Upload New File

Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_43

+ମୁଣ୍ଡି ସାହାଡ଼ା
+କାହ୍ନୁଚରଣ ମହାନ୍ତି
+ତା: ଅକ୍ଟୋବର୍ ୨୯, ୨୦୧୨  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ସ୍ମରଣୀୟ ଲେଖା → ଗଳ୍ପ →
+ଗାଁ ମଝିରେ ରାଧାର ଛୋଟ କୁଡ଼ିଆଟି ।
+ଦୂରେଇ ଦୂରେଇ ଗୋଟି ଗୋଟିକା ଅନେକ ଘର ।
+ତେଣିକି ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ ।
+ଛୋଟ ଗାଁଟିର ନାମ ବିକ୍ରମପୁର ।
+ବାହୁଦା ନଈର କୂଳରେ ।
+ଗାଁ ମଝିରେ ମାନ୍ଦ୍ରାଜ ଓ ଓଡ଼ିଶାର ସୀମା ।
+ ଇଚ୍ଛାପୁରକୁ ବାଟ ତିନି କୋଶ ହେବ କି ନାହିଁ?
+ରାଜନୀତି ସେ ବୁଝେ ନାହିଁ ।
+ଇଚ୍ଛାପୁର କି ବିଜୟନଗର ଓଡ଼ିଶାରେ ମିଶିବା ଉଚିତ୍‌ କି ନୁହେଁ, ବ୍ରହ୍ମପୁର କି କଟକ ଆନ୍ଧ୍ର ପ୍ରଦେଶରେ ମିଶିବି କି ନାହିଁ ସେ କଥା ସେ କେବେ ବିଚାର କରି ନାହିଁ ।
+ସେ ଜାଣେ, ସେ ଇଚ୍ଛାପୁରର ଝିଅ, ବିକ୍ରମପୁରର ବୋହୂ ।
+ଇଚ୍ଛାପୁର ତା’ର ଜନ୍ମଭୂମି ।
+ବିକ୍ରମପୁର ତା’ର କର୍ମଭୂମି ।
+ପୂରା ପଚିଶଟି ବର୍ଷ କଟିଗଲା ।
+ଘର ଆଗରେ ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ଯେଉଁ ମୁଣ୍ଡି ସାହାଡ଼ା ଗଛ, ସେଇ ତା’ର ସାକ୍ଷୀ ।
+ବାହୁଦା ନଈର ବାଲି, ନଈ ସେପାରି ପାହାଡ଼ ଧାଡ଼ି, ଆଉ ଶେଷକୁ ତା’ର ଆଖି ଦୁଇଟା-ଏମାନେ ବି ତା’ର ସାକ୍ଷୀ ।
+ଚଷାଘରର ଝିଅ ।
+ବୋହୂ ହୋଇ ଯେତେବେଳେ ପନ୍ଦର ବର୍ଷର ଝିଅ ବିକ୍ରମପୁରରେ ଗୋଡ଼ ଦେଲା, ସେତେବେଳେ ଗାଁ ମଝିରେ ତା’ର ଦରଭଙ୍ଗା କୁଡ଼ିଆ ନଥିଲା ।
+ଶାଶୁ ଶଶୁର, ଗେରସ୍ତ ଦିଅର ନଣନ୍ଦ ସମସ୍ତେ ଥିଲେ ।
+ହଳ, ବଳଦ, ଗାଈ ମଇଁଷି, ଛେଳି, କୁକୁର ସମସ୍ତେ ସେ ଘରେ ଆଶ୍ରା ନେଇଥିଲେ ।
+ଜମି ବାଡ଼ି ଧାନ ଅମାର ।
+ରାଧାକୁ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ଭାରି ଖୁସି ହୋଇଥିଲେ ।
+ତା’ର ରୂପରେ କିଛି ବିଶେଷତ୍ବ ନ ଥିଲା, ଢଙ୍ଗରେ ବି ।
+ଶ୍ୟାମଳ ବର୍ଣ୍ଣ- ପୁରପଲ୍ଲୀର ଶହ ଶହ ଝିଅ ବୋହୂଙ୍କ ପରି ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟଟି ଭଲ ।
+ଘରକାମ କରିବାରେ ନିପୁଣ ।
+କ୍ଲାନ୍ତି ଜାଣେ ନାହିଁ ।
+ଖିଆ ପିଆରେ ଆପତ୍ତି ଓଜର ନ ଥାଏ ।
+ଘରର ବୋହୂ, ପେଜ ପାଣି ଯାହା ମିଳେ ଖାଇଦେଇ ସମସ୍ତଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଯୋଗ ଦେଇ କାମ କରେ- ଘରର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ।
+ଘର ଆଗରେ ସେ ଯେଉଁ ମୁଣ୍ଡି ସାହାଡ଼ା- ବଢ଼େ ନାହିଁ କି ଛିଡ଼େ ନାହିଁ ।
+ପୁରୁଷେ ଉଞ୍ଚା ଝଙ୍କାଳିଆ ।
+ଟିକି ଟିକି ପତର ।
+ତା’ରି ଗଣ୍ଡିର ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ସିନ୍ଦୂର ଲାଗିଛି ।
+ସେଇ ଗଛରେ ଠାକୁରାଣୀ ଆଶ୍ରା କରିଛନ୍ତି ।
+ଗଛ ପଛକୁ ତିନି ଶାଖିଆ ହୁଙ୍କା ।
+ଛଅ ମାସ ସେ ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଉପରକୁ ଉଠେ ।
+ମୁଣ୍ଡି-ସାହାଡ଼ାର ମଥା ଛୁଏଁ ।
+ବର୍ଷା କାଳରେ ପୁଣି ଛିଡ଼ି ଛିଡ଼ି ଯାଏ ।
+ମୁଣ୍ଡି ସାହାଡ଼ର ଅଧାଯାଏ ଖସି ଆସେ ।
+ହୁଙ୍କା ମୂଳରେ ଗାଡ଼ ।
+ବେଳେ ବେଳେ ନାଗସାପ ବାହାରି ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ପ୍ରଦକ୍ଷିଣ କରେ ।
+ପୁଣି ଗାଡ଼ରେ ପଶେ ।
+ବାସୁକିର ପ୍ର-ପଣ-ନାତି ସେ ।
+ଶିବଙ୍କର ପଇତା ।
+ମୁଣ୍ଡିସାହାଡ଼ାରେ ହରପ୍ରିୟା ଠାକୁରାଣୀ କି ତାଙ୍କର କେଉଁ ପୋଇଲି-ପରିବାରର ଅଂଶ ବିରାଜମାନ ।
+ତାଙ୍କର ଦେହ-ରକ୍ଷୀ ରୂପେ ଶିବଙ୍କ ନାଗର ଚାକର ବାକର କେଉଁ ହରିଜନ-ନାଗ ପିଲାର ନାତି-ପଣନାତି ନାଗ ବଚ୍ଚା ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ଜଗି ରହିଛି ।
+ପଛରେ ପୁଣି କୈଳାସପର୍ବତର ନମୂନା ।
+ରାଧା ଯେଉଁଦିନ ବୋହୂ ହୋଇ ଆସିଥିଲା, ମୁଣ୍ଡି-ସାହାଡ଼ାକୁ ପ୍ରଣାମ କରିଥିଲା ।
+ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ପୂଜା, ବାଜା, ଭୋଗରାଗ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲା ।
+ପଚିଶ ବର୍ଷ କାଳ ସେ ଏଇଆ ଦେଖି ଆସିଛି ।
+ଭଲ ମନ୍ଦ ସବୁ କାମରେ ।
+ହିସାବ କଲେ ଜଣା ପଡ଼ିବ-କେତେ ଛେଳି, ମେଣ୍ଢା, କୁକୁଡ଼ାର ରକ୍ତ ମୁଣ୍ଡି-ସାହାଡ଼ା ତଳେ ଢଳା ହୋଇଛି ।
+ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ସନ୍ତୋଷ କରା ହୋଇଚି ।
+ଗଛରେ ଯେତେ ପତର ସେତିକି ଆତ୍ମା ସେଥିରେ ଆଶ୍ରା ନେଇଛନ୍ତି ।
+ସମସ୍ତେ କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି-ବିକ୍ରମପୁରର ମଙ୍ଗଳ ହେଉ ।
+କାହାର କ’ଣ ମଙ୍ଗଳ ହୋଇଛି କି ନାହିଁ; ରାଧିର ମଙ୍ଗଳ ତା’ର ଖଣ୍ଡିଆ କୁଡ଼ିଆରୁ ଜଣାଯାଏ ।
+ମୁଣ୍ଡରେ କେରା କେରା ବାଳ ପାଚିଲାଣି ।
+ଦାନ୍ତ କେତୋଟି ହଲିଲାଣି ।
+ଦେହ ହେଲାଣି ପଥୁରିଆ ।
+ମନ ହେଲାଣି ଟାଣ-ଠିକ୍‌ ଯେମିତି ନଈ ସେପାରୀ ପାହାଡ଼ ଉପରର ପଥର ।
+ଜୀବନଟା ଏଇ ବାହୁଦା ନଈର ରୁକ୍ଷ ବାଲି ପନ୍ତାର ପରି ନିରସ, ଅନୁର୍ବର, ଅନାବଶ୍ୟକ ।
+ପଚିଶି ବର୍ଷର ଇତିହାସ-ଆଜି ରାଧିକୁ କରିଛି ମୂଲିଆଣୀ ।
+ସେ ବି ହୋଇଛି ଠିକ୍‌ ଏଇ ମୁଣ୍ଡି-ସାହାଡ଼ା ପରି ।
+ଦୁଇ କୂଳରେ ତା’ର ଆଉ କେହି ନାହିଁ ।
+ସବୁ ସେ ସହିଛି ।
+ତଥାପି ସେ ବଞ୍ଚିଛି ।
+ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ମୁଲ ଲାଗୁଛି ।
+ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ପୁଣି ସଞ୍ଚି ରଖୁଛି ।
+ଭବିଷ୍ୟତ ।
+ଆହୁରି ତହିଁରେ ଆସ୍ଥା ।
+ପଚିଶ ବର୍ଷର କରୁଣ ଇତିହାସ ।
+ସମସ୍ତେ ତା’ର ମରି ହଜିଗଲେ ।
+ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ।
+ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ସନ୍ତୋଷ କରିବାକୁ ଜଣକର ମରଣ ପରେ ସେଇ ମୁଣ୍ଡି-ସାହାଡ଼ା ତଳେ ବୋଦା ରକ୍ତ ଢାଳିଛି ।
+କାକୁତି ମିନତି ହୋଇ ଆଖିର ଲୁହ ନିଗାଡ଼ିଛି ।
+ତଥାପି ଦେବତା ଶୁଣିନାହିଁ ।
+କିଏ ଆଗରେ ଗଲା ।
+କିଏ କାହା ପଛରେ ।
+କ’ଣ ହୋଇଥିଲା, କାହିଁରେ ଗଲେ, ଏସବୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରି ଲାଭ ନାହିଁ ।
+ସମସ୍ତେ ଗଲେ ।
+ଦଶବର୍ଷ ତଳେ ସେଇ ଅଲକ୍ଷଣୀ ।
+ଘରେ ରହିଗଲେ ଦିଓଟି ବିଧବା-ରାଧା ଓ ତା’ର ଜା’ ମୋତି ସତର ବର୍ଷର ଟୋକୀ ।
+ସେଇ ବର୍ଷ ବିକ୍ରମପୁରରେ ଲାଗିଲା ନିଆଁ ।
+ଅନେକ ଘର ପୋଡ଼ି ଜଳି ପାଉଁଶ ହେଲା ।
+ରାଧିର ଘର ବି ।
+ସମସ୍ତେ ଭଲ ଘର ତୋଳିଲେ ।
+ରାଧି ତୋଳିଲା ଦୁଇବଖରା କୁଡ଼ିଆ ।
+ବଡ଼ଘର ତା’ର ହେବ କ’ଣ ? କିଏ ଭୋଗ କରିବେ ? ଶଶୁର ଇପାରି କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତ କୁମୁଟି ଠାରୁ କରଜ ଆଣି ଦୁଇ ପୁଅଙ୍କର ବାହାଘର କରିଥିଲେ ।
+ଗେରସ୍ତ ଓ ଦିଅର ବିଶି ପାତ୍ରଠାରୁ କରଜ ଆଣି ବାପ ମା’ଙ୍କର ଶୁଦ୍ଧି ଓ ଭଉଣୀର ବାହାଘର କଲେ ।
+ସ୍ବାମୀ ଓ ଦିଅରଙ୍କର ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ଓ ପୁଣି ପ୍ରେତ କ୍ରିୟା ପାଇଁ ରାମ ପଟ୍ଟନାୟକ ଘରେ କାଗଜ ସନ୍ତକ କରି ରାଧି ଓ ମୋତି ଟଙ୍କା ଆଣିଥିଲେ ।
+କୁମୁଟି, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଓ କରଣ ତିନିହେଁ ବିଚାର କରି ରାଧି ମୋତିଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ବାଡ଼ି ବଣ୍ଟାବଣ୍ଟି କରି ନେଲେ ।
+ଖାଲି ଘର ଡିହ ଓ ଏଇ ଦରଭଙ୍ଗା କୁଡ଼ିଆ ଖଣ୍ଡ ଛାଡ଼ି ଦେଲେ ।
+ଭବିଷ୍ୟତରେ ନେବେ ବୋଲି ଆଶା ଥାଏ ।
+ସବୁ ଦଶବରଷ ତଳର ଘଟଣା ।
+ଦିନେ ରାତିରେ-
+ସେଇ କୁଡ଼ିଆ ଘରେ ।
+ମୋତିର ମୁଣ୍ଡକୁ କୋଳରେ ପୁରେଇ ରାଧା ଶୋଇ ସପନ ଦେଖୁଛି ।
+ସବୁ ଦୁଃଖର ସପନ ।
+ଅଙ୍ଗେ ନିଭେଇଲା କଥା ।
+ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା ।
+ଆଖିରୁ ଗଡ଼ି ଆସୁଥିବା ଲୁହ ପୋଛିଲା ।
+ଅନ୍ଧାରରେ ମୋତିର ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁଷିଲା ।
+ମୋତିର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା ।
+ ପଚାରିଲା, କ’ଣ ଅପା ?
+ରାଧା ତା’ର ହାତଧରି ଥଙ୍ଗେଇ ଥଙ୍ଗେଇ କହିଲା, ମୋତି ଲୋ, ଅବିଗୁଣ ପାଇବୁ ନାହିଁ ।
+ତୋ’ରି କଥା ଭାବୁଥିଲି ।
+ସବୁତ ଗଲା ।
+ସାହା ସମ୍ବଳ କିଛି ନାହିଁ ।
+ଟୋକୀ ବୟସ ତୋ’ର ।
+ତୁ ଦୁତିଆ ହୋଇ ଯା ।
+ମୋତି ଚମକି ଉଠିଲା ।
+ରାଧି ହାତରୁ ହାତ ଟାଣି ନେଲା ।
+ରାଧା ତା’ମନ କଥା ବୁଝିଲା ।
+କହିଲା ରାଗିଲୁ କି ? ରାଗନା ମୋତି ।
+ତୋର ଭଲକୁ କହୁଛି ।
+ଲୋକେ ପଙ୍କକୁ ସିନା ଠେଲି ଦେବେ, ବୁଡ଼ିଗଲା ମଣିଷକୁ ଉଧାରିବାକୁ କେହି ହାତ ବଢ଼େଇବେ ନାହିଁ ।
+କୃଷ୍ଣମୂର୍ତ୍ତି ଅନ୍ଧାରରେ ଆସି ଅନ୍ଧାରରେ ଯାଉଛି ସିନା, ହିନୀମାନିଆଁ କପାଳକୁ କିଛି ଅଛପା ରହିବ ନାହିଁ ।
+ସାପ ପରି ଫଁ ଫଁ ହେଲା ମୋତି ।
+ ତିହିଁକା ଛାତିରେ ହାତ ଚାପି କହିଲା, ଭାରି ସତୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀଟା ତ !
+ତା’ପାଟିରେ ହାତଦେଇ ରାଧା କହିଲା, ପାଟି କର ନାଁ ।
+ଚିଡ଼ି ମାଡ଼ୁଛି ଯଦି ମୋ’ ପିଠିରେ ଦି’ପୁଞ୍ଜା ବସେଇ ଦେ ।
+ତୋର ଦୋଷ ମୁଁ ଦଉ ନାହିଁ ।
+ନିଜକୁ ସତୀ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ବୋଲି କହୁନାହିଁ, ଅଙ୍ଗେ ଯାହା ନିଭେଇଛି, ସେଇ କଥା ତତେ କହୁଛି ।
+ମୋ’ ସାନ କୁହା ମାନ ।
+ମୋ କଥାରେ ହଁ ଭର ।
+ମା’ ହେବାକୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ହୁଏ ।
+ମା’ ହେବାକୁ ଦଶଦିଗ ଅନ୍ଧାର ଦିଶେ ଲୋ ମୋତି ।
+ତୋ’ ଦୋଷ ଦଉ ନାହିଁ କି ମୋର ଚହଲା ମନ ପାଇଁ ମୋ’ ଦୋଷ ମୁଁ ଦେଉ ନାହିଁ ।
+ତୋ’ର ବୟସ ଅଛି ।
+ତୋ’ ପାଇଁ ମୁଁ ଅଛି ।
+ଦୂରରେ ଥାଇ ହେଲେ, ତୋରି ସୁଖ ଟିକେ ଦେଖେଁ ।
+ମୋତି ଲୋ-
+ରାଧା ତୁନି ହେଲା ।
+ମୋତି ଥକ୍କା ହୋଇ ଭାବିଲା ।
+ଖରାଦିନ ।
+ବାହାରେ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ।
+ନିଶବଦ ରାତି ।
+କୁଡ଼ିଆ କଡ଼ ଆମ୍ବ ଗଛ ଛାଇ ଆଡୁ ଖଣ୍ଡିକାଶ ଶୁଭିଲା ।
+ମୋତି ଚମକି ଉଠିଲା ।
+ରାଧାର ବେକ କୁଣ୍ଢେଇ ଧରି କାନ୍ଧ ଉପରେ ମୁଣ୍ଡ ନଦି ଦେଲା ।
+ଗୋଟା ଛାଏଁ ଥରୁ ଥାଏ ।
+ଆମ୍ବଗଛ ଛାଇ ତଳୁ ତାଳି ଶବ୍ଦ ।
+ମୋତି କିଟି ମିଟି କରି କୁଣ୍ଢେଇ ଧରିଲା ରାଧାକୁ ।
+ ଥରିଲା ଗଲାରେ କହିଲା, ତୋ ଇଚ୍ଛା-
+ମୋତି ଦୁତିଆ ହୋଇଗଲା ନୂଆପଡ଼ା ।
+ରାଧା ଘର ଢିଅ ବନ୍ଧା ପକେଇଲା ।
+ମୋତିର ହେଲା ପୁଅ ।
+ସାତ ବର୍ଷ ତାକୁ ପୁରିଲା ।
+ରାଧା କେବେ ମୋତି ଘରକୁ ଯାଇ ନାହିଁ ।
+ସେ ଜାଣେ, ତା’ର ଖର ନିଶ୍ବାସରେ ସବୁ ଜଳି ଯାଇଛି ।
+ମୋତି ପୁଅ ଗେରସ୍ତ ନେଇ ସୁଖରେ ରହୁ ।
+ଆଇଷ ପାଇ ସଂସାରରେ ବଞ୍ଚି ରହନ୍ତୁ ।
+ମୋତି ଖବର ପଠାଏ ।
+ରାଧା ମନା କରେ ।
+ରାଧା ଯାଇଥିଲା ନୂଆପଡ଼ା ।
+ଆଠ ବର୍ଷ ପରେ ମୋତି ସଙ୍ଗେ ଦେଖା ।
+ଦୁଇ ଜା’ଙ୍କର ଆଖିରୁ ଝରିଲା ଲୁହ ।
+ସାତ ବର୍ଷର ପୁଅ ଜଟିଆ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ବୁଲେଇଲା ରାଧା ।
+ଆଠ ବର୍ଷର ସଞ୍ଚିତ ଧନ ଟଙ୍କା କେଇଟି ମୋତି ହାତରେ ଦେଇ ଆସିଲା ।
+ପନ୍ଦର ଦିନ ପରେ-
+ସଞ୍ଜବେଳେ ମୋତି ଘରୁ ଲୋକ ଖବର ନେଇ ଆସିଲା ଜଟିଆର ଦେହ ବଡ଼ ଖରାପ ।
+ଜର ।
+ଆଖି ଫିଟୁନାହିଁ ।
+ହତଜ୍ଞାନ ହୋଇ ପଡ଼ିଛି ।
+ମୋତି ତାକୁ ଥରେ ଯିବାକୁ ଖବର ପଠେଇଛି ।
+ରାଧା ମନା କରି ପଠେଇଲା ।
+ଖବର ଦେଲା, କୋଉ ଠାକୁର ନାମରେ ପାଣି ଛଡ଼େଇ ଦେ ।
+ମୁଁ ଯିବିନାହିଁ ।
+ଲୋକଟି ଫେରିଗଲା ରାତିରେ ।
+ସେଇ ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ-
+ରାତି ଅଧ ।
+ଆକାଶ ମେଘାଚ୍ଛନ୍ନ ।
+ଗୋଟିଏ ହୋଇ ନକ୍ଷତ୍ର ଦିଶୁନାହିଁ ।
+ନିଥର ପ୍ରକୃତି ।
+ପବନର ହିଲ୍ଲୋଳ ନାହିଁ ।
+ନିଶବ୍ଦ ।
+ରାଧାର ଆଖିକୁ ନିଦ ନାହିଁ ।
+ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଛଟପଟ ମନ ।
+କେଡ଼େ ଭୁଲ୍‌ ସେ ନ କଲା ସତେ ।
+ମନ ମାରି ଏତେ ଦିନ ତ ସେ ରହିଥିଲା ।
+କାହିଁକି ବାଆଁରେଇ ହୋଇ ଗଲା ସେ ମୋତି ଘରକୁ ।
+କାହିଁକି ତା’ର ପୁଅ ଜଟିଆର ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ବୁଲେଇଲା ? ଦୁନିଆରେ ଜନ୍ମ ହୋଇ କାହାରିକୁ ସ୍ନେହ କରିବାର ଅଧିକାର ତା’ର ନାହିଁ ।
+ଯାହାକୁ ସେ ସ୍ନେହ କରିଛି ତା’ର ହୋଇଛି ଅମଙ୍ଗଳ ।
+ସତେ କ’ଣ ଜଟିଆ ବଞ୍ଚିବ ? ଜଟିଆକୁ ସେ ସ୍ନେହ ଭରା ଆଖିରେ ଚାହିଁଥିଲା ।
+ତାକୁ ସେ ଆଦର କରିଥିଲା ।
+ପେଟ ତାର ପୁରି ଉଠିଥିଲା ।
+ଦଇବ କ’ଣ ସହିବ ? ଠାକୁର ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ସେ ଆଉ ଡାକିବ ନାହିଁ ।
+କେତେ ତ ଡାକିଛି ।
+କେହି କେବେତ ଶୁଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
+ମୁଣ୍ଡି ସାହାଡ଼ା ତଳେ ଉପାଧିଆ ପଡ଼ି ରାତି ରାତି କଟେଇଛି ।
+ତଳେ ମୁଣ୍ଡ କୋଡ଼ି ରକ୍ତ ବାହାର କରିଛି ।
+ତଥାପି ଠାକୁରାଣୀ ଶୁଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
+ରାତି ପାହିଲେ ଅଶୁଭ ଖବର ଆସିବ ।
+କେତେ ଅଶୁଭ ଖବର ତ ତା’ ମନରେ ଭେଦିଛି ।
+ଜଟିଆର ମରଣ ଖବର ବି ସେମିତି ତା’ କାନରେ ବାଜିବ ।
+ମନରେ ପଶିବ ।
+ହୁଏତ ଥକ୍‌କା ହୋଇ ଘଣ୍ଟାଏ ବସିବ ।
+ଆଖିରୁ ଲୁହ ଗଡ଼େଇବ ।
+ପେଟ ତାତିଲେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଛାତି ତଳେ ଛପେଇ ଗଲା କଥା ପଛକୁ ପକାଇ ପୁଣି ବାହାରି ପଡ଼ିବ ସେ ମୂଲ ଲାଗିବାକୁ ।
+ମନର କୋହ ରାଧା ସହି ପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ଦେବତାକୁ ସେ ଆଉ ପୂଜା କରିବ ନାହିଁ ।
+ଦେବତା କେବେ ମଣିଷର କଥା ଭାବେ ନାହିଁ ।
+ଏଇ ଯେଉଁ ମୁଣ୍ଡି-ସାହାଡ଼ା, ଯାହାର ମୂଳରେ ମଣିଷ ତା’ର ଭକ୍ତି ଅଜାଡ଼ି ଦେଇ ଗୁହାରି କରିଛି ।
+ତାହାରି ଦେହରେ ଠାକୁରାଣୀ ବିଜେ କରିଛନ୍ତି, ଜୁଳୁଜୁଳୁ କରି ସବୁ ଦେଖୁଛି ।
+କାହିଁକି ସେ ରହିବ ? ପୂଜା ପାଣି ପାଇବ ? ସବୁ ତ ଗଲା ।
+ସେ ବି ଯାଉ ।
+ଠାକୁରାଣୀ ତା’ର ସର୍ବନାଶ କରିଛି ।
+ସେ ତା’କୁ ଛାଡ଼ିବ କାହିଁକି ? ରାଧା ମନ ଉଲ୍ଲାସରେ ହସିଲା ।
+ସେ ଦୁର୍ବଳ ମଣିଷ ଉପରେ ଦାଉ ସାଧି ପାରିବ ନାହିଁ ।
+ଦେବତାକୁ ନିଜର କରାମତି ଦେଖାଇବ ।
+ଲୋକେ ତା’ର ଯାହା କରିବାର କରନ୍ତୁ ।
+ରାଧା ଉଠିଲା ।
+ଅନ୍ଧାରରେ ଦରାଣ୍ଡି ଦରାଣ୍ଡି କ’ଣ ଖୋଜିଲା ।
+ରାତି ପହିଲା ।
+ମୁଣ୍ଡି ସାହାଡ଼ା ମୂଳରେ ଲୋକ ଜମା ହୋଇଛନ୍ତି ।
+ରାଧା ଜିଭ କାମୁଡ଼ି ପଡ଼ିଛି ।
+ଦୂରରେ ଛିରିକି ପଡ଼ିଛି ଟାଙ୍ଗିଆ ଖଣ୍ଡେ ।
+ମୁଣ୍ଡି ସାହାଡ଼ା ମୂଳରେ ଦି’ ଚାରି ଚୋଟ କୁରାଢ଼ି ଦାଗ, କ୍ଷୀର ନିଗିଡ଼ି ପଡୁଛି ।
+ରାଧାର ପାଦ ଉପରେ ନାଗ ଦଂଶନର ଚିହ୍ନ ।
+ଛୋଟ ଛୋଟ ଦିଓଟି ଦାଗ ।
+ଠାକୁରାଣୀର ପ୍ରତାପ !