦ ନାହିଁ ।
+ବୋଉ ପୁଣି ଅନ୍ଧାରେ ନୀରବ ହୋଇଗଲା ।
+ମିତା ମନକୁ ମନ ଭାବିଲା, ତାଙ୍କ ପଡ଼ୋଶୀଙ୍କ ଘର ପରି ଘରଟିଏ ହେଲେ, ସେ କେତେ ସୁନ୍ଦର କରି ସଜାନ୍ତା ।
+ ଅଥଚ…. ତା ମୁହଁରୁ ଅଗତ୍ୟା ଖସିପଡ଼ିଲା, ବୋଉ ଆମର ଭଲ ଘରଟିଏ ଦରକାର, ନୁହେଁ ?
+ବୋଧହୁଏ ତା ବୋଉ ଚମକି ପଡ଼ିଲେ ।
+ଅନ୍ଧାରରେ ତାଙ୍କର କରୁଣ ହସ ।
+ତୁ ଆଉ ଏ ଘରେ କେତେଦିନ କି’ଲୋ ? ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ତୁ ତ ଅନ୍ୟଘରକୁ ଚାଲିଯିବୁ ।
+ମିତା ଚୁପ୍‌ ହୋଇଗଲା ।
+ଅନ୍ୟଘର, ଅନ୍ୟ ମଣିଷ କଥା ସେ କଳ୍ପନା ବି କରି ନାହିଁ ।
+ଅନ୍ୟଘର – ତାଙ୍କ ପଡ଼ୋଶୀ ଘର ପରି ସଫା ସୁତୁରା ବଗିଚା ଘେରା ଘରଟିଏ ହୋଇଥିବ ଏବଂ ତା’ର ପ୍ରଶସ୍ତ ବାରଣ୍ଡାରେ ଇଜି ଚେୟାରରେ ଝୁଲୁଥିବ ଅନ୍ୟ ମଣିଷଟିଏ, ଯାହା ହାତ ଲାଗିଲେ ଶୁଖିଲା ଗଛରେ ଫୁଲ ଫୁଟି ଉଠିବ ।
+ବୋଉ ମନରେ ଏକ ଅଭୁତ ଶିହରଣ ହେଲା- ହୁଏତ କାନ୍ଦି ପକାଇବ ବା ହସି ଉଠିବ ।
+ବୋଉ ବୋଧହୁଏ ମିଛ କହୁଛି ।
+ଏ ଘରର ଅସନା କାନ୍ଥମାନଙ୍କର ପରିଧିରୁ ମୁକୁଳିବା ଅସମ୍ଭବ ।
+ଏ ଘରର ମଣିଷମାନଙ୍କ ନିଶ୍ୱାସରେ ସେ’ ବି ଜଳିଯିବ ।
+ଶୋଇପଡ଼ିଲା ମିତା ।
+ସକାଳୁ ଏତେ କୋଳାହଳ ।
+କୋଳାହଳ ନୁଆ ନୁହେଁ ।
+ତଥାପି ଏ କୋଳାହଳ ଭିନ୍ନ ।
+ସେ ଶେଯ ଛାଡ଼ି ବାହାରକୁ ଦେଖିଲା, ତାଙ୍କ ପଡ଼ୋଶୀ ଘର ସାମ୍ନାରେ ଭୀଷଣ ଭିଡ଼ ।
+କେଜାଣି କାହିଁକି ? ମିତା ବୋଉକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲା ।
+ବୋଉ ମୁହଁର କୋଣସି ଭାବ ନାହିଁ ।
+ସେ ସାମାନ୍ୟତମ ଆବେଗ ପ୍ରକାଶ ନକରି କହିଲା, ସମୀର ବାବୁ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଛନ୍ତି ।
+ସେ ଘରର ସେଇ ପରିଚିତ ଲୋକ ଆଉ ଏକା ଏକା ଇଜି ଚେୟାରରେ ବସିବେନି ।
+ହୁଏତ ତାଙ୍କ ବଗିଚାରେ ସମସ୍ତ ଫୁଲଗଛ ଧିରେ ଧିରେ ମରିଯିବେ ।
+ସଫା କାନ୍ଥରେ ଶିଉଳି ଲାଗିଯିବ ।
+ମିତା ନିଜ ଆବେଗ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲାନି ।
+ସେ ମୁହଁ ଟେକି ଆକାଶକୁ ଚାହିଁଲା, କିନ୍ତୁ ତା ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ଭିନ୍ନ ଆକାଶଟିଏ ।
+ଗୋଟିଏ ପଟେ ବୋଉ ଓ ଅନ୍ୟପଟେ କୁମୁଦ ଭାଇ ତା ସାମ୍ନାରେ ଖଣ୍ଡିଏ ଦାମୀ ନୀଳ ଶାଢ଼ୀ ଖୋଲି ଧରିଛନ୍ତି ।
+କୁମୁଦ ଭାଇ ନୂଆ ଚାକିରି ପାଇଛନ୍ତି ।
+ମିତା କିନ୍ତୁ ଆଦୌ ଖୁସି ହୋଇପାରୁ ନ ଥିଲା ।
+ହୁଏତ ତା ବୋଉ ଓ କୁମୁଦ ଭାଇ ତାକୁ ଧରିବା ପାଇଁ ନୂଆ ଜାଲଟିଏ ମେଲାଇ ଧରିଛନ୍ତି ।
+କିମ୍ବା ଭିନ୍ନ ଆକାଶଟିଏ, ମିତା ଆଖିରେ ଲୁହ ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ।
+ହୁଏତ ସେଥିପାଇଁ ସେ ସେହି ଭିନ୍ନ ଆକାଶରୁ ତା’ର ପରିଚିତ ନକ୍ଷତ୍ରକୁ ଖୋଜି ପାଉ ନ ଥିଲା ।
+ମିତା ସେମିତି ନିର୍ବାକ୍‌ ।
+କାହା କଥା ଶୁଣିପାରୁ ନାହିଁ କିମ୍ବା ତା ପାଟିରୁ ଶବ୍ଦଟିଏ ବି ସ୍ଫୁରୁ ନାହିଁ ।
+ଯେମିତି ଅଥର୍ବ, ହୁଏତ ଖୁଣ୍ଟଟିଏ ବା ତା ପାଦରେ ଚେର ଲାଗିଯାଇଛି ।
+ବୋଧହୁଏ ମିତା କାନ୍ଦି ପକାଇବ କିମ୍ବା ହସି ପକାଇବ ।
-- 
GitLab