Upload New File

Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_29

+ଏବେ ମଧ୍ୟ ବଞ୍ଚିଛି
+ଗୋଦାବରୀଶ ମହାପାତ୍ର
+ତା: ସେପ୍ଟେମ୍ବର୍ ୩୦, ୨୦୧୩  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ସ୍ମରଣୀୟ ଲେଖା → ଗଳ୍ପ →
+ବେଣୁଧର କ’ଣ କରିବ କିଛି ଠିକ୍‌ କରିପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ଯେତେବେଳେ ଗାଁ ଯାକ ବାହାରନ୍ତି ସାହାଯ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ରକୁ ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ, ବେଣୁଧର ପିଣ୍ଡାରେ ତୁନି ହୋଇ ଠିଆହୁଏ ।
+ଭାବେ, ଏତେ ଲୋକ ଯାଉଛନ୍ତି, ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ମୁଁ ହାତ ପତେଇ ଠିଆହୋଇ ମାଗିବାଟା ସୁନ୍ଦର ହେବ ନାହିଁ ।
+ଯେଉଁଦିନ କେହି ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ, ସେଦିନ ବେଣୁଧର କାନ୍ଥରେ ଲଟକାଇଥିବା ଚିରା କାମିଜ୍‌ଟାକୁ ଦେହରେ ଗଳାଇଦେଇ ସେ ବଡ଼ ବରଗଛ ଦାଣ୍ଡକୁ ବାହାରିପଡ଼େ ।
+ଦାଣ୍ଡ ଡେଇଁ, ବିଲ ପଡ଼ିଆ ଡେଇଁ ଯେତେବେଳେ ସେ ବଡ଼ ବରଗଛ ମୂଳେ ପହଞ୍ଚେ, ଟିକିଏ ବସିପଡ଼େ ।
+ଶ୍ୟାମଳ ପତ୍ରଗହଳ ତଳେ ଶୀତଳ ପବନ ଟିକିଏ ପାଇ ସେ ଆଖି ବୁଜି ଅନେକ ଭାବେ ।
+ଭାବେ-ସେ ଯିବ, କେନ୍ଦ୍ର ଦୁଆରେ ଠିଆ ହେବ ।
+କିପରି ଠିଆ ହେବ? ହାତ ଯୋଡ଼ିବ ନା ହାତ ଦୁଇଟା ପାଖକୁ ଝୁଲାଇ ରଖିବ? 
+ମୁଣ୍ଡ ଟିକିଏ ନୁଆଁଇବ ନା ମୁଣ୍ଡକୁ ବୀର ପରି ସିଧା ରଖି ଠିଆହେବ? 
+ହସିବ ନା ଦୁଃଖରେ ମୁହଁ ଶୁଖାଇ ଚାହିଁବ? କ’ଣ କରିବ କିଛି ସେ ସ୍ଥିର କରିପାରେ ନାହିଁ ।
+ ବିଚାରେ, ସେଠି ଯେ ଥିବେ, ସେ ଯେବେ ଚିହ୍ନା ଲୋକ ହୋଇଥିବେ, ତେବେ କ’ଣ କରିବାକୁ ହେବ?
+ବସି ବସି, ବିଚାରି ସୂର୍ଯ୍ୟ ମୁଣ୍ଡ ଉପରକୁ ଉଠେ, ତା’ର ଭାବନା ଶେଷ ହୁଏ ନାହିଁ ।
+ସେହି ଜନଶୂନ୍ୟ ବିଲମାଳ ଭିତରେ ଗଛଡ଼ାଳରେ ଦୁଇଟା ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା ଚେଁ ଚେଁ ଶବ୍ଦ କରି ଏ ଡାଳରୁ ସେ ଡାଳକୁ ଧାଆଁନ୍ତି କିମ୍ବା କୁଆ କୋଇଲି ରାବି ଉଠନ୍ତି, ସେ ଆଣ୍ଠୁ ଉପରୁ ମୁଣ୍ଡ ଉଠାଇ ଆଖି ଫିଟାଏ କିନ୍ତୁ ଦେଖେ ସେହି ନିତିଦିନର ସଂସାର ତାହାରି ଆଗରେ ।
+ଦୂରର ମରୀଚିକା ପାଣି ପରି ଭାସିଯାଏ ।
+ତା’ର ଆଶା ଠିକ୍‌ ସେହିପରି ଦୂରକୁ ବହିଯାଏ ।
+ମୁହଁ ବୁଲେଇ ଦେଖେ, ଦୂରେ ଗଛ ଗହଳରେ ସିରେଇ ଗାଁ ।
+ସେହିଠାରେ ଗୋଟାଏ ଚାଳ ଉପରେ ଗୋଟାଏ ଜାତୀୟ ପତାକା ।
+ତାହାରି ତଳେ ସ୍ବେଚ୍ଛା ସେବକ, ଦେଶସେବକ, ମାତୃପୂଜକ, ଜନନାୟକ, ଦରିଦ୍ର-ସାଥୀ-ଯେ କେହି ଚାଉଳ ଧରି ବାଣ୍ଟିବାକୁ ବସିଥିବେ ବୋଲି ମନେକରେ ।
+ଅନ୍ୟଆଡ଼େ ମୁହଁ ବୁଲେଇ ଦେଖେ, ସେହିପରି ଗୁଡ଼ାଏ ଗଛ ଗହଳରେ ବାଗଲପଡ଼ା ।
+ତାହାରି ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଚାଳଘର, ସେହି ଚାଳଘର ଭିତରେ କେତୋଟି ପ୍ରାଣୀ, କାହା ପେଟରେ ଅନ୍ନ ନାହିଁ କି କାହା ମୁହଁରେ ହସ ନାହିଁ ।
+ଦିନେ ନୁହେଁ, ଦୁଇଦିନ ନୁହେଁ, ପାଞ୍ଚ ଦିନ ହେଲା ସେହି କୁଡ଼ିଆ ତଳେ ଚୁଲି ଜଳି ନାହିଁ, ସେ ଭିତରେ ଅଇଁଠା ପଡ଼ିନାହିଁ ।
+ଏ କଥା ଭାବିଲାବେଳେ ସେ ପୁଣି ଆଖି ବୁଜିଯାଏ ।
+ମାତ୍ର ନିଜ ଭିତରେ ସେ ଦେଖେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜଗତ ।
+କି ସୁନ୍ଦର, କି ଜୀବନମୟ ଜଗତ ସେ! ସେ ଭିତରେ ବେଣୁଧର ବୋଲି ସତର ବର୍ଷର ଯୁବକ କେତେ ଖେଳିଲା, କେତେ ହସି ହସେଇଲା, କେତେ ନାଚି ନଚେଇଲା ।
+ସେ ଗଲା ଘର ଛାଡ଼ି ପାଠ ପଢ଼ିବାକୁ ଯେଉଁଠାରେ ଦେବତା ମଣିଷର ସାକ୍ଷୀ, ସେହିଠାରେ ସେ ପାଠ ପଢ଼ିଲା ।
+ପାଠ ପଢ଼ି ସେ ଭାବିଲା- ସେ ଜାଗିବ, ଦେଶକୁ ଜଗାଇବ ।
+ବେଣୁଧର ଆଖି ଫିଟେଇଲା ।
+ସେ ଦେଖିଲା, ପୁଣି ସେହି ଆଖି ଆଗରେ ପୁରୁଣା ସଂସାର ।
+ସେହି ଭଙ୍ଗାରୁଜା ସଂସାର ଭିତରେ ତା’ର ପାଠପଢ଼ା କାଳରେ ଶେଷ ହୋଇଛି; ସେହି ନିରସ ସଂସାର ଭିତରେ ତା’ର ଆଶାର ଝରଣା ଶୁଖି ଆସିଛି, ପ୍ରାଣର ରସ ମରିଯାଇଛି ।
+ସେ ଆସିଛି ଭିକ ମାଗି କେତୋଟି ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ପୋଷିବ ବୋଲି ।
+ବେଣୁଧର ପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ବରଗଛ ମୂଳେ ଠିଆ ହୋଇ ମୁହଁ ବୁଲେଇଲା ଗାଁ ଆଡ଼କୁ ।
+ଭାବିଲା, ‘‘ନାଁ, ମୁଁ ଏପରି ଭାବରେ ଯାଇ ଭିକ ମାଗିବାଟା ସୁନ୍ଦର ହେବ ନାହିଁ ।
+କେହି ଯେତେବେଳେ ଯାଉନାହାଁନ୍ତି, ମୁଁ ଏକାକୀ ଗଲେ ସେମାନେ ମନେକରିବେ କ’ଣ ? ବରଂ ଗହଳି ଭିତରେ ପଶି କାନି ପତେଇ ମାଗିଦେଲେ ଚଳିପାରେ ।’’
+ତଥାପି ବେଣୁଧର କ’ଣ କରିବ ବୁଝିପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ଦିନେ ଗଲା, ଦୁଇ ଦିନ ଗଲା, ଚାରି ଦିନ ଗଲା ।
+ଆଠ ଦିନ ଗଲା ।
+ଦିନ ସତେ ଅବା ପାଣି ପରି ବହିଗଲା ।
+ସେ ଦେଖିଲା, ସେଇ ସୁଅରେ ତା’ ନିଜ ଗାଁର ଶହ ଶହ ମହାପ୍ରାଣୀ ଭାସି ଭାସି, ପେଟ ଦେଖାଇ, କଙ୍କାଳ ଦେଖାଇ, କାନି ଦେଖାଇ ଯାଇ ଲାଗୁଛନ୍ତି ସରେଇ ଗାଁର ଚାଉଳବଣ୍ଟା କେନ୍ଦ୍ର ଦୁଆରେ ।
+ଯାହା ପାଉଛନ୍ତି ମୁଠାଏ, ତାହା ଶିଝେଇ ଖାଇବାକୁ ଦରକାର ପଡ଼ୁନାହିଁ ।
+ଖରାବେଳେ ତଳତାତି ଓ ଉପରତାତି ଭିତରେ ମଝିରେ ଯେ ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକ ତାତି ଉଠୁଛି, ତାହା ସେମାନେ ସମ୍ଭାଳି ନପାରି ମୁଠା ମୁଠା ଚାଉଳ ବ୍ୟାକୁଳ ଭାବରେ ପାଟିରେ ଭର୍ତ୍ତି କରୁଛନ୍ତି ।
+ବେଣୁଧର ଘରକୁ ଫେରିଆସିଲା ।
+ଏପରି ଦିନେ ନୁହେଁ, ଦଶ ଦିନ ଯାଇ ଦଶ ଦିନ ଫେରିଲା ।
+ସବୁ କଥାର ସୀମା ଅଛି; ମାତ୍ର ବେଣୁଧରର କଥା ସୀମା ପାର ହୋଇଗଲା ।
+ଘରେ ଯେତେବେଳେ ଖୁଦକଣିକାଏ ସୁଦ୍ଧା ନାହିଁ, ସେତେବେଳେ କି ସୀମା ଭିତରେ ରହିହୁଏ ? ଶେଷରେ ଦିନେ ସେ କେନ୍ଦ୍ରରେ ଯାଇ ହାଜର ହେଲା ।
+– ଦୁଇ –
+ସିରେଇ ଗାଁ’ର ସାହାଯ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ର ।
+ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ-ରାକ୍ଷସର ତାହା ଗୋଟାଏ ବିରାଟ ଯାଦୁଘର ।
+ଯେଉଁ ଦେଶରେ ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ବିରାଟ ପଥରସ୍ତୂପ ଉପରେ ପତିତପାବନ ବାନା ଉଡ଼ୁଛି, ସେହି ଦେଶର ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ନରନାରୀଙ୍କ ବିକଳ ଧ୍ବନି ସେତେବେଳେ ସିରେଇରେ ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହେଉଥିଲା ।
+ଯେଉଁ ଦେଶର ମଣିଷର ସାକ୍ଷୀ ରୂପ ସ୍ବୟଂ ଦେବତା ବାଟ ଚାଲି ଆସିଥିଲେ ବୋଲି କଥା ଅଛି, ଦୁଃଖ ଦାରିଦ୍ର୍ୟର ସାକ୍ଷ୍ୟ ନେବା ପାଇଁ ସେଇ ଭୂମିର ପରମ ସନ୍ୟାସୀ ଉତ୍କଳମଣି ସେହିଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିଲେ ।
+ସେତେବେଳେ ସିରେଇ ଗୋଟାଏ ବିରାଟ ମଶାଣି କହିଲେ ଚଳେ ।
+ଦରମରା ମଣିଷଗୁଡ଼ାକ ସେଠାରେ ମରିବେ କି ଜିଇଁବେ, ଠିକ୍ କରିପାରୁ ନଥିଲେ ।
+କାହା ଆଖିରେ ଜ୍ୟୋତି ନଥିଲା, କାହା ମୁହଁରେ ହସ ନଥିଲା, କାହା ପାଦରେ ବଳ ନଥିଲା, କାହା ପେଟରେ ଅନ୍ନ ନଥିଲା କି କାହା କଟିରେ କନା ନଥିଲା- ଥିଲା କେବଳ ସମସ୍ତଙ୍କ କଣ୍ଠରେ ବିକଟ ସ୍ବର ।
+ସମସ୍ତେ କହୁଥିଲେ, ‘ଦିଅ-ଦିଅ-ଦିଅ’ ।
+ବେଣୁଧର ସେଇ ଭିତରେ ଯାଇ ଠିଆହେଲା ।
+ସେ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ତା’ର କାନ ତାବ୍‌ଦା ପଡ଼ିଗଲା ।
+ସେ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ତା’ ଆଖିକି ଜାଲୁଜାଲୁଆ ଦିଶିଲା ।
+ସେ ସେହି ଭିତରେ ଜଣେ ହୋଇ ଠିଆହେବାକୁ ଇଚ୍ଛା କଲା ନାହିଁ ।
+ ମନେକଲା, ଲୋକଲୋଚନ ଆଗୋଚରରେ କେଉଁଠି ସେ ମିଶିଯାଆନ୍ତା କି, କେଉଁଠି ସେ ଆପଣାର ମୁହଁଟା ଲୁଚାଇ ଠିଆ ହୋଇପାରନ୍ତା କି, କେଉଁଠି ନିଜକୁ ହରାଇ ପାଗଳ ହୋଇଯାଆନ୍ତା କି?
+ସେ ପଛକୁ ଘୁଞ୍ଚି ଆସିଲା ।
+କାହାର ସ୍ନେହପାଳିତ ଗୋଟିଏ ଗଛମୂଳେ ପଥର ଉପରେ ବସିପଡ଼ି ଖାଲି ଦେଖିଲା ।
+ତାକୁ ଦିଶିଲା ଗୋଟାଏ ପ୍ରାଚୀନ ବିରାଟ ଜାତି ହଠାତ୍‌ କିପରି ଭିକାରୀ ପାଲଟିଗଲା ।
+ଜୀବନ ଥାଉ ଥାଉ ଜାତିଟା କିପରି ଅପମାନ ବରଣ କରିନେଲା ।
+ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ବାଟ କିପରି ସେ ଭୁଲିଆସିଲା!
+ତାକୁ ଦିଶିଲା- ଏଇପରି ଏକ ପ୍ରଭାତ ଅବସରରେ ସେ ପାଠ ପଢ଼ିଥିଲା ।
+ ଚିରଶ୍ୟାମଳ ବକୁଳ ଛୁରିଅନା ମୂଳେ ଶହ ଶହ ତରୁଣ ପ୍ରାଣରେ ଯେଉଁ ଶିକ୍ଷାର ମଞ୍ଜି ପୋତା ଯାଇଥିଲା, ତାହା କ’ଣ ଶେଷକୁ ବଢ଼ିଉଠିଲା ଏଇ ଭିକ ମାଗିବା ପାଇଁ? ବେଣୁଧର କ’ଣ ଶେଷରେ ଏଇଆ ହେବ ବୋଲି ବହି ଧରିଥିଲା?
+ବେଣୁଧର ସେଠି ଅଛି କି ନାହିଁ, ବୁଝିପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ସେ ନିଜକୁ ଖୋଜିଲା ।
+ତା’ର ଆଖି ରହିଲା ଭିତରେ, ତା’ର ମନ ରହିଲା ଭିତରେ, ତା’ର ଭାବନା ରହିଲା ଭିତରେ, ତା’ର ଶରୀରଟା କେବଳ ସିରେଇ ଗାଁର ଏକ ଗଛମୂଳେ ଥିଲା ।
+ଚାଉଳ ଧରି ଲୋକେ ଫେରି ଚାଲିଛନ୍ତି, ଗହଳି କ୍ରମେ ଭାଜି ଆସୁଛି, ଖରା କ୍ରମେ ମାଡ଼ିଆସୁଛି; କିନ୍ତୁ ବେଣୁଧର ନିଜକୁ ହରେଇ ଗଛମୂଳେ ବସିଛି ।
+-ତିନି-
+ଝାଞ୍ଜି ପବନର ସ୍ପର୍ଶ କିମ୍ବା କପୋତର କରୁଣ ଧ୍ବନି ବେଣୁଧରର ମୋହ ଭାଙ୍ଗି ପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ଗଛଟା ଯେପରି କାହାକୁ କିଛି ନକହି ଅନେକ ଦିନୁ ଠିଆ ହୋଇଛି ।
+ତାହାରି ତଳେ ବେଣୁଧର କାହାକୁ କିଛି ନ ମାଗି ସକାଳ ପହରୁ ବସିଛି ।
+ତା’ର ଆଗରେ ପ୍ରଶ୍ନ ହେଲା- ‘‘ବାବୁ ତୋ’ର ଗାଁ?’’
+ଦଶ ପାଞ୍ଚଥର ଏହିପରି ପଚାରିବା ପରେ ବେଣୁଧର ମୁହଁ ଟେକି ଚାହିଁଲା ।
+ଚାହିଁଲା, ସତେ ଯେପରି କୋଣାର୍କର ଗୋଟାଏ ପଥରମୁର୍ତ୍ତି କେତେ ଯୁଗ ହେଲା ପାଣି-ପବନ, ଖରା-ତରା ସହି ସହି ପଡ଼ି ରହିଥିଲା, ହଠାତ୍‌ କାହାର ଡାକରେ ତା’ର କଡ଼ ପିଣ୍ଡରେ ପ୍ରାଣ ସଞ୍ଚାର ହେଲା ।
+ପୁଣି ତାକୁ ପଚରାଗଲା- ‘‘ତୋ’ର ଗାଁ କେଉଁଠି ବାବୁ? ଚାଉଳ ନେଇଚୁ?’’
+ବେଣୁଧର ସେଇପରି ଚାହିଁ ରହିଲା ।
+ତା’ପରେ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଧୀରେ ଧୀରେ ତା’ ପାଖକୁ ଲାଗି ଆସିଲେ ।
+ଗୋଟିଏ ଶୀତଳ କୋମଳ ହାତର ସ୍ପର୍ଶ ତା’ ପିଠିରେ ଲାଗିଲା ।
+ପିଠିର କାମିଜ୍‌, ଦେହର ଚର୍ମ, ଚମତଳର ରକ୍ତ, ମାଂସ ଓ ହାଡ଼ ଭେଦ କରି ସତେ ଅବା ସେହି ସ୍ପର୍ଶ ବେଣୁଧରର କେଉଁ ଅନ୍ତର ଭିତରେ ବାଜିଲା, ତା’ର ଦେହ ଶୀତେଇ ଉଠିଲା ।
+ତା’ର ଆଖିପତା ଥରିଲା ।
+ଆଖି କ୍ରମେ ଓଦା ହୋଇ ଆସିଲା ।
+ତା’ପରେ ଚେଷ୍ଟା କଲା, ଓଠକୋଣ ଥରି ଆସିଲା ।
+ସେ ବ୍ୟକ୍ତି ପଚାରିଲେ- ‘‘ଚାଉଳ ନେଇଚୁ ବାବୁ?’’
+– ‘‘ନା ।’’ 
+ଏତିକି କେବଳ ସେ କହିଲା
+– “ନେବୁ?’’
+– ‘‘ନା… ମୁଁ ନେବାକୁ ଆସି ନାହିଁ ।’’
+– ‘‘ଆଉ ତେବେ…?’’
+ବେଣୁଧର ଆଉ ସାମ୍ଭାଳି ପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ଭୋ’ କରି କାନ୍ଦିଉଠିଲା ।
+ ଏତିକି କହିଲା- ‘‘ଏଇପରି ଗଛମୂଳେ ଏଇ ଚରଣ ତଳେ ପରା ବସି କଥା ଶୁଣିଥିଲି…
+‘ଜୀବନ ଥିଲେ ଭାଇ ପାତିବା ନାଇଁ ହାତ,
+ମଣିଷ ପରି ଦିନେ ମଣିଷ ହୋଇବା ତ ।’
+ତା’ପରେ-ତା’ପରେ ଅନେକ କ୍ଷଣ ବିତିଗଲା ।
+ବସିପଡ଼ିଥିବା ବେଣୁଧରର ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ସେଇ ଶାନ୍ତ ଉଦାର ମହାପୁରୁଷ ଦୂରରେ, ଖୁବ୍ ଦୂରେର- ସୁଦୂର ଦିଗ୍‌ବଳୟ ସୀମାରେ ଚକ୍ଷୁ ସ୍ଥିର ରଖି ଅନେକ କ୍ଷଣ ଠିଆହେଲେ ।
+ଦୁଇ ଧାର ଅଶ୍ରୁ ତାଙ୍କର କୃଷ୍ଣୋଜ୍ବଳ ଶ୍ମଶ୍ରୁମଣ୍ଡଳରୁ ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ହୋଇ ଖସୁଥିଲା ।
+ଆଖି ମୁଦି ହୋଇଯାଉଥିଲା ।
+ଯେତେବେଳେ ସେ ଆଖି ଫିଟାଇଲେ, ଦେଖିଲେ ସ୍ବେଚ୍ଛାସେବକ ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି; ବେଣୁଧର ପଥର ପରି ତଳେ ପଡ଼ିଛି ।
+ତାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ପଦେ କଥା ବାହାରିଲା- ‘ଏ ଜାତି ଏବେ ମଧ୍ୟ ବଞ୍ଚିଛି’ ।