Upload New File

Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_galpa_25

+କୋମଳ ଗାନ୍ଧାର
+  ତରୁଣକାନ୍ତି ମିଶ୍ର, ଭୁବନେଶ୍ବର
+ତା: ଏପ୍ରିଲ୍ ୨୦, ୨୦୧୧  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ଗଳ୍ପ → ଆଧୁନିକ →
+ତା’ ବିଷୟରେ ଏବେ ଲେଖିବସି ଭାବୁଛି, ଏ ମୋ’ ପକ୍ଷରେ ଠିକ୍‌ ହେଲା ନାହିଁ ।
+ତା’ ବିଷୟରେ ମୁଁ କ’ଣ ବା ନଜାଣେ ? ଏଇ ବିଗତ ପଚିଶ ବର୍ଷ ଧରି ସେ କେଉଁଠି ଅଛି, କିପରି, ମୋଟଉପରେ ସେ ବଞ୍ଚିଛି କି ନାହିଁ, ମୁଁ ଜାଣେନା ।
+ମୋ ପକ୍ଷରେ ତା’ ବିଷୟରେ ଲେଖିବା କେତେଦୂର ସମୀଚୀନ, ଯେତେବେଳେ ତାର ମୋର ପରିଚୟ ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ ବର୍ଷର; ଆଉ ଯେତେବେଳେ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କର ବୟସ ଥିଲା ମାତ୍ର ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ।
+ମୁଁ ବୋଧହୁଏ ତାଠାରୁ ସାମାନ୍ୟ ବଡ଼ ଥିଲି- ଏଇ ଦୁଇ, ଚାରି ମାସର ପାର୍ଥକ୍ୟ ମାତ୍ର ।
+ତଥାପି ମୁଁ ଲେଖିବସିଛି ।
+ସେଦିନର କଥା ମୋର ଅବିକଳ ମନେ ନାହିଁ; ସେଇ ପୁରୁଣା ପରିତ୍ୟକ୍ତ ସହରର ରୂପ ମଧ୍ୟ ମନେ ନାହିଁ ଠିକ୍‌ ଭାବରେ ।
+କିଛି ଅନୁମାନ, କିଛିଟା ଧାରଣା ।
+କିନ୍ତୁ, ତା’ ମୁହଁଟା ମୋର ଠିକ୍‌ ମନେ ଅଛି- ଏଇ ଏବେ ମଧ୍ୟ ମୋ ଆଖି ସାମନାରେ ସେଇ ମୁହଁଟି ଦେଖାଯାଉଛି ।
+ଗହଳ କଳା ମଥାଏ ବାବୁରି ବାଳ, ଉଚ୍ଚ କପାଳ, ଲମ୍ବା ନାକ, ଗୋରା ସୁନ୍ଦର ସୁଢ଼ଳ ଗୋଟିଏ ମୁହଁ ।
+ତା’ ନାମଟା କହି ନାହିଁ ଯେ-ତା’ ନାମ ସୁମନ୍ୟୁ ।
+ବାଲେଶ୍ବରରୁ ବାପାଙ୍କର ବଦଳି ହେଲା କେନ୍ଦୁଝର ।
+ସେଇ କେନ୍ଦୁଝର ଗିବ୍‌ସନ୍‌ ହାଇସ୍କୁଲରେ ମୁଁ ନାମ ଲେଖାଇଲି, ଏକାଦଶ ଶ୍ରେଣୀରେ ।
+ସେ ବର୍ଷ ମାଟ୍ରିକ ପରୀକ୍ଷା ଦେବି ।
+ସେଇ ସ୍କୁଲରେ ମୋର ତା’ ସହିତ ପରିଚୟ ।
+ନୂଆକରି ମୁଁ ସେଦିନ କ୍ଲାସ୍‌କୁ ଆସି ବଡ଼ କୁଣ୍ଠିତ ହୋଇପଡ଼ିଥିଲି; ଲଜ୍ଜା ଠିକ୍‌ ନଥିଲେ ବି ସଙ୍କୋଚ ମୋର ଥିଲା ଖୁବ୍‌ ।
+ଶ୍ରେଣୀରେ ପଛ ବେଞ୍ଚରେ ଯାଇ ବସିଥିଲି ।
+ଯେଉଁଠି ବସିଲି, ସେଠାରେ ସବୁ ସିଟ୍‌ ଶୂନ୍ୟ, ଜଣେ କେବଳ ବସିଥିଲା ଏକାକୀ-ନିଜକୁ ଅନ୍ୟଠାରୁ ଦୂରେଇନେବା ପରି, ସେ ସୁମନ୍ୟୁ ।
+ଉଚ୍ଚତାରେ ସେ ଏମିତି ବେଶି କିଛି ନୁହେଁ, ତଥାପି ସେ ବସିଥିଲା ପଛରେ ।
+କାହିଁକି, ସେକଥା ମୁଁ ବୁଝିଥିଲି ପରେ ।
+ଏବେ କିନ୍ତୁ ମୋ ସାମନାରେ ଇନ୍ଦୁ ।
+ସେ ଗେଟ୍‌ ସେପଟରୁ ଧୀର ପାଦରେ ବାହାରିଆସିଲା ।
+ଛପି ଛପି ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ ।
+ସାମନାରେ ଇନ୍ଦୁକୁ ଦେଖି ସୁମନ୍ୟୁ ଥମକି ଠିଆ ହୋଇପଡ଼ିଲା ।
+କିନ୍ତୁ କିଛି ସେ କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଶୁଣାଗଲା ଇନ୍ଦୁର ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ ଆବେଗ କମ୍ପିତ ସ୍ବର ।
+– ସୁମନ୍ୟୁ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ ।
+ସେଇ ପଛ ବେଞ୍ଚରେ ତା’ର ମୋର ପରିଚୟ ।
+ପ୍ରଥମେ ସେ ଚୋରେଇ ଚୋରେଇ ମୋ ଖାତାରେ ଲେଖାଥିବା ନାମକୁ ପଢ଼ିଲା ।
+ମୋ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲା ।
+ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତା’ ଖାତାକୁ ଚାହିଁଲି-ତା’ ନାମ ଜାଣିବା ଅଭିପ୍ରାୟରେ ।
+କିନ୍ତୁ ଖାତା ଉପରେ କିଛି ନାମ ଲେଖା ନ ଥିଲା ।
+ ତେଣୁ ପଚାରିଲି, ତୁମ ନାଆଁ କଅଣ ?
+‘- ସୁମନ୍ୟୁ’ ।
+ଅତି ଚାପା, କ୍ଷୀଣ ତା’ର କଣ୍ଠ ।
+ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ବୟସରେ କଣ୍ଠସ୍ବରରେ ଏକ ଆପାତ କର୍କଶତା ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ସେପରି କର୍କଶତା ତା’ ସ୍ବରରେ ନ ଥିଲା ।
+ମୋ ନାମ ଦୀପକ ।
+ଦୀପକ ପଟ୍ଟନାୟକ ।
+ସେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ଆସ୍ତେ ହସିଲା ।
+ତା’ ଅର୍ଥ ମୁଁ ଜାଣେ ।
+ତା’ପରେ କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ ଖିଅ ବଢ଼ିଲା ।
+ବୟସ ପନ୍ଦର ବର୍ଷ, ପଢୁଛୁ ଏକାଦଶ ଶ୍ରେଣୀରେ, ଆଉ ଦଶ ମାସ ପରେ ମାଟ୍ରିକୁଲେସନ୍‌ ପରୀକ୍ଷା ଦେବୁ ।
+ଏଣୁ ଯାହା କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେବାର କଥା- ପଢ଼ାପଢ଼ି କେତେ ଆଗେଇଛି, କୋଉ ସାର୍‌ କେମିତି ପଢ଼ାନ୍ତି ।
+ତୁମର ପୋଜିସନ୍‌ କ୍ଲାସ୍‌ରେ କ’ଣ ଥିଲା ? ମୁଁ ପଚାରିଲି ।
+ମୋର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଥିଲା ସ୍ପଷ୍ଟ ।
+ସେ କହିଲା ମୁଁ ଶ୍ରେଣୀରେ ସେକେଣ୍ଡ ହୁଏ ।
+ମୁଁ ମନେ ମନେ ସତର୍କ ହୋଇଗଲି ।
+ଏ ତେବେ ମୋର ଜଣେ ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦ୍ବୀ ହେବ ଏଥରକ ।
+: ଟୋଟାଲ ମାର୍କ କେତେ ଥିଲା ?
+: ଚାରିଶହ ସତୁରୀ ।
+ମୁଁ ଅଶ୍ବସ୍ତ ହେଲି ।
+ମୋ ମନ ଭିତରର ଆଶଙ୍କା କ୍ଷୀଣ ଓ କ୍ଷୟିଷ୍ଣୁ ହୋଇ ଲୋପ ପାଇଗଲା ।
+: ତମର ଏଗ୍ରିଗେଟ୍ କେତେ ଥିଲା ? ସେ ପଚାରିଲା ।
+: ମୋର ଥିଲା ପାଞ୍ଚଶହ ସତାଅଶୀ ।
+ମୁଁ ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟ ରକ୍ଷା କରି କହିଲି ।
+ସେ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଚାହିଁଲା ।
+ଏତେ ବଡ଼ ଗୋଟାଏ ସଂଖ୍ୟା ସେ ମୋ’ଠାରୁ ଶୁଣିବାକୁ ଚାହିଁ ନ ଥିଲା ନିଶ୍ଚୟ ।
+ମନେ ମନେ ଟିକିଏ ସଙ୍କୁଚିତ ହୋଇଉଠିଥିବ ହୁଏତ ।
+ ସେଇ ସଙ୍କୋଚ ମନରେ ରଖି କହିଲା : ତୁମେ ସେଠି ଫାଷ୍ଟ ହେଉଥିଲ ?
+ମୁଁ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲି ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ଆଉ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ ।
+ଚୁପ୍‌ ରହିଲା ।
+: ଏଠି ଫାଷ୍ଟ ହୁଏ କିଏ ? ମୁଁ ପଚାରିବସିଲି ।
+: ଇନ୍ଦୁ ।
+ଏତେବେଳ ଯାଏଁ ମୋର ଦୃଷ୍ଟିରେ ସେ ପଡ଼ି ନ ଥିଲା ।
+କିନ୍ତୁ ଏଥର ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲି, କ୍ଲାସର ସବା ଆଗ ଧାଡ଼ିରେ ଅଲଗା, ଏକୁଟିଆ ଗୋଟିଏ ସିଟ୍‌ରେ ଗୋଟିଏ ଝିଅ ।
+ସୁମନ୍ୟୁର କଥା ଅନୁସାରେ, ଇନ୍ଦୁ ।
+: ଏଇ ?
+ସୁମନ୍ୟୁ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲା ।
+ସ୍ବୀକୃତି ସୂଚକ ।
+ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲି, ଆପାତତଃ ଏଇ ମୋର ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦ୍ବୀ ।
+ମୋତେ ବେଶ୍‌ ଭଲ ଲାଗିଲା, ମୋ ବୟସର ଗୋଟିଏ ଝିଅକୁ ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦ୍ବୀ ମନେକରି ।
+ଦେଖିବାକୁ ବେଶ୍‌ ସୁନ୍ଦର, ପିନ୍ଧିବା ପୋଷାକରୁ ମନେ ହେଲା ଯେମିତି ଅତି ଧନୀ ଘରର ଝିଅ ।
+ମୁଁ ମନେ ମନେ ଉତ୍ସାହିତ ବୋଧ କଲି ।
+କେତେ ନମ୍ବର ଥିଲା ?
+ସେ ଦିନ ପ୍ରଥମ ସାକ୍ଷାତ ।
+ତେଣୁ ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିପାରି ନ ଥିଲି, କି ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ସମ୍ଭ୍ରମବୋଧ ସୁମନ୍ୟୁ ମୁହଁରେ ଫୁଟିଉଠିଥିଲା ।
+ଏକ ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନ ଗୌରବବୋଧ ତା’ ସହିତ; କିନ୍ତୁ କ୍ଷଣିକରେ ସେ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ତା’ ମୁହଁରୁ ଲିଭିଯାଇଥିବ, କାରଣ ସେ କହିଲା : ଏଠାରେ ବଡ଼ ଷ୍ଟ୍ରିକ୍‌ଟ୍‌ ମାର୍କିଂ ହୁଏ ।
+ବେଶି ନମ୍ବର ମିଳେ ନାହିଁ ।
+ସେମିତି ନମ୍ବର ମିଳୁଥିଲେ ତ ସେ ଛଅଶହଠୁ କମ୍‌ ନମ୍ବର ପାଆନ୍ତେ ନାହିଁ ।
+ ତୁମେ ଜାଣି ନାହଁ, ସେ ବଡ଼ ବ୍ରିଲିଆଣ୍ଟ୍‌, ବଡ଼ …
+ସୁମନ୍ୟୁର କଥାଟା ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରହିଲା, କାରଣ ସେ କହେ ଅତି ସଂକ୍ଷେପରେ, ଗୋଟିଏ ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦରେ ସବୁ କିଛି କହିଦେବାକୁ ଚାହେଁ ।
+କିନ୍ତୁ ଏଇଠି ସେ ପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ରହିଗଲା ।
+ସେ ବଡ଼ ବ୍ରିଲିଆଣ୍ଟ୍‌ ।
+ଅତି ଭଲ ପଢ଼ନ୍ତି ।
+ତୁମେ ନୂଆ ଆସିଛ, ଜାଣିପାରିବ ନାହିଁ ।
+ତେବେ- ମୁଁ ସଂଖ୍ୟାଟି ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲି, କାରଣ ସେହି ସଂଖ୍ୟାଟି ଉପରେ ମୋର ଅନେକ କିଛି ନିର୍ଭର କରୁଥିଲା- କେତେ ରଖିଥିଲା ସେ ଝିଅଟି ?
+ମୁଁ ସେଦିନ ଜାଣିପାରି ନ ଥିଲି ମୋ ସ୍ବରରେ କିଭଳି ଉପେକ୍ଷା ଓ ଅବଜ୍ଞା ଫୁଟିଉଠିଥିଲା, ସେ ଝିଅଟା କହିବା ଭିତରେ- ମୁଁ ଜାଣିପାରି ନ ଥିଲି ।
+ ସୁମନ୍ୟୁ ମନେ ମନେ ଏଥିରେ ମୋ ଉପରେ ବଡ଼ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଥିବ ନିଶ୍ଚୟ; କାରଣ ପରେ ବନ୍ଧୁତା ଜମିଉଠିବା ପରେ ମୁଁ ସୁମନ୍ୟୁକୁ ଅଧିକ ଚିହ୍ନିବାର ସୁଯୋଗ ପାଇଥିଲି ତ !
+ସୁମନ୍ୟୁ ଶେଷକୁ ମତେ ନମ୍ବରଟି କହିଥିଲା ।
+ପାଞ୍ଚଶହ ସତେଇଶି, ମୋ’ଠାରୁ ଷାଠିଏ ନମ୍ବର କମ୍‌ ।
+ମୁଁ ମନେ ମନେ ଆଶାନ୍ବିତ ହେଲି ।
+ଝିଅଟିକୁ ଚାହିଁ ଦେଖିଲି ମୋର ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ବୟସର କିଶୋର ପ୍ରାଣରେ ପୁଲକ ସଞ୍ଚରିଗଲା ।
+ସେଇ ସଞ୍ଚରିତ ପୁଲକକୁ ମଁ ଅନୁଭବ କଲି ଆସିବାର ପ୍ରଥମ ଦିନ- ଥରେ ନୁହେଁ ଦୁଇଥର ।
+ ଗଣିତ ଶିକ୍ଷକ ଦୁଃଖୀଶ୍ୟାମ ବାବୁ କ୍ଲାସ୍‌ରେ ଉପସ୍ଥାନ ନେଇସାରି, ଶେଷରେ ଲେଖାଥିବା ମୋର ନାମ ପଢ଼ିଲେ ଓ ପଚାରିଲେ, ‘ତୁମେ ତ ସେଇ- ବାଲେଶ୍ବରରୁ ଆସିଛ ? ‘
+ମୁଁ ଠିଆ ହୋଇ ହିଁ ଭରିଲି ।
+: କ୍ଲାସ୍‌ରେ ଫାଷ୍ଟ୍ ହେଉଥିଲ ? କେତେ ଥିଲା ଏଥର ପରୀକ୍ଷାରେ ?
+ଇନ୍ଦୁ ଆଡ଼କୁ ମୁଁ ଥରେ ଚାହିଁ ଦେଇଥିଲି ଏ ଭିତରେ ।
+ସେ ଚୁପ୍‌ଚାପ୍‌ ଡେସ୍କ ଉପରର ଗୋଟିଏ ବହିକୁ ଚାହିଁରହିଥିଲା ।
+କିନ୍ତୁ ଗଣିତ ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ଦ୍ବିତୀୟ ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି ସେ ଥରେ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲା, ସମାନ୍ୟ ଏକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପାଇଁ ।
+ମୁଁ ମୋ ନମ୍ବର କହିଲି ।
+ପାଞ୍ଚଶହ ସତାଅଶି ।
+କ୍ଲାସ୍‌ର ସବୁ ପିଲା ଫେରି ମତେ ଚାହିଁଥିଲେ, ନୂଆ ଏକ ମେଧାବୀ ଛାତ୍ରକୁ ଚିହ୍ନିବା ପାଇଁ ।
+ମୁଁ ପୁଲକିତ ହୋଇଉଠିଥିଲି ।
+ସେଠି ଆମର ବଏଜ୍‌ ସ୍କୁଲ ।
+କିନ୍ତୁ ଏଠି ତାହା ନୁହେଁ, ଯାହା ସଦ୍ୟ ବିକାଶପ୍ରାୟ ଗୋଟିଏ କିଶୋର ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଅନବଦ୍ୟ ବ୍ୟାପାର ।
+ପୁଣି ଯେଉଁଠି ପ୍ରତିଦ୍ବନ୍ଦିନୀ ଜଣେ ବାଳିକା, ଏକା ବୟସର ।
+ଇନ୍ଦୁ ଯେତେବେଳେ ମୋ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁଲା, ଏକ ଚଞ୍ଚଳ ଶିହରଣ ଖେଳିଗଲା ମୋ ଭିତରେ, ମୁଁ ତା’ଆଡୁ ଆଖି ଫେରାଇ ଆଣି ଗମ୍ଭୀର ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି ।
+ଗଣିତରେ ତୁମର କେତେ ଥିଲା ? ସାର୍‌ ପଚାରିଲେ ।
+କମ୍ପଲସରୀରେ ଶହେ, ଅପ୍‌ସନାଲ୍‌ରେ ଅନେଶତ ।
+ଦୁଃଖୀଶ୍ୟାମ ସାର୍‌ ସେଦିନ ଭାରି ଖୁସି ହୋଇଉଠିଥିଲେ ।
+ଆହୁରି ଅନେକ କଥା ବି ପଚାରିଥିଲେ ।
+ତେବେ ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ମୋର ସନ୍ଦେହ ହୋଇଥିଲା, ସୁମନ୍ୟୁ ନାମକ ପତଳା, ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟହୀନ କିନ୍ତୁ ସୁନ୍ଦର ବାଳକଟି ମୋର ଏ ପ୍ରକାର ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇପାରି ନ ଥିଲା ।
+ତଥାପି- ସୁମନ୍ୟୁ ସହିତ ମୋର ସାକ୍ଷାତ୍‌ ହୋଇଥିଲା ସବୁଠାରୁ ପ୍ରଗାଢ଼ ।
+ଯଦିଓ ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ପାଇଁ ତଥାପି ଏତେ ଶୀଘ୍ର ସେ ମୋର ନିକଟ ହୋଇଆସିଥିଲା, ଏତେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ହୋଇଉଠିଥିଲା, ତାହା ମତେ ଏବେ ମଧ୍ୟ ଅଭିଭୂତ କରିଦିଏ ।
+ତେବେ ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ସେ କହିଥିଲା, ତୁମେ ତାଙ୍କଠାରୁ ବେଶି ନମ୍ବର ରଖିଛ ସତ, ହେଲେ ସେ ଭାରି ଭଲ ପଢ଼ନ୍ତି ।
+ସେ ଭଲ ।
+ସେ ଖୁବ୍‌ ଭଲ ।
+ତୁମେ ନୂଆ ଆସିଚ, କିଛି ଜାଣି ନାହଁ ।
+ସତ କହୁଚି, ସୁମନ୍ୟୁର ଏକ ଅବରୁଦ୍ଧ ଅସନ୍ତୋଷ ଓ ବିରୁଦ୍ଧ ଭାବ ମତେ ବେଶ୍‌ ଭଲ ଲାଗିଥିଲା ।
+କାରଣ ତ ସ୍ପଷ୍ଟ ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ପଚାରିଥିଲା : ତୁମର ହବି କଅଣ ? ତୁମକୁ କ’ଣ ଭଲ ଲାଗେ ?
+: କ୍ରିକେଟ୍‌ ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ମୋ ଉତ୍ତର ପାଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲା ବୋଲି ମୋର ମନେ ହେଲା ନାହିଁ ।
+ ମୋର କୌତୂହଳ ହେଲା, ପଚାରିଲି : ତମର ପ୍ରିୟ ଖେଳ କ’ଣ ?
+: ମତେ ଖେଳିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ ।
+ଧୀରେ, ଶାନ୍ତ ଭାବରେ ଉତ୍ତର ଦେଲା ସୁମନ୍ୟୁ ।
+ ମୋ ହବି କଥା ଯଦି ପଚାରୁଚ, ତେବେ….
+ସେମାନେ ଜଣେ ଜଣେ ଥାଆନ୍ତି ।
+ଆମ ଭିତରେ ।
+ଆମର ଅତି ନିକଟରେ ।
+ଅଥଚ ଆମେ କେହି ଚିହ୍ନିପାରୁନା ସେମାନଙ୍କୁ ।
+କ୍ଲାସ୍‌ରେ ସବୁଠାରୁ ପଛ ବେଞ୍ଚରେ ବସୁଥିବା ଏବଂ ଶ୍ରେଣୀରେ କେବେ ଦ୍ବିତୀୟ, କେବେ ଚତୁର୍ଥ ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରୁଥିବା ସେଇ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆମେ ଜାଣିପାରୁ ନାହିଁ ।
+ସେମାନେ ଥାଆନ୍ତି ନିଃଶବ୍ଦ, ଚାପା ।
+ଯଦିଓ ଆମର ଆଖି ସାମନାରେ ।
+ମାତ୍ର ଆମେ ସେମାନଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତି ଜାଣିପାରୁନା, ଉପଲବ୍‌ଧି କରିପାରୁନା ।
+ସୁମନ୍ୟୁ କହିଥିଲା- ମୋ ହବି କ’ଣ ମୁଁ ତୁମକୁ କହିବି ନାହିଁ ।
+ତୁମେ ସେକଥା ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ ।
+ସତରେ, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଠିକ୍‌ ବୁଝିପାରି ନ ଥିଲି ତେବେ ଅଭିଭୂତ ଯେ ହୋଇପଡ଼ିଥିଲି, ଏ କଥା ଠିକ୍‌ ।
+ନହେଲେ ଆଜି, ସେଇ ଦିନ ସବୁ ବିତିବାର ପଚିଶ ବର୍ଷ ପରେ, ତାକୁ ହଠାତ୍‌ ମନେ ପକାଇପାରିନଥାନ୍ତି- ଆଉ ଏକ ନିରୁପାୟ ବ୍ୟାକୁଳତା ମୋ ଭିତରେ ଛାଟିପିଟି ହୁଅନ୍ତା ନାହିଁ ।
+-ମୋ ହବି ତୁମେ ବୁଝିବ ନାହିଁ, ମୋଟେ ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ ।
+ସେ ମୃଦୁ ସ୍ବରରେ କହିଥିଲା ।
+-ତେବେ ? ମୁଁ ଆଗ୍ରହର ସହିତ ପ୍ରଶ୍ନ କରିଥିଲି, ତୁମକୁ କଣ ଭଲ ଲାଗେ, ସେକଥା ମୁଁ ବୁଝିପାରିବି ନାହିଁ ?
+-ନା-
+ସୁମନ୍ୟୁ କିନ୍ତୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କହିଥିଲା- ‘ମତେ ଭାବିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେ ।
+ଚୁପ୍‌ଚାପ୍‌ ବସି ଭାବିବା ପାଇଁ ଭାରି ଭଲ ଲାଗେ ।
+’
+ଏ ପୁଣି କି ପ୍ରକାରର ହବି ? ଭାବିବା ଓ ଭାବିବା ପାଇଁ ଭଲ ପାଇବା ମତେ ବଡ଼ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗିଥିଲା ।
+: ମୁଁ ବସି ବସି ଭାବେ ରାତିରେ ଶୋଇବା ଆଗରୁ, ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି ଭାବେ ।
+ଅନେକ କଥା, ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ କଥା ।
+ମତେ ଭଲ ଲାଗେ ।
+: ଭାବିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେ ? ଭାବି ଭାବି ତୁମ ମୁଣ୍ଡ ବଥାଏ ନାହିଁ ?
+ସୁମନ୍ୟୁ ହସିଥିଲା ।
+ରିସେସ୍‌ ଆୱାରରେ ଅଧଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ଛୁଟି ମିଳେ ।
+ପଡ଼ିଆରେ ଖେଳକସରତ, ଧାଁଦଉଡ଼ ଚାଲେ ।
+କିନ୍ତୁ ସୁମନ୍ୟୁ ଚାଲିଯାଏ ସେଇ ଗହଳି ଓ ପାଟିତୁଣ୍ଡଠାରୁ ଦୂରକୁ ।
+ସେଠାରେ ଅନେକ ଗଛର ଛାଇ ।
+ଚୂପ୍‌ଚାପ୍‌ ସେଇଠି ବସେ ସେ ।
+ଯେତେବେଳେ ଦେଖେ ପଡ଼ିଆରୁ ପିଲାଏ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି, ସେ ଉଠେ ।
+ଛୁଟି ସରିଲା ।
+ମୁଁ ତା’ ସହିତ ସେଇ ଗଛ ଛାଇ ତଳର ଶୂନ୍ୟ ନିର୍ଜନ ସମାଧିକୁ କେତେଥର ଆସିଥିଲି ।
+ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ କେବେ କେମିତି, ଯାଚି ହୋଇ ।
+କିନ୍ତୁ ତା’ପରେ ଦୁହେଁ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଆସୁ ।
+-ଆଚ୍ଛା, ତୁମେ କ’ଣ ସବୁ ଭାବ ବସି କହିଲ ? ମୁଁ ଦିନେ ପଚାରିଦେଲି ।
+ମୋର ଏମିତି ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି ସେ ହସିଲା ।
+କହିଲା- ସେ କଥା ତମେ ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ ।
+ସେ ନିହାତି ବାଜେ କଥା-ଭାବି ଲାଭ ନାହିଁ ।
+ମୁଁ ତା ମୁହଁକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କିଛି ସମୟ ଚାହିଁରହିଲି ।
+ ପଚାରିଲି, ‘ତମେ କବିତା ଲେଖ ସୁମନ୍ୟୁ ? ‘
+ଏମିତି ଧାରଣା ଗୋଟିଏ ଆସିବା ସ୍ବାଭାବିକ ।
+ଏଇ ପ୍ରକାର ପିଲାଙ୍କଠାରୁ ଏମିତି କିଛି ଯେ ଆଶା କରାଯାଏ, ସେ କଥା ମୁଁ ଜାଣିଥିଲି ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ହସି ଦେଇଥିଲା, ଯେମିତି ସେ ଲୁଚାଛପା କିଛି ଗୋଟାଏ ଅପ୍ରିୟ କାମ କେଉଁଠି କରୁଥିଲା, ଧରା ପଡ଼ିଯାଇଛି, ଆଉ ମୁକୁଳି ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
+: ସତେ ? ତୁମେ କବିତା ଲେଖ ? ଗପ ଲେଖ ?
+ସେ ଜଣେ କବି ।
+କଥାଟା ଆବିଷ୍କାର କରିବା ମାତ୍ରେ ମୋ ମନ ଭିତରେ ଗୋଟାଏ ଅଦ୍ଭୁତ କୌତୂହଳର ଝଲକ ଖେଳିଗଲା ।
+: କଅଣ ସବୁ ଲେଖ ତୁମେ ? କିପରି ? କିମିତିକା କବିତା ଲେଖିଛ ତୁମେ ? ମତେ ଦିନେ ଦେଖାଇବ ।
+କବିତା ମୁଁ କିଛି ପଢିଥିଲି, ଜଣେ ଅଧେ କବିଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖିଥିଲି ।
+ଜଣେ ବଡ଼ କବି ଆସିଥିଲେ ମୁଁ ବାଲେଶ୍ବରରେ ପଢୁଥିବା ସ୍କୁଲର ବାର୍ଷିକ-ଉତ୍ସବରେ ଯୋଗ ଦେବା ପାଇଁ ।
+ଦେଖିବାକୁ କି କୁତ୍ସିତ କଦାକାର ।
+ଲୁଗାପଟା ପିନ୍ଧାରେ ଗୋଟାଏ ଅଦ୍ଭୁତ ଅସୁନ୍ଦର ଢଙ୍ଗ ।
+ହାତ ଦୁଇଟା ଲୋମଶ, ଶିରାବହୁଳ ।
+ଯେତେବେଳେ ଭାଷଣ ଦେଇଥିଲେ ବଡ଼ ଚିଡ଼ି ଲାଗୁଥିଲା ଶୁଣିବା ପାଇଁ ।
+ସ୍ବରଟା ତାଙ୍କର ବଡ଼ କର୍କଶ ।
+ଉଚ୍ଚାରଣ ମଧ୍ୟ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ।
+ମୋ’ ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ବୟସର ଅଭିଜ୍ଞତାରେ କବି ଥିଲେ ଏଇମିତି ଜଣେ ।
+କିନ୍ତୁ ସୁମନ୍ୟୁକୁ ଦେଖି, ସର୍ବପ୍ରଥମେ ମୋ ମନରେ ଧାରଣା ଆସିଲା, ଯେଉଁ ଭାବରେ କବି ଓ କବିତାକୁ ମୁଁ ବୁଝିଛି, ତାହା ଠିକ୍‌ ନୁହେଁ ହୁଏତ ।
+ଏଇ ସୁମନ୍ୟୁ ହିଁ ଜଣେ କବି ।
+ତା’ର ପ୍ରତିଟି ଭାଷା, ପ୍ରତିଟି ହାବଭାବ ଏକ ପଙ୍‌କ୍ତି ।
+ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଜାଣିଲି ସୁମନ୍ୟୁ କବିତା ଲେଖେ, ମୋର ତା’ ପ୍ରତି ଗଭୀର ଅନୁରକ୍ତି ଆସିଗଲା ।
+ମୁଁ ତାକୁ ନୂଆ ରୂପରେ ଦେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି ।
+ତା’ କଥା, ହାବଭାବରୁ ନୂଆ ଅର୍ଥ ଓ ନୂଆ ପ୍ରତୀକ ଖୋଜିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି ।
+ଆଉ ସବୁଠାରୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଥିଲା ତା’ର ଅଦ୍ଭୁତ ଲଜ୍ଜାଶୀଳତା, ଯାହା ସେ ଏକ କଠିନ ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ୟ ଭିତରେ ଛପାଇ ରଖିବାକୁ ବିପନ୍ନ ପ୍ରୟାସ କରେ ।
+କିନ୍ତୁ ସେ ବେଳେବେଳେ ବାଙ୍‌ମୟ ହୋଇଉଠେ, ଅସ୍ବାଭାବିକ ଭାବରେ ପ୍ରଗଳ୍ଭ ।
+ମୁଁ ଚୁପ୍‌ଚାପ୍‌ ତାକୁ ଅନାଏ, ତା’ ମୁହଁର ବଦଳୁଥିବା ଅଭିବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରେ, କଥା ଶୁଣେ ।
+: ତମେ ବଡ଼ ହେଲେ କ’ଣ ହେବ ବୋଲି ଭାବିଛ ? କଥା କହୁ କହୁ ରହିଯାଇ ଥରେ ସେ ମତେ ଏକଥା ପଚାରିଲା ।
+ମୁଁ ଚଟ୍‌ପଟ୍‌ ଜବାବ ଦେଇଥିଲି ।
+: ସାଇଣ୍ଟିଷ୍ଟ ! ମତେ ସାଇନ୍‌ସ ଭାରି ଭଲ ଲାଗେ, ମୁଁ ସାଇଣ୍ଟିଷ୍ଟ ହେବି, ତମେ ? ତମେ କ’ଣ ହେବ !
+ମୋ’ ପ୍ରଶ୍ନର କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଲା ନାହିଁ ସେ, ଯେମିତିକା ମୋ’ କଥା ସେ ଶୁଣିପାରି ନାହିଁ ଆପଣାର ବିମୃଷ୍ଟ ଚିନ୍ତାରେ ହଜିଯାଇଛି ।
+ଟିକିଏ ପରେ, ମୋ’ ପ୍ରଶ୍ନର ପୁନରାବୃତ୍ତି ପରେ ସେ କହିଲା, ଧୀରେ ଧୀରେ, ମନକୁ ମନ ଭାବିହେଲା ପରି ।
+ମୁଁ ଜାଣିପାରୁନି, ମୁଁ କ’ଣ ହେବି ।
+ମୋର କ’ଣ ହେବା ଉଚିତ ।
+ତେବେ ମୋର ଇଚ୍ଛା, ମୁଁ ଏମିତି କିଛି ହେବି, ଏମିତି କିଛି କରିବି, ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ମରିବା ସମୟରେ ମୋର ଦୁଃଖ ହେବ ନାହିଁ ଯେ, ମୋ ଜୀବନଟା ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇଯାଇ ନାହିଁ ।
+ମତେ ଲାଗିବ, ମୋର ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ବି ମୁଁ ବଞ୍ଚିଛି ।
+କିଶୋର ଜୀବନରେ ଏ କାମନା ଅତି ଅସାଧାରଣ ନୁହେଁ ଅବଶ୍ୟ ।
+ଅମର ହେବାର ଅଭିଳାଷ ଏଇ ବୟସରେ ହିଁ ରୂପ ନେଇଥାଏ ।
+ମୃତ୍ୟୁକୁ ଜୟ କରି ସମୟ ସହିତ ସାଲିସ୍‌ ନ କରି, ଅମର ଜୀବନ ପାଇବାର ଇଚ୍ଛା- ଏଇ ତ ଏ ବୟସର ଗୁଣ ।
+ମୁଁ ଠିକ୍‌ ଜାଣେ ନାହିଁ, ସୁମନ୍ୟୁର କବିତା ଲେଖିବାର ସ୍ପୃହା ଏଇ ଅମର ହେବାର ଅଭିଳାଷରୁ ଜାତ କି ନା ।
+ତେବେ ସେ ଲେଖୁଥିଲା ବେଶ୍‌ ଭଲ ।
+ସାହିତ୍ୟରେ ମୁଁ ଭଲ ନମ୍ବର ରଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏ କଥା ମତେ ମାନିବାକୁ ହେବ, ଏପରି ଲେଖାଲେଖି ମୋ’ ଦ୍ବାରା ଆଦୌ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ।
+ସୁମନ୍ୟୁର କବିତା ବି ମୁଁ ଠିକ ରୂପେ ବୁଝିପାରୁ ନ ଥିଲି ।
+ ଦୁର୍ବୋଧ୍ୟ ପଦଗୁଡ଼ିକ ଦେଖାଇ ମୁଁ ପଚାରେ, ଏଇ ଧାଡ଼ିର ମାନେ କ’ଣ କହିଲ?
+ସେ ମତେ ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ ।
+କିନ୍ତୁ ଗୋଟାଏ କବିତା ପଢି ମୁଁ ଚମକିଉଠିଥିଲି ।
+ମୋର ଗଣିତ-ସର୍ବସ୍ବ ମନରେ ବି ତାହା ଗାର ଟାଣିଦେଇଥିଲା କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ।
+: ଏଇ କବିତାଟି ତୁମେ ତା’କୁ ନେଇ ଲେଖିଛ !
+ସୁମନ୍ୟୁର ଗୋଟିଏ ଭୀଷଣ ଅପରାଧ ଯେମିତି ମୋ’ ଆଖିରେ ଧରା ପଡ଼ିଯାଇଛି ।
+ସେ ଲଜ୍ଜିତ ଭାବରେ ତଳକୁ ମୁହଁ ପୋତିଦେଲା ।
+କିଛି କହିଲା ନାହିଁ ।
+କିନ୍ତୁ ଏ କିପରି ସମ୍ଭବ ? ଯାହା ସହିତ ସେ କେବେ ଦିନେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ବି କରି ନାହଁ, ଯାହା ସାମନାରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ ସେ ପଳାଇଯିବାକୁ ବାଟ ପାଏ ନାହିଁ, ତା’କୁ ନେଇ ସେ କବିତା ଲେଖିବ !
+ସୁମନ୍ୟୁ ମତେ ଭୟ ଆଖିରେ ଚାହିଁଲା ।
+ଡରିଲା ସ୍ବରରେ କହିଲା : ଏକଥା କାହାକୁ କହିବ ନାହିଁ, ତୁମ ବିଦ୍ୟା ରାଣ ।
+: ନା, ମୁଁ କାହାକୁ କହିବି ନାହିଁ ।
+ମୁଁ ଆଶ୍ବାସନା ଦେଇ କହିଲି ।
+ କିନ୍ତୁ ତା’ ସହିତ ମୋର କୌତୂହଳ ମଧ୍ୟ ଆସିଲା, ପଚାରିଲି, ଇନ୍ଦୁକୁ ତୁମେ ଏଇ କବିତାଟି ଦେଖାଇଛ?
+ଆତଙ୍କିତ ହୋଇଉଠି ସୁମନ୍ୟୁ କହିଲା; ନା, ନା- ମୁଁ କେବେ ଦେଖାଇବି ନାହିଁ ।
+ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଥିଲି ।
+ ଯାହା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ତା’ର ଏଇ କବିତାଟି ଲେଖା, ତା’କୁ ସେଇଟି ଲୁଚାଇରଖିବାର ଏତେ ଚେଷ୍ଟା କାହିଁକି ?
+କିଛି ସମୟ ଚୁପ୍‌ ରହି ସୁମନ୍ୟୁ କହିଥିଲା, ଏ କବିତା ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କେଭେ ଦେଖାଇବି ନାହିଁ ।
+କେବେ ନୁହେଁ ।
+ ଯଦି ସେ ଜାଣିପାରନ୍ତି… ଯଦି ସେ ଜାଣିପାରନ୍ତି… ଯେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ନେଇ କବିତା ଲେଖିଛି, ତେବେ…
+: ତେବେ ହେବ କ’ଣ? ମୁଁ ବୁଝିପାରିଲି ନାହିଁ ।
+: ତେବେ ସତ କହୁଚି ମୁଁ ଆଉ ବଞ୍ଚିବି ନାହିଁ ।
+ସତ କହୁଚି ମୁଁ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଦେବି ।
+ତା’ପରେ ସେ ମୋ ହାତରୁ ସେଇ କବିତା ଖଣ୍ଡିକ ଛଡ଼ାଇନେଇଗଲା ।
+କାଗଜଟି ଅତି ଯତ୍ନରେ ଭାଙ୍ଗି ପକେଟରେ ପୂରାଇଲା ।
+ଏଇ ଘଟଣାଟି ଘଟିବାର କିଛି ଦିନ ପରେ ସେ ମତେ ଚୁପିଚୁପି ଗୋଟିଏ କଥା ପଚାରିଲା ।
+ପ୍ରଶ୍ନଟିର ସେମିତି କିଛି ଗଭୀରତା ହୁଏତ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ସେଇ ବୟସରେ ଏଇ ପ୍ରଶ୍ନଟି ଏକାନ୍ତ ମାରାତ୍ମକ ।
+ସେ ପଚାରିଲା : ଏଇଟା କ’ଣ ନିହାତି ପାପକଥା ?
+: କୋଉ କଥାଟା ?
+: ଏଇ…ମାନେ…ତୁମେ ଖରାପ ଭାବିବ…କିନ୍ତୁ-
+ମୁଁ ସୁମନ୍ୟୁର କୁଣ୍ଠା ଦେଖି ଟିକିଏ ଭରସା ଦେବା ପରି କହିଲି : କୁହ ! ମୁଁ ଆଦୌ ଖରାପ ଭାବିବି ନାହିଁ ।
+ରହି ରହି ଚାପା ଓ ମ୍ରିୟମାଣ ସ୍ବରରେ ସୁମନ୍ୟୁ ପଚାରିଲା-
+: ଏଇ…ମୁଁ ଯେ- ମୁଁ ଯେ- ମନେ ମନେ ଇନ୍ଦୁକୁ ଲଭ୍‌ କରୁଛି, ଏଇଟା…କ’ଣ…ନିହାତି ପାପ କଥା ?
+: ଇସ୍‌, ପାପ ନୁହେଁ ! ପାପ ନୁହେଁ ତ ତେବେ କ’ଣ ? ଏ ନିହାତି ଖରାପ କଥା ।
+ମୁଁ ଯେଉଁ ସ୍ବରରେ କଥା କହିଲି, ତାହା ମୋର ନିଜସ୍ବ ସ୍ବର ନୁହେଁ ।
+ଅଭିଭାବକଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିଥିବା ଗମ୍ଭୀର ଗଳା ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ତଳକୁ ମୁହଁ ପୋତି କିଛି କ୍ଷଣ ବସିରହିଲା ।
+ମୋ ଠାରୁ ସେ ଟିକିଏ ପ୍ରଶ୍ରୟପୂର୍ଣ୍ଣ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ଆଶା କରିଥିଲା ହୁଏତ, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ସେତକ ପ୍ରଶ୍ରୟ ଦେଇପାରିଲି ନାହିଁ ।
+ଝିଅଙ୍କ ସମ୍ପର୍କରେ ମୋର ଯେତେ କିଛି କୌତୂହଳ ଓ ଆଗ୍ରହ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ, ଗୁରୁଜନଙ୍କ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ନଜର ଓ କଠିନ ଶାସନ ଭିତରେ ଗଢି୍ଉଠିଥିବା ଏକ ଅକାଳ ପରିପକ୍ବ ବିବେକ ଭିତରୁ ଏତିକି ଭାଷା ହିଁ ଉଚ୍ଚାରିତ ହେଲା ।
+ନିଜକୁ ନିଜେ ଶାସନ କଲାପରି- ନା- ଝିଅମାନଙ୍କ କଥା ଭାବିବା ଭଲ ନୁହେଁ ।
+ସେମାନେ ଅଲଗା, ଆମେ ଅଲଗା ।
+ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଆମର କି ସମ୍ପର୍କ ଅଛି !
+ସୁମନ୍ୟୁ କିନ୍ତୁ ନିରସ୍ତ୍ର ହେଲା ନାହିଁ ।
+ ମତେ ପଚାରିଲା- ଆଚ୍ଛା, ସତ କୁହ ତ… ଇନ୍ଦୁକୁ ଦେଖିଲେ ତୁମକୁ କେମିତି ଲାଗେ ?
+ଇନ୍ଦୁକୁ ଦେଖିଲେ ମତେ କିପରି ଲାଗେ, ସେ କଥା ମୋର ଏବେ ସ୍ପଷ୍ଟ ମନେ ଅଛି ।
+ଏବେ ମଧ୍ୟ ମୋ ମନ ଭିତରେ ଏକ ଚଞ୍ଚଳ ଶିହରିତ ଆବେଗ ଚହଟିଉଠେ ।
+ତା’ର ସେହି ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ବୟସର କୁମାରୀ ରୂପ ମୁଁ ଭୁଲିପାରି ନାହିଁ ।
+ମଥାରେ ଗହଳ କଳା ବାଳ, ଯାହା ବେଶ୍‌ ଲମ୍ବା ଓ ସୁନ୍ଦର, ଗାଢ କଳା ଭୁରୁ ତଳେ ଉଜ୍ଜଳ ଗଭୀର ଦୁଇ ଆଖି, ନରମ ଓଠ ଓ ଧଳା ଧଳା ମୁକ୍ତା ପରି ସଜଡ଼ା ଦାନ୍ତ- ସବୁ ମିଶି ସେ କେବଳ ସୁନ୍ଦର ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ, ମହିମାନ୍ବିତ ମନେ ହୁଏ ।
+ଖୁବ୍‌ ଶାନ୍ତ ଧୀର ସ୍ବଭାବର ଝିଅ ଥିଲା ସେ, ସ୍କୁଲର ସବୁଠାରୁ ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ ଛାତ୍ର ବି ତାକୁ ଚିଡ଼େଇବା ପାଇଁ ସାହସ ପାଏ ନାହିଁ ।
+ମୁଁ ଏତେ କଥା ଲେଖି ମଧ୍ୟ ଯେତିକି ବୁଝାଇପାରୁ ନାହିଁ, ସେତକ ସୁମନ୍ୟୁ ଖୁବ୍‌ ସଂକ୍ଷପରେ ମତେ ସେଦିନ ବୁଝାଇଦେଇପାରିଥିଲା ।
+ ମୋର ଛୋଟିଆ ‘ବେଶ୍‌ ଭଲ ଝିଅଟିଏ’ ମନ୍ତବ୍ୟ ଶୁଣିବା ପରେ ଟିକିଏ ଚୁପ୍‌ ରହି, ଚାପା ଦୀର୍ଘନିଃଶ୍ବାସ ଛାଡ଼ି ସେ କହିଥିଲା-
+ତାକୁ ଦେଖିଲେ ମତେ କେମିତି ଲାଗେ ମୁଁ ଆଦୌ ବୁଝାଇପାରିବି ନାହିଁ, ଦୀପକ ।
+ତାକୁ କ୍ଲାସରେ ଦେଖିଲେ ମୋର ମନେ ହୁଏ ମୋ ଜୀବନରେ ଆଉ କିଛି ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ, ଏ ଜୀବନରେ ମୁଁ ଆଉ କିଛି ଚାହେଁ ନାହିଁ ।
+ମୁଁ ଏବେ ଏଇଠି ମରିଗଲେ ମଧ୍ୟ ମୋର କିଛି ଦୁଃଖ ନାହିଁ ।
+ମୁଁ ସୁଖୀ ।
+ମୁଁ ଧନ୍ୟ ।
+କେବଳ ଦୂରରୁ ପଲକଟିଏ ଦେଖିପାରିବାର ଏ ଯେଉଁ ସନ୍ତୋଷ, ସେ କଥା ବୋଧହୁଏ କେତେକଙ୍କୁ ଅଦ୍ଭୁତ ମନେ ହେବ ।
+ପଦେ ବି କଥା ନ କହି, ନିକଟ ସାନ୍ନିଧ୍ୟର କୌଣସି ଲାଳସା ନ ରଖି, ଏତିକିରେ ପରିତୃପ୍ତ ହେବାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ବୋଧହୁଏ ବହୁତ ବେଶି ନାହିଁ ।
+ସୁମନ୍ୟୁ କିନ୍ତୁ ସେହିପରି ଜଣେ ।
+ମୁଁ କହିଲି- ମତେ ସେଇ କବିତାଟି ଟିକିଏ ଦିଅ ।
+ମୁଁ ଆଉ ଥରେ ଭଲକରି ପଢ଼ିବି ।
+କବିତାଟି ମୁଁ ସେହିଦିନ ତା’ଠାରୁ ନେଇ ପାଖରେ ରଖିଥିଲି ।
+କେଉଁ ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧିର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଏପରି କାମଟିଏ ମୁଁ କରିଥିଲି, ତାହା ମୁଁ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଠିକ୍‌ ରୂପେ ବୁଝିପାରି ନାହିଁ ।
+ଏହା ପ୍ରକୃତିରେ ଏକ ଦୁଃସାହସପୂର୍ଣ୍ଣ କାମ- ଅନ୍ତତଃ ମୋ’ ପକ୍ଷରେ ।
+ଏପରି ଦୁଷ୍ଟାମି (ହଁ, ଦୁଷ୍ଟାମି ନୁହେଁ ତ ଆଉ କ’ଣ ?) ମୁଁ ମୋ’ ଜୀବନରେ ପୂର୍ବରୁ କେବେ କରିନଥିଲି ।
+ପରେ କେବେ କରିବାକୁ ସାହସ ମଧ୍ୟ କରିନାହିଁ ।
+ସେଇ ମୋର ପ୍ରଥମ ଓ ଶେଷ କଳୁଷିତ ଅପରାଧ ।
+ନା- କଳୁଷିତ ବୋଲି ମୁଁ କହିବି ନାହିଁ ।
+ଏହା ପାପ- ଏହା ମଧ୍ୟ ମୁଁ ସ୍ବୀକାର କରେ ନାହିଁ ।
+ତେବେ, ଅପରାଧ ନିଶ୍ଚୟ- ପ୍ରଚଳିତ ସାମାଜିକ ମୂଲ୍ୟବୋଧ ହିସାବରେ ।
+କିନ୍ତୁ ମୋର ସେହି ଅପରାଧର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ ମୁଁ କଲି ନାହିଁ ।
+ଯେ କଲା ସେ ସୁମନ୍ୟୁ ।
+ ତା’ ଆଖିରୁ ସେତେବେଳେ ଧାରଧାର ଲୁହ ନିଗିଡ଼ିପଡ଼ୁଥିଲା, ସେଇ ଲୁହ ଓ ଉଦ୍‌ଗତ କୋହ ଭିତରେ ଥରି ଥରି ସେ ମତେ କହିଲା…
+ଯାହା କହିଲା ସେ ତ ପରର କାହାଣୀ ।
+ତା’ ପୂର୍ବରୁ ଯାହା ଘଟିଲା, ତାହା ପ୍ରଥମେ କହୁଛି ।
+ସୁମନ୍ୟୁଠାରୁ କବିତାଟି ମୁଁ ନେବାର ଦୁଇଦିନ ପରେ ଇନ୍ଦୁର ବାପା ଆମ ସ୍କୁଲକୁ ଆସିଥିଲେ ।
+ବଡ଼ ଗମ୍ଭୀର, ଥମଥମ ।
+ସେ ଜଣେ ବଡ଼ ଅଫିସର ।
+ତାଙ୍କୁ ଆମ ସ୍କୁଲରେ ସମସ୍ତେ ଚିହ୍ନନ୍ତି ।
+ତାଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ଘରଟି ମଧ୍ୟ ଆମ ସମସ୍ତେ ଦେଖିଛୁ ।
+ଇନ୍ଦୁର ବାପା ସ୍କୁଲକୁ ଆସି ହେଡ଼୍‌ମାଷ୍ଟରଙ୍କ ସହିତ କ’ଣ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲେ ।
+ତା’ପରେ ଚାଲିଗଲେ ।
+ସେ ଚାଲିଯିବା ଠିକ୍‌ ପରେ ପରେ ଆମ କ୍ଲାସକୁ ହେଡ୍‌ସାର୍‌ ଆସିଲେ ।
+ହାତରେ ଗୋଟିଏ ଲମ୍ବା ବେତ- ସେହି ବେତର କରାମତି ଆମର କାହାରିକୁ ଅଜଣା ନୁହେଁ ।
+କ୍ଲାସରେ ପହଞ୍ଚି ସେ ଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରରେ ଡାକିଲେ- ସୁମନ୍ୟୁ ।
+ସୁମନ୍ୟୁ କ୍ଲାସ୍‌ରେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୋଇ ବସିରହିଥିଲା; ଯେମିତି ସେ ଅଧିକାଂଶ ସମୟରେ ବସିରହିଥାଏ ।
+ନିଜ ନାମ ଡକାହେବା ଶୁଣି ସେ ଠିଆ ହୋଇପଡ଼ିଲା ।
+– ଏଠିକି ଆସ ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ଟେବୁଲ୍‌ ପାଖକୁ ଗଲା ।
+ହେଡ଼୍‌ସାର ତାଙ୍କ ହାତରେ ଧରିଥିବା ଗୋଟିଏ କାଗଜ ତା’କୁ ଦେଖାଇଲେ ।
+ ଏଇଟା ତୁମେ ଲେଖିଚ ?
+ସୁମନ୍ୟୁ କାଗଜଟି ଦେଖିଲା ।
+ଚିହ୍ନିପାରିଲା ।
+ଏକ ଶିହରିତ ବିସ୍ମୟ ଖେଳିଗଲା ତା’ ଭିତରେ ।
+ ଏଇ କାଗଜଟି ହେଡ଼ସାର୍‌ଙ୍କ ହାତକୁ ଆସିଲା କିପରି?
+ମୁଁ ବି ଚମକିଉଠିଲି ।
+କିନ୍ତୁ ମୋର ଚମକିବାର କି କାରଣ ଥିଲା ? ଦୁଇଦିନ ତଳେ ମୁଁ ନିଜେ ତ ଏଇ କବିତାଟିର ତଳେ ସୁମନ୍ୟୁ ମିଶ୍ର ନାମ ଲେଖି ଡାକରେ ପଠାଇଦେଇଥିଲି ।
+ଇନ୍ଦୁର ଘର ଠିକଣାରେ ।
+ତା’ ଘର ଠିକଣା ଆମ ସ୍କୁଲରେ ନ ଜାଣେ କିଏ ।
+ଏମିତି ମୁଁ କାହିଁକି କରିଥିଲି ? କାହିଁକି ? ନା- ମୁଁ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଜାଣେ ନାହିଁ ।
+ଭଗବାନଙ୍କ ଦ୍ବାହି, ମୁଁ ଜାଣେ ନାହିଁ ।
+କିନ୍ତୁ ପଠାଇଦେଇଥିଲି ।
+ଆଜି ଇନ୍ଦୁର ବାପା ଆମ ସ୍କୁଲକୁ ଆସିଥିଲେ ।
+ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଡ଼୍‌ସାରଙ୍କ ହାତରେ ସେଇ ଅଭିଶପ୍ତ କାଗଜଖଣ୍ଡିକ ।
+ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ଏବେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଚିତ୍ରଟି ସ୍ପଷ୍ଟ- ଦିନ ଆଲୁଅ ପରି ।
+ସୁମନ୍ୟୁର ଓଠରୁ ଏକ ନିରୁକ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଭାଷା ବାହାରିଆସିଲା ।
+ତା’ ଉପରେ ସପାସପ ବେତ ଚାଲିଛି ।
+ହେଡ଼୍‌ସାର ଅତି ରାଗୀ ଲୋକ ।
+ପୁଣି ତାଙ୍କର ନୀତିନିୟମ ଜ୍ଞାନ ଅତି ବେଶି ।
+ସୁମନ୍ୟୁର ଯେ ଆଜି ନିସ୍ତାର ନାହିଁ ସେ କଥା ବୁଝିପାରି କମ୍ପିଉଠିଲି ମନ ଭିତରେ ।
+ହେଡ଼୍‌ମାଷ୍ଟରଙ୍କ ବେତ-ସାପର ଲହଲହ ଜିଭ ସୁମନ୍ୟୁର ନରମ ଦୁର୍ବଳ ଦେହକୁ ଚାଟିଯାଉଥାଏ ।
+ସେଇ ବିଷାକ୍ତ ଜ୍ବାଳାରେ ସୁମନ୍ୟୁ ତଳେ ବସିପଡ଼ିଲା- ଦୁଇ ହାତରେ ମୁଁହଁକୁ ଘୋଡ଼ାଇରଖି, ଉଦ୍‌ଗତ ଲୁହର ଧାରାଶ୍ରାବଣକୁ ଲୁଚାଇରଖି ।
+କିନ୍ତୁ ତା’ କୋହ ତ ଲୁଚି ରହିପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ଦେହରେ ନୋଳା ବସିଯାଇଥାଏ ।
+ଦଣ୍ଡ ଦେଇସାରି ହେଡ଼୍‌ସାର ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଭାଷଣ ଦେଇଥିଲେ ଆମକୁ ।
+ମଣିଷ ଜୀବନରେ ଚରିତ୍ର ହିଁ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼କଥା ।
+ଯାହାର ଚରିତ୍ର ନାହିଁ ସେ ପଶୁ, ସେ ସତରେ କଳ୍ପନା କରିପାରି ନ ଥିଲେ ଯେ ସୁମନ୍ୟୁ ନାମକ ଏକ ମେଧାବୀ ଛାତ୍ର ଏପରି ନୀଚ କାମଟିଏ କରିବ ।
+ଯେଉଁ ଆର୍ଯ୍ୟଭୂମି ଭାରତବର୍ଷରେ ମହାତ୍ମାଗାନ୍ଧୀ ଓ ବୁଦ୍ଧଙ୍କ ପରି ମହାମାନବ ଜନ୍ମ ହୋଇଛନ୍ତି…. ଇତ୍ୟାଦି, ଇତ୍ୟାଦି ।
+ହେଡ଼୍‌ସାରଙ୍କ ଭାଷଣ ଆହୁରି ବଢିଥାଆନ୍ତା ବୋଧହୁଏ, କିନ୍ତୁ ଖେଳଛୁଟିର ଘଣ୍ଟା ବାଜିଉଠିଲା ।
+ସେ ବିଦାୟ ନେଲେ ।
+ଏଇ ଆକସ୍ମିକ ଘଟଣାରେ ହତବାକ୍‌ ଓ ବିମୂଢ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସବୁ ଛାତ୍ରମାନେ ମଧ୍ୟ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ କ୍ଲାସ୍‌ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ- ବୋଧହୁଏ ଟିକିଏ ଅଧିକ ତରତର ହୋଇ ।
+କ୍ଲାସ ନିର୍ଜନ ହୋଇଯିବା ପରେ ମୁଁ ସୁମନ୍ୟୁ ପାଖକୁ ଗଲି ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ଟେବୁଲ ପାଖରେ ସେମିତି ଆଣ୍ଠୁ ମାଡ଼ି ବସି ଆଖି ଲୁହ ପୋଛୁଥାଏ ।
+– ସୁମନ୍ୟୁ…. ମୁଁ ଭୀତ ସ୍ବରରେ ଡାକିଲି ।
+ତା’ର ଆହତ ଦେହରେ ହାତ ଦେବାପାଇଁ ମୋର ସାହସ ହେଉ ନ ଥାଏ ।
+ସେ ମୋ ଡାକ ଶୁଣିଲା ନାହିଁ ।
+ସୁମନ୍ୟୁ, ଭାଇ… ମୋର ଦୋଷ ହୋଇଛି ।
+ ମୁଁ ତୁମକୁ ନ କହି…
+ମୋ ଭିତରେ କେଉଁଠି ଏତେ ଲୁହ, ଏତେ ଦୁଃଖ, ଏତେ ଅନୁତାପ ଜମିରହିଥିଲା କେଜାଣି, ମୁଁ ଭୋ ଭୋ କାନ୍ଦିଉଠିଲି ।
+ତା’ର ଗୋଟିଏ ହାତକୁ ମୋର ମୁହଁରେ ଚାପିରଖି ।
+ସୁମନ୍ୟୁ ତା ହାତଟି ମୋ ହାତରୁ ଛଡ଼ାଇନେଇଗଲା ।
+ମୁଁ ତା’ ପାଖରେ ବସି ସେମିତି କାନ୍ଦିଲାଗିଲି ।
+ତା’ ଆଖି ଏବେ ଶୁଖିଲା କିନ୍ତୁ ମୋ ଆଖିରୁ ଧାରଧାର ଲୁହ ବହିଲାଗିଲା ।
+ ମୁଁ ବିକଳ ହୋଇ କହିଲି- ମତେ କ୍ଷମା କର ସୁମନ୍ୟୁ- ମୁଁ ଜାଣି ନ ଥିଲି…ଜାଣି ନ ଥିଲି…
+ସୁମନ୍ୟୁର ହାତ ଏଥର ମୋ ଆଡ଼କୁ ଲମ୍ବିଆସିଲା ।
+ ମୋ ପିଠି ଉପରେ ହାତ ରଖି, ସେ ଅଶ୍ରୁସଜଳ କଣ୍ଠରେ କହିଲା- ମୁଁ ତୁମର କି ଦୋଷ କରିଥିଲି, ଦୀପକ-ତୁମେ ମତେ ଏମିତି….
+ମୋର ଦୋଷ ହୋଇଛି ସୁମନ୍ୟୁ ।
+ମୋତେ କ୍ଷମା କର ।
+ମୁଁ ଏବେ- ମୁଁ ଏବେ ମୁହଁ ଦେଖେଇବି କାହାକୁ ? ମୁଁ ବଞ୍ଚିବି କିପରି ।
+ସେ ଦିନର ବର୍ଣ୍ଣନା ଆଉ ଦୀର୍ଘ କରିବା ମୋର ଅଭିପ୍ରାୟ ନୁହେଁ ।
+ତେବେ ଏତିକି ଲେଖିଲେ ଯଥେଷ୍ଟ ହେବ ଯେ ସେଦିନ ସୁମନ୍ୟୁ ପଛ ସିଟ୍‌ରେ ବସିରହି ନିଃଶବ୍ଦରେ କାନ୍ଦୁଥିଲା ଓ ମୁଁ ଅନ୍ୟର ଅଲକ୍ଷ୍ୟରେ ତା’ ପିଠି ଆଉଁସିଦେଉଥିଲି ।
+କ୍ଲାସ ଶେଷ ହେବା ପରେ, ହେଡ଼୍‌ସାରଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁଯାୟୀ ସେ ଡିଟେଣ୍ଡ୍‌ ରହିଥିଲା ସନ୍ଧ୍ୟା ଛଅଟା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ।
+ମୁଁ ସ୍କୁଲ ଗେଟ୍‌ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇ ଅଧୀର ଭାବରେ ତାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିରହିଥିଲି ।
+ସନ୍ଧ୍ୟା ଛଅଟା ବେଳେ, ବିଷର୍ଣ୍ଣ ମ୍ରିୟମାଣ ଗୋଟିଏ କିଶୋର କ୍ଲାସ-ରୁମ୍‌ ଛାଡ଼ି ବାହାରିଆସିଥିଲା ।
+ସାରାଦିନର ଶାରୀରିକ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଓ ମାନସିକ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ସେ ନଇଁପଡ଼ିଛି ଆଗକୁ ।
+ମୁଣ୍ଡବାଳ ଅବିନ୍ୟସ୍ତ ।
+ଆଖି ଲାଲ୍‌ ।
+ଓଠ କମ୍ପୁଛି ।
+ସେ ଗେଟ୍‌ ପାଖକୁ ଆସିବା କ୍ଷଣି, ମୁଁ ଆଗେଇଯାଇଥିଲି ।
+ମୁଁ ଜାଣେ, ସୁମନ୍ୟୁ ମୋ ଅପରାଧକୁ କ୍ଷମା ଦେବ ନାହିଁ ।
+ମୁଁ ତା’ର ଏଇ ବିପର୍ଯ୍ୟୟର ଏକମାତ୍ର କାରଣ ।
+ଆଜି ମୋତେ ଏଇ ଦଣ୍ଡ ଦିଆଯିବା ଉଚିତ ଥିଲା ।
+କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଦଣ୍ଡ ପାଇଲି ନାହିଁ ।
+ଯେ ଦଣ୍ଡ ପାଇଲା ସେ ସୁମନ୍ୟୁ ।
+କେହି ଜାଣିଲେ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ଦୋଷୀ- ସୁମନ୍ୟୁ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ।
+ଏକଥା ଭାବି ଭାବି ଆଗେଇ ଯାଉଯାଉ ମୁଁ ହଠାତ୍‌ ରହିଗଲି ।
+ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲି-ଗେଟ୍‌ ସେ ପାଖରୁ ଆଉ ଜଣେ ବାହାରିଆସୁଛି ।
+ଅଶରୀରୀ ଛାୟା ପରି ।
+ସନ୍ଧ୍ୟାର ଛାୟାନ୍ଧକାର ଭିତରେ ସେ ପଟୁ ଯିଏ ବାହାରିଆସିଲା, ତାକୁ ମୁଁ ଚିହ୍ନିପାରିଲି ।
+ସେ ଇନ୍ଦୁ ।
+ଇନ୍ଦୁ କଥା ମୁଁ ଏ ଯାଏ କିଛି କହିନାହିଁ ।
+ହେଲେ ତା’ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଉ କହିବାର ବା ଥିଲା କ’ଣ ? ସେ ଦିନସାରା ଅତି ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ନିଜ ସ୍ଥାନରେ ବସିରହିଥିଲା- ସୁମନ୍ୟୁ ଯେବେ ବେତମାଡ଼ ଖାଇ କାନ୍ଦୁଥିଲା, ହେଡ଼୍‌ସାର ଯେତେବେଳେ ଚରିତ୍ର ଉପରେ ଭାଷଣ ଦେଉଥିଲେ, ଯେତେବେଳେ ପିଅନ ନୋଟିସ୍‌ ନେଇ ଆସିଲା ଯେ ସୁମନ୍ୟୁ ଆଜି ଛଅଟା ଯାଏ ଡିଟେଣ୍ଡ ରହିବ, ସାରା ସମୟ ଇନ୍ଦୁ ଥିଲା ନୀରବ, ନିଶ୍ଚଳ ।
+ଯେମିତି ତା’ ଦେହରେ ପ୍ରାଣ ନାହିଁ ।
+ସେ ପଥର ପାଲଟିଯାଇଛି ।
+ଏବେ କିନ୍ତୁ ମୋ ସାମନାରେ ଇନ୍ଦୁ- ସେ ଗେଟ୍‌ ସେପଟରୁ ଧୀର ପାଦରେ ବାହାରିଆସିଲା ।
+ଛପି ଛପି ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ ।
+ସାମନାରେ ଇନ୍ଦୁକୁ ଦେଖି ସୁମନ୍ୟୁ ଥମକି ଠିଆ ହୋଇପଡ଼ିଲା ।
+କିନ୍ତୁ କିଛି ସେ କହିବା ପୂର୍ବରୁ ଶୁଣାଗଲା ଇନ୍ଦୁର ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ ଆବେଗ କମ୍ପିତ ସ୍ବର ।
+– ସୁମନ୍ୟୁ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ ।
+ନୀରବ ନିର୍ଜନ ସେତେବେଳେ ସାରା ପୃଥିବୀ ଯେପରି ।
+ଆକାଶରେ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ବିଷର୍ଣ୍ଣ ଅନ୍ଧାର ।
+ପବନର ଗତି ନାହିଁ ।
+ସାରା ପରିବେଶ ଶୂନ୍ୟ ଓ ନିର୍ଜନ ।
+ସେହି ପରିବେଶ ଭିତରେ ଏ ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି ଶୁଣାଗଲା ।
+ଅଦ୍ଭୁତ ଅସହାୟ ଓ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ।
+ମୋର ମନେ ହେଲା ଯେମିତି ସେଇ ସ୍ବରଟି ନିଃଶବ୍ଦରେ ବ୍ୟାପିଯାଇ ସାରା ଆକାଶ ଓ ଅନ୍ଧକାରକୁ ଆଚ୍ଛନ୍ନ କରିଦେଲା ।
+ମୁମୂର୍ଷୁ ପବନରେ ପ୍ରାଣସ୍ପନ୍ଦନ ସଞ୍ଚାରିଦେଲା ।
+ତା’ପରେ ଇନ୍ଦୁ ସୁମନ୍ୟୁର ଅତି ନିକଟକୁ ଚାଲିଆସିଲା ।
+କହିଲା- ସୁମନ୍ୟୁ, ମୁଁ ତୁମକୁ ସତରେ ଭଲପାଏ ।
+ଗଭୀର ବେଦନା ଓ ଅଶ୍ରୁରେ ଇନ୍ଦୁର ସ୍ବର ସଜଳ ହୋଇଉଠିଲା ।
+ତା’ର ନିଃଶ୍ବାସର ଗତି ଦ୍ରୁତ ହୋଇଉଠିଲା ଯେମିତି ।
+ସେ ଦୁଇ ହାତରେ ସୁମନ୍ୟୁକୁ ନିଜ ଛାତିରେ ଚାପିଧରିଲା ।
+ଗଭୀର ରୁପେ ତା’ ଓଠରେ ଚୁମ୍ବନ ଦେଲା ।
+ତା’ପରେ ଗୋଟିଏ ଝଟକାରେ ନିଜକୁ ମୁକ୍ତ କରିନେଇ, କେଉଁ ଅନ୍ଧାରରେ ମିଶିଗଲା ।
+ଏବଂ ସୁମନ୍ୟୁ ଏକ ବଜ୍ରାହତ ବୃକ୍ଷ ପରି କିଛି ସମୟ ନୀରବରେ ସେଇଠି ଠିଆ ହୋଇରହିଲା, ତଳକୁ ମୁଣ୍ଡ ପୋତି ।
+ସ୍ଥିର, ନିଶ୍ଚଳ ।
+ଯେମିତି ତା ଛାତି ହଠାତ୍‌ ନିଷ୍ପନ୍ଦ ହୋଇଯାଇଛି ।
+ନିଃଶ୍ବାସ ଯାଉନାହିଁ ।
+ଦେହରେ ପ୍ରାଣ ନାହିଁ ।
+ତା’ପରେ ଟିକିଏ କମ୍ପିଉଠିଲା ତା’ ଦେହ- ସେ ଧୀର ପାଦରେ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
+ପ୍ରେତାୟିତ ଗତି ପରି ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ ।
+ମୁଁ ମୋର ଲୁଚିବା ସ୍ଥାନରେ ହିଁ ଆପଣାକୁ ଗୋପନ କରି ରଖିଲି ।
+ପଦାକୁ ବାହାରିଲି ନାହିଁ ବହୁତ ସମୟ ଧରି ।
+ତା’ପରେ ଆକାଶର ଅସଂଖ୍ୟ ତାରା ମତେ ଚାହିଁ ମିଟିମିଟି ହସିବା ପରେ, ଗୋଟିଏ ଆହତ ପଶୁ ପରି ମୁଁ ବାହାରିଆସିଲି ।
+ପରଦିନଠାରୁ କିନ୍ତୁ ଆଉ ସୁମନ୍ୟୁର ଦେଖା ମିଳିଲା ନାହିଁ ।
+ନା- ତା’ ପରଦିନ ବି ନୁହେଁ ।
+କ୍ରମଶଃ ଗୋଟିଏ ଗୁଜବ ରଟିଲା କ୍ଲାସରେ- ସୁମନ୍ୟୁ ଘର ଛାଡ଼ି କୁଆଡ଼େ ଚାଲିଯାଇଛି ।
+କାହାକୁ କିଛି ନ କହି, ନ ଶୁଣି ।
+ଠିକ୍‌ ସେହି ଦିନ ରାତିରେ ହିଁ ।
+ଅବଶିଷ୍ଟ ଯେତେ ଦିନ ମୁଁ ସେ ସହରରେ ଥିଲି, ସୁମନ୍ୟୁର କୌଣସି ଖବର ଆଉ ମତେ ମିଳିନାହିଁ ।
+ମୁଁ ସ୍କୁଲ ପାସ୍‌ କରି କଟକକୁ ଆସି କଲେଜରେ ନାମ ଲେଖାଇଛି ।
+ତା’ ପରେ ମୋ ଜୀବନର ପଚିଶ ବର୍ଷ ପାଣି ପରି ବହିଯାଇଛି ।
+କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତା’ ଖବର ଆଉ ପାଇନାହିଁ ।
+ମୁଁ ଜାଣେନାହିଁ, ସୁମନ୍ୟୁ ଏବେ କେଉଁଠି ଅଛି ।
+ମୁଁ ଜାଣେ ନାହିଁ, ସେ ବଞ୍ଚିଛି କି ନାହିଁ ।
+ହୁଏତ ସେ ଏଇଠି କେଉଁଠି ଅଛି ।
+ଆମ ଭିତରେ ।
+ହୁଏତ ସେ ମୋର ଏଇ ଗପଟି ପଢିବ ।
+ପଢି ହସି ଦେବ ।
+‘କାପୁରୁଷ-ଭୀରୁ’- ଏତିକି ସେ କହିବ ମତେ ମନେ ମନେ ।
+ମୁଁ କାପୁରୁଷ ନିଶ୍ଚୟ ।
+ଭୀରୁ ନିଶ୍ଚୟ ।
+ନହେଲେ ସେଦିନର ସେଇ ଘଟଣାଟି ପରେ ମୁଁ ମୋର ଅପରାଧକୁ ଏମିତି ନୀଚ ଭାବରେ ଲୁଚାଇରଖିଥାଆନ୍ତି କିପରି ? 
+ମୋର କ’ଣ ଏତିକି ସତ୍‌ସାହସ ଥିଲା ଯେ ମୁଁ ଯାଇ କହିଥାଆନ୍ତି ଏଇ କବିତାଟି ସୁମନ୍ୟୁ ପଠାଇନାହିଁ ।
+ମୁଁ ପଠାଇଛି ଇନ୍ଦୁ ପାଖକୁ ।
+ମତେ କି ଦଣ୍ଡ ଦେଉଛନ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ ।
+ନା- ସେକଥା ମୁଁ କହିପାରିଲି ନାହିଁ ।
+ତା’ର କାରଣ ମୁଁ ଇନ୍ଦୁକୁ କେବେ ହୃଦୟ ଦେଇ ଭଲ ପାଇନାହିଁ ।
+କେବଳ ତା’ ରୂପକୁ ଦେଖି ମୁଗ୍‌ଧ ଓ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଛି ମାତ୍ର ।
+ତା’ରି ଆକର୍ଷଣ କରିବା ହିଁ ଥିଲା ମୋର ମୁଗ୍‌ଧ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ମନର କାମନା ।
+ସେଇଥିପାଇଁ ଏକ କାପୁରୁଷ ପରି, ଏକ ଭୀରୁ ପରି ମୁଁ ଆତ୍ମଗୋପନ କରିଗଲି ।
+କିନ୍ତୁ ସୁମନ୍ୟୁ- ଆଖିର ଲୁହ ଓ ହୃଦୟର ଯନ୍ତ୍ରଣା ନେଇ ସେ ଚାଲିଗଲା ।
+ବୋଧହୁଏ ଖୁବ୍‌ ଦୂରକୁ ।
+ଯେଉଁ ଦୂରତ୍ବ ଅତିକ୍ରମ କଲେ ପାଇବା ଓ ନ ପାଇବାର ଅର୍ଥ ଏକ ହୋଇଯାଏ ।
+ଆନନ୍ଦ ଓ ବେଦନାର ପାର୍ଥକ୍ୟ ଦୂର ହୋଇଯାଏ ।
+ସେହି ଦୂରତ୍ବ ବୋଧହୁଏ ସମସ୍ତେ ଅତିକ୍ରମ କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ ।