diff --git a/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_18 b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_18
new file mode 100644
index 0000000000000000000000000000000000000000..e471e955f7fe1d3ed4c32c196feae8c42e6fa6cf
--- /dev/null
+++ b/Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_18	
@@ -0,0 +1,171 @@
+ମନ୍ଦାରଗଡ଼ର ମମତାମୟୀ
+ରାଜେନ୍ଦ୍ର ପ୍ରସାଦ ଦାଶ
+ତା: ଜାନୁଆରୀ ୪, ୨୦୧୬  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ସ୍ମରଣୀୟ ଲେଖା → ଗଳ୍ପ →
+ଅଧ୍ୟାପକ ସୁମନ୍ତ ମହାନ୍ତି ମନ୍ଦାରଗଡ଼ର ସାମନ୍ତ ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ରାୟ ମହାପାତ୍ରଙ୍କ ବାଟଘର ତକ୍ତପୋଷ ଉପରେ ନିଘୋଡ଼ ନିଦରୁ ଉଠିପଡ଼ିଲା ।
+କ’ଣ ଗୋତେ ବିକଟାଳ ରଡ଼ି ଶୁଣିଥିବାପରି ଲାଗିଲା ।
+ଆରପଟ ଖଟରେ ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ମଧ୍ୟ ବସିପଡ଼ିଲା ପରି ତାକୁ ଦିଶିଗଲା ।
+ଘନ ଘନ ବିଜୁଳି ।
+ଘଡ଼ଘଡ଼ି ।
+ସାଇଁ ସାଇଁ ପବନ ! କିଟି କିଟି ଅନ୍ଧାର ।
+ସକାଳୁ ପ୍ରାୟ ଦୁଇଶ କିଲୋମିଟର ଆସିଚି ।
+ପ୍ରତାପପୁର କଲେଜ୍‌ର ମୁଖ୍ୟ ଅତିଥି ।
+ଖାଲି କଥା ଦେଇଥିଲା ବୋଲି ସେ ସକାଳୁ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଛାଡ଼ିଥିଲା, ଯଦିଓ ଜାଣିଥିଲା ଯେକୌଣସି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଝଡ଼ଟା ଆସିଯିବ ।
+ପ୍ରତାପପୁର ଆଉ ସତର କିଲୋମିଟର ଅଛି, ଗାଡ଼ିଟା ବିଗିଡ଼ିଗଲା ।
+ସେ ଓ ଡ୍ରାଇଭର୍‌ ବର୍ଷା ଭିତରେ ଗାଡ଼ିଟା ଠେଲି ଠେଲି ଅଧକିଲୋମିଟର ନେଲା ପରେ ଅଟକିବାକୁ ବାଧ୍ୟ ହେଲେ ।
+ରାସ୍ତାଟା କଟିଯାଇଥିଲା ।
+ହାତେ ଗହୀର ଦିହାତ ଚଉଡ଼ାରେ ଘୁ ଘୁ ହୋଇ ପାଣିସୁଅ ଛୁଟୁଥିଲା ।
+ତିନ୍ତିବୁଡ଼ି ସାହାଯ୍ୟ ସନ୍ଧାନରେ ଦେଢ଼ କିଲୋମିଟର ଚାଲି ମନ୍ଦାରଗଡ଼ର ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ଦୁଆରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲା ।
+ସାମନ୍ତ ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ରାୟ ମହାପାତ୍ର ।
+ତ୍ରିପଣ୍ଡ କଳା ।
+ଠିଆ ଠିଆ ଟାଆଁସା ବାଳ, ଚିତାବାଘ ଆଖିପରି ସ୍ଥିର, ଗଭୀର ଜଳନ୍ତା ଦିଇଟା ଆଖି ।
+ବାଘୁଆ ନିଶ ମେଦବର୍ଜିତ ସୁଗଠିତ ସୁଠାମ ବୃଷସ୍କନ୍ଧ ଶାଳପ୍ରାଂସ ଭୁଜ ପୁରୁଷର୍ଷଭ ।
+କଣ୍ଠସ୍ୱର ବଜ୍ର ନିର୍ଘୋଷ ।
+ମିତବାକ୍‌ ।
+ପଦେ ଦିପଦ କଥାରେ ଏମନ୍ତ ପାଗରେ ସୁମନ୍ତର ଘରୁ ଗୋଡ଼ କାଢିବାର ହେତୁ, ରାସ୍ତାର କଦର୍ଥନା ଓ ଏବର ଅସହାୟତା ବୁଝି ଦିଇଟା ମଜ୍‌ବୁତ୍‌ ମୋଟା ତାକ୍‌ଡ଼ା ତିନିଜଣ ଭେଣ୍ଡା ଓ ଗୋଟେ ଟର୍ଚ୍ଚ ଯୋଗାଡ଼ କରି ଗାଡ଼ିଟାକୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ବାହାର ଅଗଣାରେ ପହଞ୍ଚାଇଥିଲେ ।
+ରାତି ନଅଟା ।
+ଜଣକୁ ପ୍ରତାପପୁର ପଠେଇ ଦେଇଛି ।
+ଆଜି ଆଉ କି ସଭା ? ଆପଣ ବରଂ ରାତିଟା ଏଇଠି ରହନ୍ତୁ ।
+ସୁମନ୍ତ ଅଗତ୍ୟା ରାଜି ହୋଇଥିଲା ।
+ରାତିରେ ରୁଟି କୁକୁଡ଼ା ।
+ତକ୍ତପୋଷ ଉପରେ ମୋଟା ନଡ଼ିଆକତା ଗଦି ।
+ତା ଉପରେ ମଖମଲି ତୋଷକ ।
+ ସୁମନ୍ତକୁ ଖଣ୍ଡେ ହଳଦିଆ ଦୋସୂତି ଘୋଡ଼ିହେବା ବଢ଼େଇ ଦଉ ଦଉ ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ କହିଲେ,
+ରାତିବିକାଳି କାଳେ ଡରିବେ ।
+ଅନୁମତି ହେଲେ ମୁଁ ସେପଟେ ଖଟଟାରେ ଶୋଇବି ।
+ସୁମନ୍ତ ଆଶର୍ଯ୍ୟ ।
+କି ଅଦ୍ଭୁତ ଲୋକ ।
+ ବଳେପଶା ଅତିଥିର ଅନୁମତି ଲୋଡ଼ୁଛନ୍ତି ! କହିଲା ,
+ମୋର ଡରଭୟ ନାହିଁ ଆଜ୍ଞା
+ଭୂତପ୍ରେତ ?
+ହସି ଉଠିଥିଲା ସୁମନ୍ତ ।
+ଭୂତପ୍ରେତ ଯଦିବା କେବେ ଥିଲେ ଆଉ ନାହାଁନ୍ତି ।
+ସବୁଗୁରା ମଣିଷ ହୋଇଯାଇଚନ୍ତି ।
+ ନହେଲେ ଏତେ ହାଉଯାଉ ହୁଅନ୍ତେ କିମିତି ?
+ଆପଣଙ୍କ କଥାକୁ ତାରିଫ୍‌ କଲେବି ମତେ କହିବାକୁ ହଉଛି ଯେ, ଭୂତ ସତରେ ଅଛନ୍ତି ।
+ଆଜି ହୁଏତ ଆପଣ ଜାଣିବେ ।
+ଜାଣିବି ନା ଦେଖିବି ? ସେମାନେ କ’ଣ ଏଇଘରେ ଚଳପ୍ରଚଳ ହଉଚନ୍ତି ? ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନଙ୍କ ଆଖି ଦି’ଟା ଆହୁରି ଜଳି ଉଠିଲା,
+ମତେ ବା ଏ ଘରର ଲୋକଙ୍କୁ ପହଳରେ ବି ଭୂତ କହିବା ଶୋଭା ପାଇଲା ନାହିଁ ମହାଶୟ ।
+ଛାଡ଼ନ୍ତୁ ଆପଣ ନୂଆ ଲୋକ ।
+ଏ ଘର ନୁହେଁ ।
+ଏଇ ଗାଁରେ ।
+ସବୁଦିନେ ନୁହେଁ ।
+ବର୍ଷରେ ଥରେ ।
+ଦଶବର୍ଷ ହେଲା ।
+ଶ୍ରାବଣ ଅମାବାସ୍ୟା ରାତିରେ ।
+ସୁମନ୍ତ ଅନୁତପ୍ତ ହେଲେ ବି ଭୂତ ସ୍ୱୀକାର କରିବାକୁ ନାରାଜ ।
+ ପଚାରିଲା,
+କେଉଁ ବିଦେହୀ ଆତ୍ମା ।
+ମନେ ହେଉଛି ଆପଣ ପ୍ରେତତ୍ତ୍ୱରେ ଅବଗ୍ରାହୀ ।
+ତଥାପି ଏପରି ପ୍ରଗଳ୍ଭ କାହିଁକି ? କେବଳ ମୁଁ ନୁହେଁ ।
+ଏ ଖଣ୍ଡମଣ୍ଡଳରେ ସମସ୍ତେ ଜଣନ୍ତି ।
+ଆମ ସାନ ସାଆନ୍ତାଣୀ ।
+ଏପରି ମମତାମୟୀ କମ୍‌ ଥିବେ ।
+ଦୁର୍ଘଟଣାରେ ଦଶବର୍ଷ ତଳେ କାଳ ହୋଇଗଲା , ଶ୍ରାବଣ ଅମାବାସ୍ୟା ଉପରଓଳି ।
+ସେଇ ରାତିରେ ସେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ପ୍ରାଣି ଦେହରେ ଆବିର୍ଭୂତା ହେଲେ ।
+ସେଇ ଆରମ୍ଭ ।
+ୟା ଭିତରେ ନାନା ଗୁଣିଗାରେଡ଼ି, ମନ୍ତ୍ର ଯନ୍ତ୍ର,ଶାନ୍ତି-ସ୍ୱସ୍ଥ୍ୟୟନ , ପୁଜା-ଅର୍ଚ୍ଚନା, ଯାଗଯଜ୍ଞ କରାଯାଇଛି ।
+ଏଇଟା ଦଶମ ବର୍ଷ ।
+ଅନେକଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ଯେ, ଦଶବର୍ଷରେ ପ୍ରେତଯୋନିରୁ ମୁକ୍ତି ସମ୍ଭବ ।
+ଆଉ ହୁଏତ ତାଙ୍କର ଆବିର୍ଭାବ ହେବନାହିଁ ।
+ତଥାପି ମହାଶୟ, ହନୁମାନ ଚାଳିଶା ଆବୃତ୍ତି କରୁଛି ।
+ଅନୁରୋଧ , ଆବୃତ୍ତିର ଅନୁସରଣ କରିବା ହେବେ ।
+ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ହନୁମାନ ଚାଳିଶା ଗାଇଲେ ।
+ତାଙ୍କ ପଛେ ପଛେ ସୁମନ୍ତ ।
+“ ଭୂତ ପିଚାଶ ନିକଟ ନେହିଁ ଆୱେ, ମହାବୀର ଜବ ନାମ ଶୁନାୟେ ।” 
+ପଦଟି ଆଉଡେଇଲା ବେଳେ ସୁମନ୍ତ ଏକ ପରମ ନିଶ୍ଚିନ୍ତତା ଅନୁଭବ କଲା ।
+ପରେ ପରେ କ୍ଳାନ୍ତ ଅବସନ୍ନ ସୁମନ୍ତ ପ୍ରାୟ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଶୋଇପଡ଼ିଲା ।
+ଶବ୍ଦଟା ଶୁଣି ଉଠିପଡ଼ି ସୁମନ୍ତ ଟର୍ଚ୍ଚଟା ଟିପିଦେଲା ବେଳକୁ ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ କହିଲେ ;
+ଅଧ୍ୟାପକ ମହାଶୟ, ଆଜି ଶ୍ରାବଣ ଅମାବାସ୍ୟା ମନେ ଅଛି ? ଆମର ସବୁ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇଛି ।
+ସାଆନ୍ତାଣୀ ପ୍ରେତ ଯୋନିରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି ।
+ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ମହାଶୟ, ଆପଣତ ଏଇ ମାତ୍ର ଉଠିଲେ ।
+ ଜାଣିଲେ କିପରି ?
+ସୁମନ୍ତବାବୁ, ଆପଣ କାହିଁକି ଉଠିପଡ଼ିଲେ ?
+କ’ଣ ଗୋଟେ ବିକଟାଳ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିଲାପରି ଲାଗିଲା ।
+ବିକଟାଳ ! ମତେ ତ ବିକଳ କ୍ରନ୍ଦନ ପରି ଶୁଭିଲା ।
+ଶୁଭେ ।
+ଆଉ ଟିକକ ପରେ ଶୁଣିବେ ।
+ବିରାମହୀନ ଆକୁଳ କ୍ରନ୍ଦନ ।
+ନାନା ସ୍ୱରଗ୍ରାମରେ ।
+ ସମୁଦ୍ରର ପାଣି ଗୋଟିଏ ଆବର୍ତ୍ତରେ ରସାତଳଗାମୀ ହେଲେ ବା ପୃଥିବୀର ସବୁ ପବନ ଗୋଟିଏ ରନ୍ଧ୍ରରୁ ବିନିର୍ଗତ ହେଲେ କିପରି ଶୁଭନ୍ତା ସୁମନ୍ତ ବାବୁ ?
+ବୁଝିପାରିଲେ ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା ।
+ସୁମନ୍ତ ସତରେ ବୁଝିପାରୁ ନଥିଲା ।
+ଭାବୁଥିଲା – କି କଳ୍ପନାରେ ବାବା ! କି ଭାଷା ! କିନ୍ତୁ ତା’ ପାଇଁ ଅସଲ ପ୍ରହେଳିକା ସେଇ ମମତାମୟୀଟି ।
+ଦୁର୍ଘଟଣାରେ ମଲେ ।
+ କି ଦୁର୍ଘଟଣା ? ପ୍ରେତ କାହିଁକି ହେଲେ ? ପୁଣି କୋଉ ପ୍ରାଣୀଟିକୀ ଆଦରିଚନ୍ତି ? ସେଇ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ପ୍ରାଣିଟି କ’ଣ ଦଶବର୍ଷ ହେଲା ବଞ୍ଚିଚି ? ତା ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣିଲାପରି ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ କହି ଚାଲିଲେ ,
+ସାନ ସାଆନ୍ତାଣୀ ପଚିଶ ବର୍ଷରେ ବିଧବା ହେଲେ ।
+ସତୀ ହେବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ ।
+ଦଶବର୍ଷର ଏକାମାତ୍ର ପୁଅଟି ପାଇଁ ବଞ୍ଚିଲେ ।
+ପୁଅ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇ ବିଦେଶ ଗଲେ ।
+ସେଠାରେ ଘର ସଂସାର କରି ରହିଲେ ।
+ସାଆନ୍ତାଣୀ ଆରମ୍ଭରୁ ଦିଅରକୁ ବହୁତ ସ୍ନେହ କରୁଥିଲେ ।
+ପୁଅ ନ ଫେରିବାରେ ଆହୁରି ବେଶୀ ସ୍ନେହ କଲେ ।
+କ’ଣ କିମିତି ହେଇଗଲା ! ସାଆନ୍ତାଣୀ ଗର୍ଭବତୀ ହେଇଗଲେ ।
+ଗୋଟେ କାହାକୁ ଡକେଇ ଗର୍ଭନଷ୍ଟ କରାଇବାରେ ପ୍ରଚୁର ରକ୍ତଶ୍ରାବ ହେଲା ।
+ମରିଗଲେ ।
+ଆମେ ସବୁ କୁଳକୁଟୁମ୍ବ ଲାଜରୁ ଚୁପ୍‌ଚାପ୍‌ ଶବସତ୍କାର କରିଦେଲୁ ।
+ସେଇ ରାତିରେ ସାରସଟିଏ ମଶାଣିର ଓସ୍ତଗଛରେ ବସି ବିଳାପ କରିବାରେ ଲାଗିଲା ।
+ବାସ୍‌ ଖାଲି ରାତିଟା ।
+ସକାଳୁ ନଥିଲା ।
+ପ୍ରତିବର୍ଷ ଶ୍ରାବଣ ଅମାବାସ୍ୟାରେ ଏପରି ଘଟିଲା ।
+ସାରସ ଡାକ ଶୁଣିଛନ୍ତି ଆଜ୍ଞା ? ତୁରୀପରି ! ତୁର୍‌ ତୁର୍‌ ତୁର୍‌ ତୁରର୍‌ ।
+ସାଆନ୍ତାଣି-ସାରସଟା କିନ୍ତୁ ମଣିଷ ପରି ବାହୁନେ ।
+ଅବଶ୍ୟ ଭୟଙ୍କର ବଡ଼ପାଟିରେ ।
+କ’ଣ ସେଇ ଏକା ସାରସ ?
+ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା ।
+ପ୍ରତିବର୍ଷ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ସାରସ ବୋଧହୁଏ ।
+ଦି ତିନିବର୍ଷ ଆମେ ବାଣୁଆ ଲଗେଇଲୁ ।
+ଚାରି ଚାରିଟା ସାରସ ମରାହେଲେଣି ।
+ସାରସ ଦେଖିଛନ୍ତି ଆଜ୍ଞା ? ମଣିଷ ଉଞ୍ଚା ବିରାଟ ପକ୍ଷୀ ।
+ଲମ୍ବା ଲମ୍ବା ନାଲିଗୋଡ଼ ।
+ମୁଣ୍ଡ ଓ ପାଖକୁ ଲାଗିଥିବା ବେକ ବି ନାଲି ।
+ନାଲି ପଗଡ଼ି ପିନ୍ଧିଥିବା ମଣିଷ ଯେମମିତି ! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କଥା କ’ଣ କହିବି ଆଜ୍ଞା, ଆମେ ଯଉଗୁରାଙ୍କୁ ମରେଇଲୁଣି ସବୁଗୁଡ଼ାଙ୍କ ଥଣ୍ଟ ବକଟେ ବକଟେ ।
+ବେକମୁଣ୍ଡ ମିଶାମିଶି ।
+ଢିମାଢିମା ଗୋଲ ଆଖି ।
+ପେଚାପରି ମୁହଁ, ଅବିକଳ ମଣିଷ ପରି ।
+ଦେଖିଲେ ଡର ମାଡ଼େ ।
+ସୁମନ୍ତ ମନରେ ନାନା ପ୍ରଶ୍ନ ।
+ସାରସମାନେ ଯୋଡ଼ିବାନ୍ଧି ରହନ୍ତି ।
+ଜଳା ଭୂମିରେ ବସା ବାନ୍ଧନ୍ତି ।
+ଭୁଲ ବୁଝିଛନ୍ତି ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ।
+ଆଉ କି ଚଢ଼େଇ ହେଇଥିବ ।
+ଅମାବାସ୍ୟା ଦିନ ଚଢ଼େଇଦଳ ଏଇ ବାଟଦେଇ ଉଡ଼ିଯାଉଥିବେ ।
+ଗୋଟିଏ ଦଳଛଡ଼ା ହେଇ ଅଟକି ଯାଇଥିବ ।
+କହିଲା ।
+ଆଉ କୋଉ ଚଢେଇ ହେଇଥିବ ଆଜ୍ଞା ।
+ସାରସ ଗଛରେ ରହେନା ।
+ଏକୁଟିଆ ବି ନୁହେଁ ।
+ସୁମନ୍ତ ବାବୁ ! ସାରସ ଚିହ୍ନିବାରେ ଆମର ଭୁଲ୍‌ ହେବ? ଆମ ପାଟରେ ଭେଳା ଭେଳା ସାରସ ଆଜ୍ଞା ।
+ଅନ୍ୟ ଚଢ଼େଇ ନୁହେଁ, ସାଆନ୍ତାଣୀ ଗୋଟେ ବେଯୋଡ଼ ସାରସ ବାଛି ବିଜେ ହୋଇ ପଡ଼ୁଛନ୍ତି ।
+ଭାରି ଭଲ ଗାଉଥିଲେ ସିଏ ।
+କେତେଥର ମୁଁ ନିଜେ ଦୂରରୁ ଶୁଣିଛି, ଗୋପାଳକୃଷ୍ଣଙ୍କ ‘‘ସାର ସଜ ସାରସ ଲପନାରେ ’’ ।
+ଦିଅରର ନାଆଁ ମଧ୍ୟ ସାରଙ୍ଗ ।
+ଯୋଉଥିରେ ହେଉ, ସାଆନ୍ତାଣୀ ଜାଣିଶୁଣି ଏଇ ଚଢ଼େଇଟିକୁ ବାଛିଛନ୍ତି ।
+ସୁମନ୍ତ କହିବାକୁ ବାହାରୁଥିଲା ଯେ, ‘ ସାରସ ଲପନା’ ର ସାରସାଟା ଚଢେଇ ନୁହଁ , ଫୁଲ ।
+ପଦ୍ମଫୁଲ ।
+ମାତ୍ର ତା’ର ମନେ ପଡ଼ିଗଲା, ସାରସ ଓ ସାରଙ୍ଗ ଉଭୟ ଶବ୍ଦ ପଦ୍ମ ଓ ରାଜହଂସ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ ।
+ଠିକ୍‌ ସେତିକିବେଳକୁ ତାକୁ ଲାଗିଲା, ଚାରିଆଡ଼େ ଗୋତେ ଅଦ୍ଭୁତ ସ୍ତବ୍‌ଧତା ଛାଇଯାଉଛି ।
+ମେଘ, ପବନ, ବିଜୁଳି ସବୁ ଯେମିତି ହଠାତ୍‌ ବନ୍ଦ ହେଇଯାଇଚି ।
+ସେଇ ନିମିଷକର ଅଖଣ୍ଡ ନିରନ୍ଧ୍ର ସ୍ତବ୍‌ଧତାକୁ ଚୂର୍‌ମାର କରି ଗୋଟେ କ୍ରମବର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଣୂ ବିଳାପ ଧ୍ୱନି ଦିଗବିଦିଗ ବ୍ୟାପିଗଲା- ଆଁ ଆଁ ଆ ଆ ।
+ହଠାତ୍‌ ଆଉ ଗୋଟେ ଶବ୍ଦ ।
+ଗୁଳି ।
+ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ଖଟରୁ ଡେଇଁପଡ଼ି ଦଉଡ଼ିଲେ ।
+ପଛେ ପଛେ ସୁମନ୍ତ ।
+ଆଗରେ ବିରାଟ ଓସ୍ତଗଛ ।
+ଚଢ଼େଇ ଡେଣାର ଫଡ଼ଫଡ଼ ସାଙ୍ଗକୁ ଗୋଟିଏ ମଣିଷର ଗଁ ଗଁ ଶବ୍ଦ ।
+ସୁମନ୍ତ ଟର୍ଚ୍ଚଟା ଜାଳିଲା ।
+ସବୁ ଶବ୍ଦ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା ।
+ଓସ୍ତମୂଳେ ଗୋଟେ ବିରାଟ ଚଢ଼େଇ ।
+ତା ତଳେ ମଣିଷଟିଏ ।
+ମଣିଷଟିଏ ଚିତ୍‌ହୋଇ ପଡ଼ିଛି ।
+ତା ମୁହଁ ଉପରେ ଚଢ଼େଇ ମୁହଁ ।
+ଦେହ ଉପରେ ଚଢ଼େଇ ଦେହ ।
+ଗୋଡ଼ ଉପରେ ଚଢ଼େଇର ଗୋଡ଼ ।
+ଚଢ଼େଇ ଡେଣା ଦି’ଟା ତେର୍ଚ୍ଛେଇ ଯାଇ ମଣିଷଟାକୁ ଆବୋରି ପକେଇଚି ।
+ଉଭୟ ରକ୍ତ ଜୁଡ଼ୁବୁଡ଼ୁ ।
+ଖଣ୍ଡେ ଦୂରରେ ଗୋଟେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ରାଇଫଲ୍‌ ।
+ସୁମନ୍ତ ଅନୁମାନ କଲା ଯେ, ଲୋକଟା ଚଢ଼େଇ ମାରିବାକୁ ରାଇଫଲ୍‌ ଫୁଟେଇଚି ।
+ଚଢ଼େଇଟା ଖସି ପଡ଼ିଚି ଠିକ୍‌ ତା’ରି ଉପରେ ।
+ଚଢ଼େଇ ମରିଚି ଗୁଳିରେ ।
+ଲୋକଟା ମରିଚି ଗଛ ଶିଅରେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟିହେଇ ।
+ ଶ୍ରୀଚନ୍ଦନ ଆଗେଇଯାଇ ଚଢ଼େଇ ଡେଣାଟା ଆଡ଼େଇଦେଇ ଚିତ୍କାର କରିଉଠିଲେ ସାରଙ୍ଗ !