Upload New File

Data Collected/Odia/IIIT-BH/Monolingual-corpora/odiasahitya.com/sent_odiasahitya_lekha_55

+ମହାନଗରୀର ରାତ୍ରି
+- ସୁରେନ୍ଦ୍ର ମହାନ୍ତି
+ତା: ମେ ୨୬, ୨୦୧୨  
+ମୂଳ ପୃଷ୍ଠା → ସ୍ମରଣୀୟ ଲେଖା → ଗଳ୍ପ →
+ଗଙ୍ଗା ଜେଟୀରେ ଗୋଟିଏ ଷ୍ଟୀମର୍‌ରେ ଅଶାନ୍ତି ଚିତ୍କାର ଶୁଭୁଛି ।
+ଚୌରଙ୍ଗୀର ଜନବିହୀନ ରାସ୍ତା ବିଜୁଳିବତୀର ନିର୍ଜନ ଆଲୋକରେ ଦିଶୁଛି ପ୍ରେତପୁରୀ ପରି ଅଶରୀରୀ ଓ ରହସ୍ୟାବୃତ ।
+ଚୌରଙ୍ଗୀ-ବଣିଆ ସଂସ୍କୃତିର ମକ୍କାମଦିନା !
+ଟ୍ରାମ୍‌ରାସ୍ତାର ସେପାଖେ ଦଳ ଦଳ ହୋଇ ଶରଣାର୍ଥୀ ଶୋଇଛନ୍ତି ମାଟିରେ- ତଳେ ମହାନଗରୀର ଧୂଳି, ଉପରେ ରାତିର ନିଶୀଥ ଆକାଶ ।
+କୋଉଠି କୋଉଠି ବିଡ଼ିରୁ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିଆଁ ନିଭି ନାହିଁ, ରାସ୍ତା କଡ଼ ଚୁଲୀରେ ରଡ଼ନିଆଁ ଧପ୍‌ଧପ୍‌କରୁଚି ।
+ଆକାଶରେ ଶୁକ୍ଳ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶୀ ତିଥିର ନିଃସଙ୍ଗ ଚନ୍ଦ୍ର ମାତାଲ ପରି ଢଳିଢଳି ଚାଲିଛି ଆକାଶର ରାଜପଥରେ ।
+ପାଖରେ ଗୋଟିଏ ବିଲାତୀ ହୋଟେଲ୍‌ରୁ ନାଚର ଆଡ୍ଡା କେତେବେଳୁ ଭାଙ୍ଗିଲାଣି ।
+ଜଣେ ଜଣେ ବିଲାତୀ ପୋଷାକ-ପିନ୍ଧା ସାହେବ ପାଞ୍ଚ ଦଶ ମିନିଟ୍‌ଅନ୍ତରରେ ହୋଟେଲ ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସୁଛନ୍ତି ହୁଇସିଲ ମାରି ମାରି ।
+ଚୌରଙ୍ଗୀ ପେଭ୍‌ମେଣ୍ଟ ।
+‘ସଲାମ ସାହେବ ।’ ‘ସଲାମ୍‌’
+‘ଛୋକ୍‌ରୀ ମାଙ୍ଗ୍‌ତେ ହେଁ ?’
+‘ନନ୍‌ସେନ୍‌ସ ! କ’ଣ କହୁଛ ?- କଡ଼ା ଗଳାରେ ପଚାରିଲି ।
+ମାତ୍ର ତା’ର ଏହାହିଁ ବ୍ୟବସାୟ ।
+ ଲୋକଟା ଟିକିଏ ଶଙ୍କି ଯାଇଁ କହିଲା, ‘ବେଶୀ ଦୂର ନୁହେଁ, ଏଇ ପାର୍କ ଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍ ମୋଡ଼ରେ ସାହେବ !’
+ବିଶିଷ୍ଟ କଥାକାର ସୁରେନ୍ଦ୍ର ମହାନ୍ତିଙ୍କ ଅନେକ ଗଳ୍ପ ମଧ୍ୟରୁ ମହାନଗରୀରେ ରାତ୍ରି ଏକ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଗଳ୍ପ ।
+୧୯୪୯ ମସିହାରେ ଲିଖିତ ଏହି ଗଳ୍ପର ସ୍ଥାନ କାଳ ପାତ୍ରରେ ଆଜି ମଧ୍ୟ ବିଶେଷ କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇନାହିଁ ।
+ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଚାଲିଲା ।
+ଘୃଣା ଓ ଲଜ୍ଜାରେ ମୋର ଦେହ ଥରିଗଲା ।
+ ସେ ଲୋକଟିକୁ ଯଦି କୁକୁର ପରି ଗୁଳି କରି ମାରି ପାରନ୍ତି ! 
+ କି ନୀଚ, କି କଦର୍ଯ୍ୟ ! 
+ ଅଥଚ ଏ ଦଲାଲୀ ସଭ୍ୟତାର ସେ ତ ଜଣେ ପ୍ରତିନିଧି ! 
+ ରାଷ୍ଟ୍ର ଓ ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟରେ ଦଲାଲୀ କରି ଯଦି ନେତାର ସମ୍ମାନ ମିଳେ, ନ୍ୟାୟବିଚାର ଓ ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟରେ ଦଲାଲୀ କରି ଯଦି ଓକିଲର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ମିଳେ, ଭଗବାନ ଓ ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟରେ ଦଲାଲୀ କରି ଯଦି ମହାପୁରୁଷ ଓ ମହାତ୍ମାର ପଦବୀ ମିଳେ, ତା’ହେଲେ କେଉଁ ହତଭାଗିନୀର ମାଂସ ଓ କେଉଁ କାମୁକର ଜାନ୍ତବ କ୍ଷୁଧା ଭିତରେ ଦଲାଲୀ କଲେ, ତାହା ନିନ୍ଦନୀୟ ହେବ କାହିଁକି ? 
+ ବିଚିତ୍ର ଏହି ଦଲାଲୀ ସଭ୍ୟତା ଓ ବଣିଆ ସଂସ୍କୃତି ! 
+ ଶେଷକୁ କେଉଁଦିନ ଏ ଦେଶର ଆତ୍ମାକୁ ନେଇ ଯେ ଏମାନେ ବିକ୍ରୀ କରିଦେବେ, ତା’ର ଠିକଣା ନାହିଁ ! 
+ ଦଲାଲୀ ପରସେଣ୍ଟଜ୍ ଟା ତ ମିଳିବ- କ୍ଷତି କ’ଣ ?
+ଜଣେ କିଏ ଗୋଟିଏ ଖୁମ୍ବର ଉଢ଼ାଳ ଛାଇରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ।
+ମୋତେ ଦେଖି ଶିକାରୀ ପରି ଝାମ୍ପ ଦେଇ ମୋ ଆଗରେ ଆସି ଠିଆ ହୋଇଗଲା ।
+ସେହି ଏକା ବିଜ୍ଞାପନ; ‘ବେଶୀ ଦୂର ନୁହେଁ ବାବୁ, ଏଇ ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍ ମୋଡ଼ ଉପରେ !’
+ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁଲି, ସେ ପ୍ରଥମ ଲୋକଟା ଜଣେ ସାହେବୀ-ପୋଷାକ ପରିହିତ ବିଳାସୀଙ୍କୁ ଧରି ଗୋଟାଏ ଟାକ୍ସିରେ ଉଠୁଛି !… ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଅନାସକ୍ତ ଭାବରେ ଚାଲିଲି; ଯେମିତି କିଛି କଥା ଶୁଣିନାହିଁ ! ସେ ଲୋକଟା ମୋ ପଛରେ କେଇ ପାହୁଣ୍ଡ ଆସି ପୁଣି ଫେରିଗଲା ।
+ଗୋଟିଏ ଘୋଡ଼ାଗାଡ଼ିବାଲା, ରାସ୍ତା ଉପରେ ବଗି ଛୁଟାଇ ନେଉ ନେଉ ଦିଲ୍‌ଦାରିଆ କଣ୍ଠରେ ଡାକିଲା … ‘ଆଇୟେ ସା’ବ୍‌, ବଡ଼ାବଜାର ! ବଡ଼ାବଜାର ସା’ବ୍‌ ।’
+ପୁଣି ଆଉ ଜଣେ ।
+ସେଇ ଏକ କଥା… ‘ଏଇ ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ ଉପରେ !’ ସେ ଲୋକଟା ଆଡ଼େ ଥରେ ଚାହିଁଲି !- ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ର କଥା, ସେ ବିଷଦ ଭାବରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
+ପଚାରିଲି… ‘ଏହା କ’ଣ ରୋଜଗାର ?’
+ସେ ଲୋକଟା ନିର୍ବିକାର ଭାବରେ ଜବାବ ଦେଲା…
+‘ହଁ ବାବୁ, ପରସେଣ୍ଟଜ୍‌ ଆଉ ବକ୍‌ଶିଶ୍‌ରୁ ରୋଜଗାର ମନ୍ଦ ହୁଏ ନାହିଁ !’
+ତା’ପରେ ଚାଲିଲା ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ର ଲୋଭନୀୟ ବିଜ୍ଞାପନ !
+ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ ନୁହେଁ, ତାର ଆହୁରି ଆଗକୁ ।
+ମାର୍ଚ୍ଚ ମାସର ରାତି ! ତଳର ମାଟି ଉପରୁ ଗୋଟାଏ ଗରମ ବାଷ୍ପ ବାହାରୁଛି ।
+ସର୍ବଂସହା ଧରଣୀର ମର୍ମଭେଦୀ ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ ! ନିଶ୍ବାସ ରୁନ୍ଧି ହୋଇ ଆସିଲା ପରି ଲାଗୁଛି ।
+ ରାସ୍ତାର ଡାହାଣ ପାଖରେ ଶିମିଳି ଗଛଗୁଡ଼ାକରେ ଧରିଛି ଅସୁମାରି ଫୁଲ, ପାରାଭାଡ଼ି ପରି ଉଞ୍ଚା କୋଠାଗୁଡ଼ାକରେ କେତେ ହଜାର ହଜାର ପରିବାର ଅବିକା ହୁଏତ ନିଦ୍ରା ଅଚେତନ ହୋଇ ପଡ଼ିବେଣି.. ସ୍ବାମୀ, ସ୍ତ୍ରୀ, ଭାଇ, ଭଉଣୀ, ବାପ, ଝିଅ, ସମସ୍ତେ !
+ଗୋଟାଏ ଗଳି, ତା’ପରେ ଗୋଟାଏ ଉପଗଳି, ସେଇ ଉପଗଳି ଯେଉଁଠି ଶେଷ ହୋଇଛି, ସେଠି ତଳ ମହଲାର ଗୋଟାଏ ଫ୍ଲାଟ୍‌ ।
+ ଉପରେ ଫ୍ଲାଟ୍‌ଗୁଡ଼ାକରେ ଶୁଭୁଛି ଉଚ୍ଛୃଙ୍ଖଳ ହସ, ମାତାଲ କଣ୍ଠର କୋଳାହଳ…! ଏଇ ତା’ହେଲେ ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼!
+ସେ ଲୋକଟା ବାହାରୁ ଦରଜା ଶିକୁଳୀ ହଲାଇ ଡାକିଲା ।
+ଦରଜା ଖୋଲିଗଲା ।
+ଯିଏ ଦରଜା ଖୋଲିଲେ, ସେହି ହୁଏତ ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ମୋଡ଼ର ବିଳାସିନୀ ! ଲଜ୍ଜାରେ ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ କରିନେଲି ! ତଳକୁ ଚାହିଁ କ’ଣ ଯେ ଭାବୁଥିଲି, ନିଜେ ଜାଣେନା ।
+ଲୋକଟା ମୋତେ ସାମାନ୍ୟ ଠେଲିଦେଇ କହିଲା… ‘ବାବୁ, ବକ୍‌ଶିଶ୍‌!’ ପକେଟ୍‌ରୁ ଖଣ୍ଡେ ପାଞ୍ଚଟଙ୍କିଆ ନୋଟ୍‌ କାଢ଼ି ସେ ଲୋକଟାର ହାତରେ ଗୁଞ୍ଜିଦେଲି ।
+ ସେ କୃତକୃତ୍ୟ ହୋଇ ନିତ୍ୟଅଭ୍ୟସ୍ତ ଭଙ୍ଗୀରେ କହିଲା… ‘ସଲାମ୍‌!’ ତା’ପରେ ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ର ଅଧିବାସୀଙ୍କ ଆଡ଼େ ଚାହିଁ କହିଲା, ‘ମୋତେ ମିଳିଯାଉ ଦିଦି !’
+ମୁଁ ପଚାରିଲି… ‘ଆଉ କ’ଣ ?’
+ସେ ଲୋକଟା କହିଲା,… ‘ମୋର ପର୍‌ସେଣ୍ଟେଜ୍‌!’
+ଆଉ ଖଣ୍ଡେ ପାଞ୍ଚଟଙ୍କିଆ ନୋଟ୍‌ ସେ ଲୋକଟା ହାତରେ ଗୁଞ୍ଜି ଦେଇ କହିଲି,… ‘ଯାଅ ଏଥର !’
+ସେ ଲୋକଟା ହୁଇସିଲ ମାରି ମାରି ବେପରୁଆ ଭାବରେ ଚାଲିଗଲା ।
+ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ର ଅଧିବାସିନୀ ମୋ ଆଡ଼େ କିଛି ସମୟ ବିସ୍ମିତ ଆଖିରେ ଚାହିଁ କହିଲେ, ‘ଭିତରକୁ ଆସନ୍ତୁ ।’
+ଶୋଷରେ ତଣ୍ଟିଟା କିପରି ଶୁଖି ଆସିଛି ।
+ ଭିତରକୁ ଯାଇ ପଚାରିଲି, ‘କିଛି ପିଇବାକୁ ଦେଇ ପାରିବ ?’
+ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି କହିଲା, ‘ନିଶ୍ଚୟ ।’ 
+ତା’ପରେ ଗୋଟିଏ ଝିଅର ନାଁ ଧରି ଡାକିଲା-
+‘ମିନୁ, ମିନୁ !’
+କିଛି ସମୟ ପରେ ତେର ଚଉଦ ବର୍ଷର ଝିଅଟିଏ ଆସିଲା ନିଦ ମଳମଳ ଆଖିରେ, ମୁହଁରେ ତାର ବିରକ୍ତିର ଚିହ୍ନ ସୁସ୍ପଷ୍ଟ ।
+ମାତ୍ର ସେଥିରେ ତାର ଉଦ୍ଭିନ୍ନ କମଳ ପରି ମୁଖମଣ୍ଡଳର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଯେପରି ଆହୁରି ଶତଗୁଣ ବଢ଼ି ଉଠିଛି ।
+ସେ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟି କହିଲା… ‘ଗୋଟାଏ ବିୟରରେ ବରଫ ଦେଇ ନେଇ ଆ ତ, ମିନୁ ।’
+ଯାହା ହେଉ, ଭଦ୍ର ମହିଳାଙ୍କର ରୁଚି ଅଛି ।
+ଆଶ୍ବସ୍ତ ହେଲି ! ମିନୁ ଚାଲିଗଲା ।
+ନିଦ୍ରାଶିଥିଳିତ ବେଣୀ, କେଉଁ କାମୁକର ବ୍ୟଗ୍ର ବାହୁ ପରି, ମାଂସଳ ନିତମ୍ବକୁ ତା’ର ବାରମ୍ବାର ବେଷ୍ଟନ କରି ଯାଉଥିଲା ।
+ବେଣୀରେ ବାନ୍ଧିଥିଲା ପୁଣି ଗୋଟିଏ ରକ୍ତ ଗୋଲାପ ।
+ ତାହା କିନ୍ତୁ ମଥିତ, ମଳିନ ଦିଶୁଥିଲା !
+ସେଇଆଡ଼େ ଚାହିଁ ରହିଥିଲି ମୁଗ୍ଧ ଆଖିରେ ।
+ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି କହିଲା, ‘ସେ ମୋର ଭଉଣୀ ବାବୁ ।
+କିନ୍ତୁ ତାର ଶୁଭବଳି ହୋଇନାହିଁ ।’
+ସେ ହୁଏତ ଆଶଙ୍କା କରୁଥିଲା, ମୁଁ ମିନୁର ମାଂସ ପାଇଁ ଅଡ଼ି ବସିବି ।
+ମାତ୍ର ଏ ମାଂସ କ’ଣ, ଦେହର କ୍ଷୁଧା ମେଣ୍ଟାଇଛି କେବେ ? ଏ ମାଂସ କେବଳ ମନର କ୍ଷୁଧାପାଇଁ ।
+ନିଜର କନ୍ୟା ପରି ମିନୁକୁ ସ୍ନେହ କରିହୁଏ, କିନ୍ତୁ ବାରବିଳାସିନୀ ପରି ତାକୁ ଉପଭୋଗ କରିହେବ ନାହିଁ ।
+ମିନୁ ଗୋଟିଏ ଟ୍ରେରେ ବରଫ ମିଶା ଗୋଟିଏ ବିୟର ଗ୍ଲାସ୍‌ ଆଣି ରଖି ଦେଇଗଲା ।
+ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି କହିଲା, ‘ସିଗାରେଟ୍‌ ଆଣିଲୁ ନାହିଁ ଯେ !’
+ମିନୁ ସିଗାରେଟ୍‌ ଆଣିବା ପାଇଁ ଚାଲିଯାଉଥିଲା ।
+ମୁଁ କହିଲି, ‘ମୋ ପାଖରେ ସିଗାରେଟ୍‌ ଅଛି, ବସ ତମେ ।’
+ମିନୁ ବସିଲା ।
+ନିଦରେ ଆଖି ଦୁଇଟା ତା’ର ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ୁଥିଲା ! ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା, ମିନୁର ମୁଣ୍ଡକୁ କୋଳରେ ରଖି ତା’କୁ ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ ଉପକଥାର ରାଜପୁତ୍ର ଓ ରାଜକନ୍ୟାର କଥା ।
+ମନପବନ ଘୋଡ଼ା ଉପରେ ବସିଛି ରାଜକୁମାର ।
+କୋଳରେ ତା’ର ରାଜକୁମାରୀ ! ମନପବନ ଘୋଡ଼ା ତୀର ବେଗରେ ଉଡ଼ି ଚାଲିଛି ।
+ଆଉ ପଛରେ ଛୁଟିଛି ଗୁହାଫେରନ୍ତା କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତ ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ ରାକ୍ଷସ ।
+ମିନୁ ଭିଡ଼ିମୋଡ଼ି ହୋଇ କହିଲା, ‘ମୁଁ ଯାଉଛି ଦିଦି, ମୁଣ୍ଡ ବିନ୍ଧିଲାଣି ।’
+ମିନୁ ଉଠିଗଲା ।
+ଉଚ୍ଛଳ ସେଇ ଦୁଇ ବର୍ତ୍ତୁଳ ନିତମ୍ବ ଉପରେ ନର୍ତ୍ତିଳ ଦୀର୍ଘ କବରୀ ।
+ମିନୁ କିନ୍ତୁ ପଛରେ ରଖିଗଲା କରୁଣା, ସମବେଦନା, ବାତ୍ସଲ୍ୟ, ଘୃଣା, ସ୍ନେହ ଓ ପ୍ରବୃତ୍ତି ପ୍ରଭୃତି କେତେଗୁଡ଼ିଏ ପରସ୍ପର-ବିରୋଧୀ ଆବେଗର ମିଳିତ ଆବେଶ ।
+ମିନୁ ଚାଲିଯିବା ପରେ, ଚାହିଁଲି ସେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ଆଡ଼େ ।
+ବୟସ ଚାଳିଶିର ପାଖାପାଖି ହେବ ।
+ଦେହର ଚମ ଶିଥିଳ ହୋଇଗଲାଣି ।
+ମୁହଁ ଉପରେ, ଦୁଇ ଆଖି କୋଣରେ ବୟସ କେତୋଟି କୁଟିଳ ରେଖା ଟାଣି ଦେଇ ଗଲାଣି ।
+ତଥାପି ଚେଷ୍ଟାକରି ସେ ନିଜକୁ ଯୁବତୀ କରିବାରେ କାର୍ପଣ୍ୟ କରିନାହିଁ ।
+ମୁହଁ ଉପରଯାକ ବୋଳା ହୋଇଛି ପେଣ୍ଟ୍‌ ।
+ଓଠରେ ଲିପିଷ୍ଟିକ୍‌, ଗାଲରେ ରୁଜ୍‌, କିନ୍ତୁ ଏହା ଫଳରେ ବୟସ ତା’ର ଯେମିତି ଆହୁରି ଦଶବର୍ଷ ଆଗେଇ ଯାଇଛି ।
+ପୁଅ ଥିଲେ ତା’ର କେଜାଣି, ମୋରି ବୟସର ହୁଅନ୍ତାଣି ।
+ଅଥଚ ଆଜି ସେ ଆଉ ମୁଁ… ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ର ଏଇ ଫ୍ଲାଟ… ସୋଫା ତଳେ ବିୟର ବୋତଲ ଦୁଇଟା ପଡ଼ିଛି ଖାଲିହୋଇ… ପାଖର ଆସ୍‌ଟ୍ରେ ଟା ଖଣ୍ଡିଆ ସିଗାରେଟ୍‌ରେ ରୁନ୍ଧି ହୋଇଗଲାଣି ।
+କି ଭୀଷଣ ଏ ନାରୀମୂର୍ତ୍ତି ! ଏ ଶିଥିଳ ଲୋଳଚର୍ମ ତଳେ ଦିନେ ବଞ୍ଚିଥିଲା ଯେଉଁ କନ୍ୟା, ବଧୂ ଓ ମାତା, ତାକୁ ବଞ୍ଚିବାର ଏକ ବିକଟ ବାସ୍ତବତା ଅତି ନିର୍ମମ ଭାବରେ ହତ୍ୟା କରି ଆଜି ବଞ୍ଚାଇ ରଖିଛି ଯାହାକୁ, ସେ ନାରୀରୂପିଣୀ ବୀଭତ୍ସ ମହାକ୍ଷୁଧା ।
+ମନୁଷ୍ୟର ଆତ୍ମାକୁ ଗ୍ରାସକରି ସୁଦ୍ଧା ତାହାର କ୍ଷୁଧା-ନିବୃତ୍ତ ହୋଇନାହିଁ ।
+କି ଭୀଷଣ ! କି ବିକଟ ! ଲୋମ ମୋର ତଥାପି ଟାଙ୍କୁରି ଉଠିଲା, ଘୃଣାରେ ।
+ପ୍ରତ୍ୟେକର ଚେହେରାରେ ଏମିତି କିଛିନା କିଛି ଥାଏ, ଯାହା ମନେ ପକାଇଦିଏ ଆଉ ଜଣକର କଥା ।
+ସେହିପରି ସେ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟିର ଦୁଇ ନାକପୁଡ଼ାଠାରୁ ଚିବୁକ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅର୍ଦ୍ଧବୃତ୍ତାକାରରେ ଲମ୍ବି ଆସିଥିବା ଦୁଇଟି ଗଭୀର ରେଖା, ମନେ ପକାଇ ଦେଲା ମୋର ଆଉ ଜଣେ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକର କଥା ।
+ହାଓଡ଼ାଠାରୁ ସେଥର ଯାଉଥିଲି ଦିଲ୍ଲୀ-ପଞ୍ଜାବ ମେଲ୍‌ରେ ।
+ଇଣ୍ଟରକ୍ଲାସ୍‌ ଡବାରେ ଭୀଷଣ ଭିଡ଼ ।
+ତିଳଧାରଣ ପାଇଁ ସ୍ଥାନ ନ ଥିଲା ।
+ହାଓଡ଼ାଠାରୁ ଆସାନ୍‌ସୋଲ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଇଥିଲି ଠିଆ ହୋଇ ।
+ଗୋଟିଏ କୋଣରେ ଲମ୍ବା ବର୍ଥର ଶେଷକୁ ଜଣେ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନୀ ମହିଳା ବସିଥିଲେ କମ୍ବଳ ବିଛାଇ ।
+ମୋତେ ଦେଖି କହିଲେ… ‘ଆଉ କେତେ ଠିଆ ହୋଇ ଯିବ ବାପା ! ବସିପଡ଼ ଏଇଠି ।’
+ସଙ୍କୋଚରେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଜାକିଜୁକି ହୋଇ ବସିଥିଲି ।
+ ସ୍ବଚ୍ଛନ୍ଦ ଭାବରେ ବସିବା ପାଇଁ ସେ ମୋତେ ଅଭୟ ଶୁଣାଇ କହିଲେ…
+‘ଲଜ୍ଜା କ’ଣ ବାବୁ ! ତମେ ତ ମୋ ପୁଅ ବୟସର ।
+ମୋ ପୁଅ ବି ଅଛି ଦିଲ୍ଲୀରେ ।
+ ମୁଁ ତା’ପାଖକୁ ଯାଉଛି ଯେ !’
+ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଦୁଇ ନାକପୁଡ଼ା ତଳୁ ଚିବୁକ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲମ୍ବି ଆସିଥିଲା ଦୁଇଟି ଅର୍ଦ୍ଧବୃତ୍ତାକାର ରେଖା ।
+ସେ ରେଖା କିନ୍ତୁ ଥିଲା କୋମଳ ଓ ମସୃଣ, ଏପରି କଠୋର ନୁହେଁ ।
+ଏ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟି ମୋତେ ସେମିତି କେଉଁଠି ବାଟରେ ଘାଟରେ ଦେଖିଥିଲେ, ନିଶ୍ଚୟ ସମ୍ବୋଧନ କରିଥାନ୍ତା ‘ବାପା’ ବୋଲି ।
+ଆଜି କିନ୍ତୁ ଏଇ ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼, ରାତି ଦୁଇଟା ବାଜିବାକୁ ପନ୍ଦର ମିନିଟ୍‌ ବାକି, ମୋ ଆଗରେ ବସିଛି ସେ ମୁହଁରେ ରୁଜ୍‌ ପାଉଡ଼ର ମାଖି !
+ନୀରବତା କ୍ରମେ ଅସହ୍ୟ ହୋଇ ଉଠୁଛି ।
+ଏଠୁ ପଳାଇ ପାରିଲେ ଯେପରି ରକ୍ଷା ।
+ପଚାରିଲ ‘ତୁମ ନାଁ କ’ଣ ?’
+ସେ କହିଲା- ‘ଚନ୍ଦ୍ରା’ ! ତା’ପରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ କଣ୍ଠରେ କହିଲା… ‘ଭିତରକୁ ଆସନ୍ତୁନା ! ଏଠି ଆଉ କେତେବେଳ ଯାଏ ବସିବେ ?’
+ଦୁଇଖଣ୍ଡ ନୋଟ୍‌ କାଢ଼ି ଚନ୍ଦ୍ରା ହାତରେ ଗୁଞ୍ଜିଦେଇ କହିଲି… ‘ରାତି ଅନେକ ହେଲାଣି ।
+ ଯାଉଛି ମୁଁ !’
+ଚନ୍ଦ୍ରା ହୁଏତ ମନେମନେ ଭାବୁଥିଲା ଏ ଅପ୍ରତ୍ୟାଶିତ ଅର୍ଥ ଉପରେ ତା’ର କୌଣସି ନୈତିକ ଅଧିକାର ନାହିଁ ।
+ ତେଣୁ ସେ ପୁଣି କ’ଣ କହିବାକୁ ବସିଥିଲା, ସେତିକିବେଳେ ଦରଜା ଖୋଲି, ମୁଁ କହିଲି…
+‘ମିନୁକୁ ଅଧେ ଦେଇଦେବ ସେଥିରୁ !’
+ଚନ୍ଦ୍ରା କହିଲା… ‘କିନ୍ତୁ ତା’ର ଶୁଭବଳି ପଡ଼ିନାହିଁ ଯେ !’
+ଚାଲି ଯାଉଁ ଯାଉଁ ମୁଁ ଶୁଣିଲି ।
+ମାର୍ଚ୍ଚର ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାଚପଳ ରାତ୍ରି ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ମଧ୍ୟରେ ବିଷାକ୍ତ ହୋଉଠିଲା ।
+ଦିନେ ମିନୁର ଶୁଭବଳି ପଡ଼ିବ ।
+ ତା’ପରେ ତାର ମାଂସ ବାଣ୍ଟି ଖାଇବେ ମହାନଗରୀର ବିଳାସୀମାନେ ! ଯେଉଁଦିନ ସେ ମାଂସ ସରିଯିବ, ସେଦିନ ସେ ଫିଙ୍ଗାହେବ ଉଚ୍ଚିଷ୍ଟ ମାଂସହାଡ଼ ପରି କେଉଁଠି କେଉଁ ନର୍ଦ୍ଦମାରେ !
+ତା’ପର ଦିନ ରାତି ବାରଟା ।
+ ସେଇ ଚୌରଙ୍ଗୀ ପେଭ୍‌ମେଣ୍ଟ, ସେଇ ପ୍ରଶ୍ନ… ‘ଛୋକ୍‌ରୀ ମାଙ୍ଗ୍‌ତେ ହେଁ ସାହେବ ?’
+ମୁଁ ଚାଲିଛି ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ ଉପରେ ସେଇ ଫ୍ଲାଟ୍‌ ଆଡ଼େ !
+ସେଇ ଫ୍ଲାଟ୍‌ ।
+ଭିତରୁ ଦରଜା ବନ୍ଦ ।
+କଡ଼ା ଝଣ ଝଣ କଲି ।
+ଦରଜା ଫିଟିଲା ।
+ମିନତି କହିଲା… ‘ଆସନ୍ତୁ ।’ 
+ଭିତରକୁ ଯାଇଁ ଗତ ରାତିର ସେଇ ସୋଫା ଉପରେ ବସି ପଡ଼ିଲି ।
+ ମିନତିର ଉଦ୍ଭିନ୍ନ-କମଳ-ମୁଖ, କାଲିଠାରୁ କିନ୍ତୁ ଆହୁରି ସୁନ୍ଦର, ଆହୁରି ପ୍ରସନ୍ନ !
+ମିନତି କହିଲା… ‘ଭିତରେ କିଏ ଦୁଇଜଣ ଅଛନ୍ତି ।
+ଦିଦି ଅବିକା ଆସିବେ, ଆପଣ ବସନ୍ତୁ ।
+ ମୁଁ ବିୟର୍‌ ନେଇ ଆସେ !’
+ମୁଁ କହିଲି… ‘ନାଁ, ଖାଲି ପାଣି ଆଣ ମିନୁ ।’
+କିଛି ସମୟ ପରେ ମିନତି ଗୋଟିଏ ଗ୍ଲାସ୍‌ରେ ପାଣି ଆଣି ପାଖରେ ଟି’ପୟ ଉପରେ ରଖିଦେଇ ଚାଲି ଯାଉଥିଲା ।
+ ମୁଁ କହିଲି… ‘ବସ ମିନୁ !’
+ଦ୍ବିଧା ଓ ସଙ୍କୋଚରେ ମିନୁ ମୋରି ସୋଫାର ଗୋଟିଏ କୋଣରେ ବସିଲା ।
+ମୁଁ ପଚାରିଲି… ‘ତମ ଘର କେଉଁଠି ମିନୁ ?’
+ମିନୁର ଦୁଇଆଖି ଏଇ ପ୍ରଶ୍ନରେ ଛଳଛଳ ହୋଇ ଉଠିଲା ।
+ କ୍ରମେ ତା’ର ଦୁଇ ନିଟୋଳ ଗଣ୍ଡ ଉପରେ ବହି ଆସିଲା ଦୁଇ ଧାର ଲୁହ !
+ମୁଁ ପଚାରିଲି… ‘କାନ୍ଦିଲ ଯେ !’
+ସେ କହିଲା… ‘ଆମ ଘର ଏଠୁ ଅନେକ ଦୂର, ବାବୁ ! ଆମେ ପଳାଇ ଆସୁଥିଲୁ ।
+ମୋ ବାପା କେଉଁଠି ହଜିଲେ ।
+ଭାଇ ହାଣ ମୁହଁରେ ମଲା ।’
+‘ମା ଶେଷକୁ ମୋତେ ଏଇଠି…’ ଆଉ କିଛି କହିପାରିଲା ନାହିଁ ।
+ହତଭାଗିନୀ ମାତା ଶେଷକୁ ନିଜ ଜୀବନର ଭାରକୁ ଉଶ୍ବାସ କରିବା ଲାଗି, ତାକୁ ବିକ୍ରୀ କରି ଦେଇ ଯାଇଛି, ଏଇ ପାର୍କଷ୍ଟ୍ରୀଟ୍‌ ମୋଡ଼ରେ ।
+ଏ ପୃଥିବୀରେ ଆଜି କାନ୍ଦିବା ପାଇଁ ଏତେ ଉପାଦାନ ମିଳୁଛି ଯେ, କାନ୍ଦିବା ଅତି ସ୍ବାଭାବିକ ହୋଇ ଉଠିଛି ।
+ଆଉ ଲୁହ ନାହିଁ; ସେଇଥିପାଇଁ ମିନୁ ସଙ୍ଗରେ ଆଖିର ଲୁହ ମିଶାଇ କାନ୍ଦି ପାରିଲି ନାହିଁ ।
+ପଚାରିଲି, ‘ତୁମେ ପାଠ ପଢ଼ିଛ ମିନୁ ?’
+ମିନୁ କହିଲା, ‘ହଁ, ବହି ପଢ଼ିପାରେ ।’
+ପକେଟ୍‌ରୁ ଖଣ୍ଡେ ଛୋଟ ରୂପକଥାର ବହି କାଢ଼ି ତା’ ହାତରେ ଦେଇ କହିଲି… ‘ମନ ଯେତେବେଳେ ବେଶୀ ଖରାପ ହେବ, ସେତେବେଳେ ବହି ଖଣ୍ଡକ ପଢ଼ିବ ମିନୁ, ରଖିଥାଅ ।’
+କୁମାରୀସୁଲଭ ଚପଳତାରେ ମିନୁ ବହିର ସୁନ୍ଦର ମଲାଟଟା ଉପରେ କେଇଥର ହାତ ବୁଲାଇ ନେଲା ।
+ବହିର ମଲାଟ ଉପରେ କେଉଁ ସେ ନାଁ ଅଜଣା ଦେଶର ରାଜକୁମାରର ଚିତ୍ର ।
+ମନପବନ ଘୋଡ଼ାରେ ଉଡ଼ି ଚାଲିଛି, ବନ୍ଦିନୀ ରାଜକନ୍ୟାକୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ।
+କେଜାଣି ମିନୁ ହୁଏତ ଭାବୁଥିଲା ତା’ର ସ୍ବପ୍ନର ରାଜକୁମାର କେବେ ଆସିବ କି ? ନା, ହୁଏତ ଆସିବ ନାହିଁ ।
+ମହାନଗରୀର ଉପକଣ୍ଠର ଅଗନାଗ୍ନି ବନସ୍ତ ମଝିରେ ମନପବନ ଘୋଡ଼ାର ପକ୍ଷ ଭାଙ୍ଗିପଡ଼ିଛି ।
+ଶିଡ଼ିରେ ଚନ୍ଦ୍ରା ଆଉ ତା’ର ଦୁଇ ମଦ୍ୟପ ବିଳାସୀଙ୍କର ଉଚ୍ଛୃଙ୍ଖଳ ପାଦଶବ୍ଦ ଶୁଭିଲା ।
+ମିନତି ଉଠି ଚାଲିଗଲା ।
+ସେ ଦୁଇଜଣ ଚାଲିଗଲେ ।
+ଚନ୍ଦ୍ରା ଦରଜା ବନ୍ଦକରି ମୋ ପାଖରେ ଆସି ବସି ପଡ଼ିଲା ।
+ଦେହରୁ ତା’ର ବାହାରୁଥିଲା ଶସ୍ତା ଜୀନ୍‌ର କଡ଼ା ଗନ୍ଧ ।
+ଘୃଣାରେ ଘୁଞ୍ଚି ଆସିଲି ।
+ଚନ୍ଦ୍ରା କହିଲା- ‘ଆଜି ଆଉ ଏଠି ନୁହେଁ ବାବୁ, ଉପରକୁ ଆସନ୍ତୁ ।’
+ଇଚ୍ଛା ନଥିଲା; ମାତ୍ର ଅଦମ୍ୟ କୌତୂହଳ ଦମନ କରି ନ ପାରି ଚନ୍ଦ୍ରାର ପ୍ରସ୍ତାବରେ ସମ୍ମତ ହୋଇ ତା’ ପଛେ ପଛେ ଉପରକୁ ଆସିଲି ।
+ଉପର ମହଲାରେ ଚନ୍ଦ୍ରାର କେଳି ମନ୍ଦିର ।
+ଭିତରଟାଯାକ ହୁଇସ୍କି, ସୋଡ଼ା ବୋତଲ, ଆଉ ସିଗାରେଟ୍‌ ଭୁଣ୍ଡି ।
+ଚନ୍ଦ୍ରା ଖଣ୍ଡେ ସୋଫା ଉପରେ ବସି ପଡ଼ିଲା ।
+ଜୀନ୍‌ ଓ ହୁଇସ୍କି ନିଶାରେ ତା’ର ମୁଣ୍ଡ ଧରିଥିଲା ।
+ହଠାତ୍‌ ଆଖି ପଡ଼ିଲା ମୋର, ଚନ୍ଦ୍ରାର ଡ୍ରେସିଂ ଟେବୁଲ ଉପରେ ଖଣ୍ଡେ ଫ୍ରେମବନ୍ଧା ଫଟୋ ଉପରେ ।
+ଫଟୋଟି ଜଣେ ସୌମ୍ୟ-ଦର୍ଶନ ଯୁବକର ।
+ପାଖକୁ ଯାଇଁ ସେ ଫଟୋଟିକୁ ଦେଖିଲି ।
+ଚନ୍ଦ୍ରା ଝଡ଼ ପରି ସୋଫା ଉପରୁ ଉଠିଆସି, ସେ ଫଟୋ ଖଣ୍ଡକ ଡ୍ରୟାର ଭିତରେ ପୂରାଇ ବନ୍ଦ କରିଦେଲା ।
+ମୁଁ ବିସ୍ମିତ କଣ୍ଠରେ ପଚାରିଲି- ‘ଭୟନାହିଁ ଚନ୍ଦ୍ରା ।
+ ତୁମର ପ୍ରେମିକ ଶିରୋମଣିଙ୍କୁ ଥରେ ଭଲକରି ଦେଖିଲେ କ୍ଷତି କ’ଣ ?’
+ଚନ୍ଦ୍ର ଅଶ୍ରୁ ଉଦ୍‌ବେଳିତ କଣ୍ଠରେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା- ‘ଜାଣ, ଜାଣ ବାବୁ, କିଏ ସେ ! ସେ ମୋର ନିଜର ପୁଅ-ଜନ୍ମ ଦେଇଥିଲି ଯାହାକୁ ଦଶମାସ ଗର୍ଭରେ ଧରି ! ଜାରଜ ନୁହେଁ ସେ ବାବୁ, ତା’ ବାପର ପୁଅ ।
+ଓଃ ସେଦିନ ତାକୁ ମୋ’ରି ଆଖି ଆଗରେ ହାଣି ପକାଇଲେ ।
+ମଣିଷ କେମିତି ପଶୁ ହୁଏ, ସେହିଦିନ ମୁଁ ଦେଖିଛି ।
+ସ୍ବାମୀକୁ ମାରିଲେ ସେମିତି ।
+ତା’ପରେ ମୋତେ କେବଳ ବଞ୍ଚାଇଲେ, ମୋର ଦେହଲାଗି ।
+ ସେହି ଭୁକ୍ତାବିଶିଷ୍ଟ ଦେହକୁ କୌଣସି ମତେ ବଞ୍ଚାଇ ମୁଁ ପଳାଇ ଆସିଛି ଏଠିକି !’
+ଚନ୍ଦ୍ରା ମୋର ଛାତି ଉପରେ ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ଅବୋଧ ବାଳିକା ପରି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
+ଜୀନ୍‌ର କଦର୍ଯ୍ୟ ଗନ୍ଧ ଯୋଗୁଁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଥିଲା ତାକୁ ଠେଲି ଫିଙ୍ଗି ଦେବା ପାଇଁ ।
+ ତଥାପି, ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ କାନ୍ଦ, କାନ୍ଦ ଚନ୍ଦ୍ରା- କାନ୍ଦିଲେ ଯଦି ତୁମର ଅତ୍ୟାଚାରିତ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତି ପାଇପାରେ !
+କିଛି ସମୟ ପରେ ଚନ୍ଦ୍ରା ମୋ ଛାତି ଉପରୁ ମୁହଁ ଉଠାଇ ଲୁହ ପୋଛିଲା ।
+ମୁହଁର ପେଣ୍ଟ୍‌ ଲୁହରେ ଠାଏଁ ଠାଏଁ ଧୋଇଯାଇ ଦିଶୁଥିଲା ତଳର କଳା ଶେତ ଚମଡ଼ା… ଅତି କଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ବୀଭତ୍ସ ।
+କଲେଇଛଡ଼ା ଟିଣପରି ।
+ଚନ୍ଦ୍ରାର ଦୁଇ ଆଖିରେ ଦୁଇବିନ୍ଦୁ ଲୁହ ଜଳୁଥିଲା, ଦୁଇମୁଣ୍ଡା ରଡ଼ନିଆଁ ପରି ।
+ପକେଟ୍‌ରୁ କେଇ ଖଣ୍ଡ ନୋଟ୍‌ କାଢ଼ି, ଚନ୍ଦ୍ରା ହାତରେ ଗୁଞ୍ଜି ଦେଇ କହିଲି- ‘ମୁଁ ଆସୁଛି ଚନ୍ଦ୍ରା ।’
+ଚନ୍ଦ୍ରା କହିଲା- ‘ନା ବାବୁ ଆଜି ଛାଡ଼ିବି ନାହିଁ ତମକୁ, ସେ ମାତାଲ ଦୁଇଟା… ।’
+ରାତି ଦୁଇଟା ବାଜିବାକୁ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ୍‌ ବାକି ।
+ମୁଁ କହିଲି- ‘ନାଁ, ମୁଁ ଯିବି ଚନ୍ଦ୍ରା !’
+ଚନ୍ଦ୍ରା ମୋ ମୁହଁ ଉପରେ ତା’ର ଲିପ୍‌ଷ୍ଟିକ୍‌ ମଖା ଓଠ ଚାପି ଧରି କହିଲା, ‘ନା ତମେ ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ବାବୁ ।’
+ଦେହ ଉପରେ ମୋର କିଏ ଯେପରି ମାଡ଼ି ଧରିଥିଲା ଖଣ୍ଡେ ଜଳନ୍ତା କୋଇଲା ।
+ଚନ୍ଦ୍ରାର ରଙ୍ଗଛଡ଼ା ଗାଲ ଉପରେ ଗୋଟାଏ ଚଟକଣା ମାରି କହିଲି- ‘ଛାଡ଼ ମୋତେ ।’
+ଚନ୍ଦ୍ରା ବିସ୍ମିତ ଓ ଆହତ କଣ୍ଠରେ କହିଲା- ‘ବାବୁ’ ।
+ମୁଁ କହିଲି- ‘ବାବୁ ନୁହେଁ ।
+ଡାକିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ତ କୁହ ବାପ ବୋଲି-ତମର ପୁଅ ବଞ୍ଚିଥିଲେ… ।’
+ଚନ୍ଦ୍ରା ମୋ ଛାତି ଉପରେ ମୁହଁ ମାଡ଼ି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲା- ‘ହେ ଭଗବାନ ।’
+ବାହାରେ ମହାନଗରୀର ରାତ୍ରି ଉପବାସ କରି ଉଠୁଥିଲା… ‘ହେ ଭଗବାନ ।’
+ଗଙ୍ଗା ଜେଟୀରେ କୁଳଛଡ଼ା ଷ୍ଟିମର୍‌ର ସେହି ଅଶାନ୍ତ ଚିତ୍କାର ଭିତରେ ତାହାର ପ୍ରତିଧ୍ବନି ଶୁଭୁଥିଲା ।